Каханьне і нянавісьць ад Combichrist

Апублікавана 10 лістапада 2014, 00:05 у Рэпартажы

Гурт Combichrist, амерыканскі TBM/Aggrotech праект, неверагоднае стварэньне вядомага нарвежскага музыкі Andy LaPlegua, бясспрэчна, можна назваць культавым музычным феноменам, які ўяўляе сабой наймагутнейшую сумесь тэхна, індастрыалу і металу.

Першы ж EP гурта «Sex, Drogen Und Industrial», які пабачыў сьвет у 2004 годзе, у свой час амаль два месяцы пратрымаўся на першым месцы нямецкіх альтэрнатыўных чартаў. Некалькі гучных поўнафарматнікаў, выдадзеных у ЗША, і актыўныя гастролі па абодва бакі Атлантыкі паступова ператварылі калектыў у зорак індастрыал-сцэны. У 2009-2011 гадах Combichrist адыгралі больш за 100 канцэртаў па ўсім сьвеце з Rammstein, што паспрыяла выхаду на больш масавую аўдыторыю.

Ну а ў апошнія пару гадоў Andy LaPlegua, на мой погляд, перажывае адзін з самых плённых перыядаў сваёй творчай кар'еры. Мінулы год для Combichrist стаў, напрыклад, годам глабальнага прызнаньня: геймеры па ўсім сьвеце ўзахлёб праглыналі перазапуск серыі DevilMayCry, насалоджваючыся саўндтрэкам слэшэра ад Combichrist, што ў высокатэхналагічную эру даволі лагічна прывяло да рэзкага павялічэньня папулярнасьці гурта на сусьветнай музычнай арэне.

У пачатку 2014 году пабачыў сьвет чарговы, сёмы па ліку, студыйны альбом Combichrist – «We Love You», які адрозьнівае наяўнасьць пэўнага характару і агульнага малюнку, глыбокага, агрэсіўнага і нават больш правакацыйнага, чым калі-небудзь раней. У падтрымку новага альбому «We Love You» музыкі вырашылі аддаць даніну павагі сваёй шалёнай гісторыі серыяй олдскульных канцэртаў, якія нагадаюць прыхільнікам аб электронных каранях калектыва, падчас грандыёзнага гастрольнага туру, які распачаўся вясной 2014 году і ўжо прызнаны самым пасьпяховым у гісторыі гурта.

У рамках тура пры падтрымцы «Концерт Холл Групп» у нядзелю 9 лістапада фаварыты сусьветнай індастрыал-сцэны трапілі і ў Менск. Сустрэчу можна было назваць доўгачаканай — верныя прыхільнікі памятаюць, як у 2010 годзе гэты калектыў ударна адкрываў канцэрт Rammstein у «Менск-Арэне». Нягледзячы на тое, што Combichrist ужо даўно зь цяжкасьцю можна аднесьці да цёмнай сцэны ў традыцыйным разуменьні, і тым больш далёкім падаецца стылёвы напрамак гурта ад металу, пасьля працяглых абмяркоўваньняў і апытаньняў сярод чытачоў BelMetal усё ж такі вырашылі асьвятліць гэтую падзею. Тым больш прыемным стала наведваньне канцэрту асабіста для мяне, бо творчасьць Combichrist, які б нетыповы і спрэчны кірунак яна ня мела, дужа падабаецца, і я ўсё ж такі спадзявалася, што і сярод іншых беларускіх металхэдаў знойдзецца нямалая колькасьць фанаў зорных тэхна-метал-індастрыальшчыкаў.

І насамрэч, не памылілася. Хоць і народу было ня так многа, як я чакала, але, здаецца, крыху падцягнуліся яскравыя прадстаўнікі гатычна-электроннай тусоўкі, якая была ў такім трэндзе гадоў зь 5 таму, і якой амаль ня бачна і дужа не хапае зараз. Пасьля гадзіны стомнага чаканьня, дзесьці а восьмай, з працяглага сімфанічнага Інтра нарэшце распачаўся выступ Combichrist. Пад гром апладысментаў на сцэне зьявіліся ўлюбёныя музыкі – і адразу распачалося самае мяса. Скажу шчыра, пакуль наша фатограф была ўстрывожана аніякім сьвятлом у памяшканьні клубу, я хвалявалася за цяжкасьць гучаньня. У праграме выступу Combichrist абяцалі зьвярнуцца да сваіх каранёў і зрабіць моцны акцэнт менавіта на электронны складнік сваёй творчасьці, але зь першай песьні We Were Made To Love You мяне накрыла брутальнага жорсткай хардкорна-металёвай хваляй. Але ненадоўга, па вяртаньні да хітовых кампазіцый з ранейшага перыяду творчасьці кшталту Never Surrender, Sent to Destroy, Blut Royale адразу адпусьціла, а агрэсіўныя гітарныя рыфы зьмяніліся характэрнымі зруйнавальнымі бітамі і рэзкім дыстаршаваным вакалам харызматычнага Andy LaPlegua.

Дарэчы, вакаліст гурта быў проста няўлоўны: скакаў, насіўся па сцэне, высоўваў язык і ўсімі магчымымі шляхамі падбадзёрваў “улюбёных мазафакераў”. Бубнач Джо Летц у сваю чаргу перыядычна падрываўся зь месца і жангляваў палачкамі. Але ўсё ж такі пераўзышоў усіх гітарыст Эрык, які забраўся на шматпакутную барную стойку клубу Re:public, адыграў там усю Shut Up And Swallow, а пасьля, няспынна граючы, на шыі ў здаравеннага хлапца пасьпяхова даехаў назад да сцэны.

Прыемна зазначыць, што слэму на танцпляцу не было, але публіка была аніякім чынам ня мёртвая. З самага пачатку і да апошняй кампазіцыі фізічная абалонка натоўпу нібыта жыла асобна ад розуму: галодныя да рытмічна-бітавай цяжкой музыкі прыхільнікі скакалі, танчылі, пляскалі ў далоні – карацей, улічваючы адносна рэдкія падобныя канцэрты, шалёна адпякалі наперад. Па заканчэньні мерапрыемства фэны, якія былі і без таго дужа ўзрадаваны ветлівымі і адкрытымі камунікацыямі з Combichrist, атрымалі цудоўную магчымасьць папрасіць гітарыста Эрыка, які яшчэ доўга не сыходзіў са сцэны і працягваў са слухачамі сяброўскі дыялог, нарабіць фотаздымкаў і пакінуць на памяць аўтографы. А хутка проста ў масы да ўсеагульнага захапленьня падцягнуліся і астатнія ўдзельнікі гурта…

У цэлым, выступ Combichrist нязьменна адрозьніваўся бязьлітасным драпежніцтвам і маніякальным электронным гучаньнем. У эмацыйным плане праз жорсткія ўдары і бензапільную агрэсію наведвальнікі прасякнуліся моцным зарадам разбуральнай энергіі. Але хочацца верыць, што плынь яе ўсё ж больш накіравана на Love і бадзёры Disorder, а не на адчайныя Hate і Destroy.

Дзякуй арганізатарам “Концерт Холл Групп” за магчымасьць сузіраць такое выдатнае шоў. Спадзяюся, непаўторныя Combichrist яшчэ неаднаразова наведаюцца ў Менск з прэзентацыяй новых хітоў, і хто ведае, у які кірунак занясе нашых улюбёных TBM-метал-індастрыал эксперыментатараў у наступны раз…

Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская