Павеў зорнага пылу
Апублікавана
у
Рэпартажы
65 Фота
Stardust Circus – гурт незвычайны для беларускай музычнай плыні, калі яе разглядаць як сукупнасьць тых ці іншых накірункаў, у якіх гурты яднаюцца па крытэры падабенства стылю і духу сваёй творчасьці. Гэтыя хлопцы ідуць сваім уласным шляхам, ідуць упарта і з аптымізмам, прынамсі, так яно выглядае звонку. У іх актыве поўнафарматнік, шэраг выступаў у тым ліку па-за межамі нашай краіны, вялікі сольны канцэрт у Рэпабліку і рэзідэнцтва ў рок-клубе TNT, дзе яны позьнім вечарам “чорнай” пятніцы 19 сьнежня гучна справілі сваё пяцігодзьдзе.
Адразу скажу, дагэтуль я бачыў толькі два выступы “Стардастаў”: першы – у далёкім 2009-м, калі на сцэне Jolly Roger Cafe ў рамках зборнага фэсту яны ўтварылі свой зорны цырк з “грасмэйстэрскай паўзай” на перакур перад пачаткам выступу, з-за чаго іншыя гурты руплівыя аргі ўрэзалі ў часе, у тым ліку і мой :) А выступілі тады хлопцы добра, заявілі пра сябе і запомніліся. Потым быў канцэрт у Рэпабліку – прэзентацыя альбому “Monkeys of XXI”. Хлопцы тады відавочна ўвалілі грошай шчодра, зрабілі нядрэннае глэм-рок шоў, якіх дагэтуль не было, і сабралі няблага народу.
Што цяпер? Пяць год і канцэрт – гэта пэўная справаздача. У дадзеным артыкуле нас не асабліва цікавіць прасоўваньне на радыё ды тб, набор падпісантаў на розных пляцоўках, не. Гэта не першачаргова. Нас цікавіць у першую чаргу тое, які дух пануе на канцэртах сучасных рок-н-рольшчыкаў, што за публіка іх слухае і наколькі гэтае ўсё жывое і натуральнае.
Пачатак канцэрту быў зусім далёкі ад ідэалу. Гэта, выбачайце, нагадвала нейкую местачковую дыскатэку, дзе народ туліцца па бакох, баючыся лезьці танчыць у цэнтр дашчатага танцпляцу. Першымі, хто распачаў тусу, былі адмысловыя дзяўчыны, што настойліва прапаноўвалі сфоткацца зь імі і іхнай шыльдачкай. Нешта там да ўгодак Джэк Дэніэлса. Натуральна, да таго моманту (а гэта песень пяць-шэсьць) танцпляц быў зусім пусты візуальна. І калі сябры спазнаюцца ў бядзе, то добры франтмэн спазнаецца ва ўменьні працаваць зь любой аўдыторыяй і трымацца ўпэўнена незалежна ад аддачы залы. Так, спадар Максім – тое самае, без чаго Stardust Circus быў бы як бяз твару. Няхай не на крыўду, але астатнія хлопцы выглядаюць зусім “мінусовымі”, наколькі б яны не намагаліся зрабіць сабе стылёвы вобраз цікавымі шмоткамі ды мэйк-апам.
Агулам выступ доўжыўся крыху болей за дзьве гадзіны, зь перапынкам у сярэдзіне і бісам. Ня маю жаданьня расьпісваць па кожнай, гэта нецікава. Лепей далучу фотку сэтліста, што далікатна прадаставіў мэнэджэр гурта, а асобна вылучу самыя адметныя моманты.
Так, праграма вельмі пацешыла каверамі. Нечаканым сюрпрызам быў KoRn зь песьняй “Did My Time”. Не магу йзноў не пахваліць вакаліста, які выцягваў манеру кожнага адпаведнага стылю. Агулам атрымалася 50/50 кавераў і ўласнага рэпертуару. І адчувалася яно як аптымальная сумесь. І вось што скажу далей. Можаце рыхтаваць свае памідоры, але дагэтуль у Стардастаў не было аніводнага хіта, аніводнай кампазіцыі, якая б зачапіла і не адпускала, разумееце? Бяз гэтага, лічу, ня можа існаваць і пасьпяхова разьвівацца гурт кшталту Stardust Circus, што грукае ў дзьверы мэйнстрыму і, што там крывіць душой, марыць быць кумірамі сучаснай 
моладзі. Дык падобнае, балазе, высьпявае. Прынамсі, адна песьня зь дзьвюх новых, прэзентаваных на гэтым юбілейным канцэрце, уяўляе сабою стрыманы баладны баевік і мае быць замахам на хітовасьць. Імя ёй “Plastic Love”, і я вельмі буду чакаць запісу. Дарэчы, на карысьць хлопцаў працавала даволі сур’ёзная каманда: гукачы, фатографы і некалькі відэааператараў: як статычныя, так і дынамічныя, і нават хлопец, які адначасна выконваў і ролю сьветлатэхніка, ліхтаром фармуючы выгодны выгляд кожнага абранага ў кадр музыкі. Што гэта значыць? Значыць, што будзе добрае канцэртнае відэа. А гэта заўсёды цікава. А, так, ледзь не забыўся. Гук быў амаль што крыштальна чыстым, а выкананьне зладжаным. Так, тут тлусты залік.
Такім чынам, калі канцэрт пачынаўся сьціпла, местачкова, то разгарэўся да сапраўднага рок-н-рол паці. Танчылі ўсе: і падпітыя прадстаўніцы дзявочніку, і сур’ёзныя з выгляду хлопцы. Калі глядзець на аўдыторыю, то гэта звычайная моладзь, у аніякую субкультуру ня ўцягнутая. Тым ня меней, мы жа разглядаем Stardust Circus як зьяву ў фармаце BelMetal. Адкажу. Хлопцы зьвяртаюцца да таго рок-н-ролу, што не закрануў нашу краіну, не пасяліўся тут. Гэта той самы стыль з “залатых 80-х”. А тады, як мы ведаем, любыя цяжкія музычныя стылі былі неразлучныя з агульнай, трэндавай у тыя часы, плыньню.
У адной зь песень хлопцы сьпяваюць пра мару, а анатацыя франтмэна была такая: «Калі вы ня будзеце марыць, то будзеце працаваць на зьдзяйсьненьне нечай іншай мары». Вось яно і тое, чаго хочацца пажадаць хлопцам. Якія б яны мэты там сабе не перасьледавалі, няхай мара з кожным крокам будзе бліжэй за гарызонт, і няхай усё заўсёды будзе шчыра.
P.S. А гледачоў было няшмат, магчыма, з таго, што многія на момант канцэрту займалі чэргі ў абменьнікі. А тыя, хто ўжо “пасьпеў”, не пакінулі вольных беларускіх грошай на наведваньне канцэрту. І сьмех, і грэх :)
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Вячэрская
Адразу скажу, дагэтуль я бачыў толькі два выступы “Стардастаў”: першы – у далёкім 2009-м, калі на сцэне Jolly Roger Cafe ў рамках зборнага фэсту яны ўтварылі свой зорны цырк з “грасмэйстэрскай паўзай” на перакур перад пачаткам выступу, з-за чаго іншыя гурты руплівыя аргі ўрэзалі ў часе, у тым ліку і мой :) А выступілі тады хлопцы добра, заявілі пра сябе і запомніліся. Потым быў канцэрт у Рэпабліку – прэзентацыя альбому “Monkeys of XXI”. Хлопцы тады відавочна ўвалілі грошай шчодра, зрабілі нядрэннае глэм-рок шоў, якіх дагэтуль не было, і сабралі няблага народу.
Што цяпер? Пяць год і канцэрт – гэта пэўная справаздача. У дадзеным артыкуле нас не асабліва цікавіць прасоўваньне на радыё ды тб, набор падпісантаў на розных пляцоўках, не. Гэта не першачаргова. Нас цікавіць у першую чаргу тое, які дух пануе на канцэртах сучасных рок-н-рольшчыкаў, што за публіка іх слухае і наколькі гэтае ўсё жывое і натуральнае.
Пачатак канцэрту быў зусім далёкі ад ідэалу. Гэта, выбачайце, нагадвала нейкую местачковую дыскатэку, дзе народ туліцца па бакох, баючыся лезьці танчыць у цэнтр дашчатага танцпляцу. Першымі, хто распачаў тусу, былі адмысловыя дзяўчыны, што настойліва прапаноўвалі сфоткацца зь імі і іхнай шыльдачкай. Нешта там да ўгодак Джэк Дэніэлса. Натуральна, да таго моманту (а гэта песень пяць-шэсьць) танцпляц быў зусім пусты візуальна. І калі сябры спазнаюцца ў бядзе, то добры франтмэн спазнаецца ва ўменьні працаваць зь любой аўдыторыяй і трымацца ўпэўнена незалежна ад аддачы залы. Так, спадар Максім – тое самае, без чаго Stardust Circus быў бы як бяз твару. Няхай не на крыўду, але астатнія хлопцы выглядаюць зусім “мінусовымі”, наколькі б яны не намагаліся зрабіць сабе стылёвы вобраз цікавымі шмоткамі ды мэйк-апам.
Агулам выступ доўжыўся крыху болей за дзьве гадзіны, зь перапынкам у сярэдзіне і бісам. Ня маю жаданьня расьпісваць па кожнай, гэта нецікава. Лепей далучу фотку сэтліста, што далікатна прадаставіў мэнэджэр гурта, а асобна вылучу самыя адметныя моманты.
Так, праграма вельмі пацешыла каверамі. Нечаканым сюрпрызам быў KoRn зь песьняй “Did My Time”. Не магу йзноў не пахваліць вакаліста, які выцягваў манеру кожнага адпаведнага стылю. Агулам атрымалася 50/50 кавераў і ўласнага рэпертуару. І адчувалася яно як аптымальная сумесь. І вось што скажу далей. Можаце рыхтаваць свае памідоры, але дагэтуль у Стардастаў не было аніводнага хіта, аніводнай кампазіцыі, якая б зачапіла і не адпускала, разумееце? Бяз гэтага, лічу, ня можа існаваць і пасьпяхова разьвівацца гурт кшталту Stardust Circus, што грукае ў дзьверы мэйнстрыму і, што там крывіць душой, марыць быць кумірамі сучаснай 
моладзі. Дык падобнае, балазе, высьпявае. Прынамсі, адна песьня зь дзьвюх новых, прэзентаваных на гэтым юбілейным канцэрце, уяўляе сабою стрыманы баладны баевік і мае быць замахам на хітовасьць. Імя ёй “Plastic Love”, і я вельмі буду чакаць запісу. Дарэчы, на карысьць хлопцаў працавала даволі сур’ёзная каманда: гукачы, фатографы і некалькі відэааператараў: як статычныя, так і дынамічныя, і нават хлопец, які адначасна выконваў і ролю сьветлатэхніка, ліхтаром фармуючы выгодны выгляд кожнага абранага ў кадр музыкі. Што гэта значыць? Значыць, што будзе добрае канцэртнае відэа. А гэта заўсёды цікава. А, так, ледзь не забыўся. Гук быў амаль што крыштальна чыстым, а выкананьне зладжаным. Так, тут тлусты залік.Такім чынам, калі канцэрт пачынаўся сьціпла, местачкова, то разгарэўся да сапраўднага рок-н-рол паці. Танчылі ўсе: і падпітыя прадстаўніцы дзявочніку, і сур’ёзныя з выгляду хлопцы. Калі глядзець на аўдыторыю, то гэта звычайная моладзь, у аніякую субкультуру ня ўцягнутая. Тым ня меней, мы жа разглядаем Stardust Circus як зьяву ў фармаце BelMetal. Адкажу. Хлопцы зьвяртаюцца да таго рок-н-ролу, што не закрануў нашу краіну, не пасяліўся тут. Гэта той самы стыль з “залатых 80-х”. А тады, як мы ведаем, любыя цяжкія музычныя стылі былі неразлучныя з агульнай, трэндавай у тыя часы, плыньню.
У адной зь песень хлопцы сьпяваюць пра мару, а анатацыя франтмэна была такая: «Калі вы ня будзеце марыць, то будзеце працаваць на зьдзяйсьненьне нечай іншай мары». Вось яно і тое, чаго хочацца пажадаць хлопцам. Якія б яны мэты там сабе не перасьледавалі, няхай мара з кожным крокам будзе бліжэй за гарызонт, і няхай усё заўсёды будзе шчыра.
P.S. А гледачоў было няшмат, магчыма, з таго, што многія на момант канцэрту займалі чэргі ў абменьнікі. А тыя, хто ўжо “пасьпеў”, не пакінулі вольных беларускіх грошай на наведваньне канцэрту. І сьмех, і грэх :)
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў