“Эпидемия” прывезла “Скарб Эніі”
Апублікавана
у
Рэпартажы
109 Фота
Сёньня “Эпидемию” дакладна можна назваць адным зь лепшых і значных расейскіх метал-гуртоў. Прычым, “Эпидемия” знаёмая слухачам перш за ўсё не сваімі чарговымі альбомамі, а менавіта метал-операмі «Эльфийская Рукопись». Дзякуючы незвычайнаму фармату кружэлак, арыгінальнаму гучаньню і ўдзелу ў запісу шматлікіх вядомых выканаўцаў абодва першыя «рукапісы» сталі сучаснай «жывой класікай» ў адпаведных колах, а «Эпідэмія» набыла статус культавага гурта і замацавала заслужаны поспех.
Таму нядзіўна, што большасьць фанаў, у тым ліку і вашая пакорная слуга, што доўгі час заставалася вернай прыхільніцай гурта “Эпидемия”, з большага станоўча ўспрымалі навіну аб запісу новай метал-оперы. На жаль, ні асабліва захапляльнай гісторыяй, ні вялікай колькасьцю хітоў «Сокровище Энии» па выніку ня ўразіла. Магчыма, менавіта з нагоды таго, што кружэлка крыху расчаравала, атрымалася аднастайнай і страціла метал-фармат, я з такім нецярпеньнем чакала, калі ж “Эпидемия” нарэшце завітае з канцэртам і прэзентацыяй трэцяга “рукапісу” ў Менск. Вельмі хацелася, каб эмацыйным, выбітным выступам яны ўразілі публіку і зьмянілі папулярнае меркаваньне аб тым, што альбом «Сокровище Энии» стаў толькі спосабам падняцца для гурта, што імкліва губляў пазіцыі пасьля выхаду шчыра правальнага «Дорога домой». Дый наогул, мне было проста цікава, як пасьля сыходу вакаліста вельмі высокага ўзроўню Максіма Самасвата ўжывую справіцца з выкананьнем ролі галоўнага героя рок-оперы новы вакаліст гурта Яўген Ягораў. А таму ў пазітыўным непрадузятым настроі суботнім вечарам мы накіраваліся ў “Re:Public” разьвяваць чуткі зайздросьнікаў і кансерватараў-самасваталюбаў пра «загніваючую Эпідэмію».
Ужо на чэку я зразумела: гамон, дакладна цэлы вечар буду скакаць і хаерам махаць. Музыкі зладжана рэпетавалі, выправляючы апошнія недахопы ў гучаньні, вакаліст Яўген расьпяваўся разам з двума іншымі запрошанымі таленавітымі зоркамі, што прымалі ўдзел у запісу «Сокровище Энии», і, мяркуючы па іх крыху стомленым, але ўзрушаным настроі, ўсё абяцала быць горача.
Канцэрт распачаўся вельмі хутка бяз аніякіх уступаў зь песьні “Время героев”, якая і адкрывае новы альбом гурта. Натоўп паваліў да сцэны і разагрэўся зь першых акордаў, у такім жа духу прайшлі наступныя паўтары гадзіны. Пасьля яшчэ адной “рукапіснай” песьні “Где рождаются рассветы” музыкі “Эпидемии” выдалі два знаёмыя і такія родныя кожнаму хіты “Жизнь в сумерках» і «Феанор», а захопленыя прыхільнікі ўвесь час сьпявалі разам з вакалістам.
Далей прагучалі яшчэ дзьве новыя песьні з апошняй кружэлкі – крыху прыпапсованая “Пьяный разговор», у запісу якой прымаў удзел Аляксей Гаршанёў (гурт “Кукрыніксы”) і рамантычная баляда «Смерти нет», якую ў арыгінале Яўген выконваў зь Хелавісай (гурт “Мельніца). Наогул, зазначу, што датычыцца вакалу – Ягораў справіўся выдатна, аніякіх прэтэнзій. Думаю, усе былі вельмі ўражаны і прыемна зьдзіўлены, бо жыўцом гэта гучала проста неверагодна, і ўсе тыя, хто называлі Яўгена “салодкім хлопчыкам” і сьцвярджалі, што ён не дацягвае па эмацыйнасьці і магутнасьці выкананьня да былога вакаліста за адзін вечар неяк адразу пазбавіліся рыгіднасьці мысьленьня і зьмянілі сваю кропку погляду ў лепшы бок.
Далей пад гучныя апладысменты на сцэну выйшаў экс-вакаліст “Эпидемии” Павал Окунеў, знаёмы нам таксама па творчасьці гурта “Арда”. Ён выканаў бадзёрую і любімую ўсімі “Звон монет”, але, шчыра кажучы, гучала слабенька, і шмат партый Паша проста не дацягваў. Тым ня менш, галодныя да зорак беларускія фаны дужа не расчараваліся і па-ранейшаму адрываліся.
Яшчэ дзьве драйвовыя кампазіцыі з ранейшых альбомаў – “Час испытания” і “Пройди свой путь” – запалілі аудыторыю, ды так, што сем патоў сышло. А пасля громам апладысментаў сустракалі фаны нашага земляка Пятро Ялфімава, які таксама прымаў удзел у запісу рок-оперы “Сокровище Энии”. Ён засьпяваў разам зь Ягоравым нетыповую для “Эпидемии”, але моцную “Дует ветер ледяной”, і гэта было проста ахрэненна – чуць жыўцом два такія моцныя галасы на адной сцэне!
Пад кранаючую баляду “Всадник из льда” музыкі былі прыемна зьдзіўлены своеасаблівым флэшмобам, калі ўся зала ўключыла на мабілах ліхтарыкі і прысела на падлогу, а пасьля на адным моманьце, быццам дамовіўшыся, усе ўзьняліся ўверх – выглядала вельмі ўражліва, і па заканчэньні Яўген шчыра падзякаваў прыхільнікам за такі прыгожы сюрпрыз. А Юра Мелісаў узгадаў, што ён толькі аднойчы бачыў нешта падобнае – некалькі год назад тут жа, на Беларусі.
Двойчы яшчэ на радасьць фанам сьпяваў з “Эпидемией” наша беларуская гордасьць Пятро Ялфімаў. Напрыканцы грымнулі завадную і крыху легкадумную “Алмазы і золото”, аўтарства якой належыць клавішніку гурта Зьміцеру Іванову, і на гэтай нязмушанай, пазітыўнай ноце музыкі зьніклі, але вядома, толькі на пару хвілін, бо на танцпляцу бесперапынна скандавалі “Эпідэмія!!!” і чакалі хоць крышачку працягу.
Хутка на сцэне ізноўку зьявіліся музыкі, вакаліст Яўген Ягораў, а зь ім і Павал Окунеў. Трэба зазначыць, што яны, канечне, вельмі камічна выглядалі побач – высачэзны Паша і невысокенькі Яўген. З гэтага яны й самі пасьпелі нажартавацца, “напетрасяніць” ажно, а пасьля выканалі разам кампазіцыю “Королевство слёз”, якая ўпершыню прагучала ажно ў 1999 годзе ў альбоме “На краю времени».
Ну і апошняй песьняй, што засьпявалі Яўген, Пятро, Павал і разам усе музыкі “Эпидемии», была кульмінацыйная “Солнца свет” з другой часткі “эльфійскай трылогіі”, якая рашуча дала ўсім зразумець – гэта толькі пачатак у новай старонцы жыцьця гурта, і што нас чакае не “забытае старае”, а “другие места, чтобы начать всё с пустого листа”. Па заканчэньні хлапцы дружна выйшлі на фінальны паклон, зрабілі на сцэне шэраг фотаздымкаў на памяць і разьвіталіся, спадзяюся ненадоўга, з удзячлівымі менскімі фанамі.
І ведаеце што. Нягледзячы на аб'ектыўную крытыку альбома «Сокровища Энии», маўляў, “Эпидемия” усё больш адыходзіць ад пауэр-металу, прэзентацыя яго, і, тым больш, тая частка канцэрту, дзе гучалі старыя добрыя «дарукапісныя» хіты гурта, безумоўна, прайшлі вышэй за ўсякія пахвалы. Няхай усё прайшло не без недапрацаваных драбезгаў і я не ўбачыла чагосьці дзіўнага і сьвежага, але атрымала неверагоднае задавальненьне ад паглынаньня якаснага лайфовага прадукту ў сваім родзе культавага для многіх гурта і захапленьне тым, зь якой аддачай хлапцы граюць, каб хоць ненадоўга падараваць прыхільнікам магчымасьць апынуцца ў гэтым выдуманым, чароўным, казачна-металёвым сусьвеце.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper
Таму нядзіўна, што большасьць фанаў, у тым ліку і вашая пакорная слуга, што доўгі час заставалася вернай прыхільніцай гурта “Эпидемия”, з большага станоўча ўспрымалі навіну аб запісу новай метал-оперы. На жаль, ні асабліва захапляльнай гісторыяй, ні вялікай колькасьцю хітоў «Сокровище Энии» па выніку ня ўразіла. Магчыма, менавіта з нагоды таго, што кружэлка крыху расчаравала, атрымалася аднастайнай і страціла метал-фармат, я з такім нецярпеньнем чакала, калі ж “Эпидемия” нарэшце завітае з канцэртам і прэзентацыяй трэцяга “рукапісу” ў Менск. Вельмі хацелася, каб эмацыйным, выбітным выступам яны ўразілі публіку і зьмянілі папулярнае меркаваньне аб тым, што альбом «Сокровище Энии» стаў толькі спосабам падняцца для гурта, што імкліва губляў пазіцыі пасьля выхаду шчыра правальнага «Дорога домой». Дый наогул, мне было проста цікава, як пасьля сыходу вакаліста вельмі высокага ўзроўню Максіма Самасвата ўжывую справіцца з выкананьнем ролі галоўнага героя рок-оперы новы вакаліст гурта Яўген Ягораў. А таму ў пазітыўным непрадузятым настроі суботнім вечарам мы накіраваліся ў “Re:Public” разьвяваць чуткі зайздросьнікаў і кансерватараў-самасваталюбаў пра «загніваючую Эпідэмію».
Ужо на чэку я зразумела: гамон, дакладна цэлы вечар буду скакаць і хаерам махаць. Музыкі зладжана рэпетавалі, выправляючы апошнія недахопы ў гучаньні, вакаліст Яўген расьпяваўся разам з двума іншымі запрошанымі таленавітымі зоркамі, што прымалі ўдзел у запісу «Сокровище Энии», і, мяркуючы па іх крыху стомленым, але ўзрушаным настроі, ўсё абяцала быць горача.
Канцэрт распачаўся вельмі хутка бяз аніякіх уступаў зь песьні “Время героев”, якая і адкрывае новы альбом гурта. Натоўп паваліў да сцэны і разагрэўся зь першых акордаў, у такім жа духу прайшлі наступныя паўтары гадзіны. Пасьля яшчэ адной “рукапіснай” песьні “Где рождаются рассветы” музыкі “Эпидемии” выдалі два знаёмыя і такія родныя кожнаму хіты “Жизнь в сумерках» і «Феанор», а захопленыя прыхільнікі ўвесь час сьпявалі разам з вакалістам.
Далей прагучалі яшчэ дзьве новыя песьні з апошняй кружэлкі – крыху прыпапсованая “Пьяный разговор», у запісу якой прымаў удзел Аляксей Гаршанёў (гурт “Кукрыніксы”) і рамантычная баляда «Смерти нет», якую ў арыгінале Яўген выконваў зь Хелавісай (гурт “Мельніца). Наогул, зазначу, што датычыцца вакалу – Ягораў справіўся выдатна, аніякіх прэтэнзій. Думаю, усе былі вельмі ўражаны і прыемна зьдзіўлены, бо жыўцом гэта гучала проста неверагодна, і ўсе тыя, хто называлі Яўгена “салодкім хлопчыкам” і сьцвярджалі, што ён не дацягвае па эмацыйнасьці і магутнасьці выкананьня да былога вакаліста за адзін вечар неяк адразу пазбавіліся рыгіднасьці мысьленьня і зьмянілі сваю кропку погляду ў лепшы бок.
Далей пад гучныя апладысменты на сцэну выйшаў экс-вакаліст “Эпидемии” Павал Окунеў, знаёмы нам таксама па творчасьці гурта “Арда”. Ён выканаў бадзёрую і любімую ўсімі “Звон монет”, але, шчыра кажучы, гучала слабенька, і шмат партый Паша проста не дацягваў. Тым ня менш, галодныя да зорак беларускія фаны дужа не расчараваліся і па-ранейшаму адрываліся.
Яшчэ дзьве драйвовыя кампазіцыі з ранейшых альбомаў – “Час испытания” і “Пройди свой путь” – запалілі аудыторыю, ды так, што сем патоў сышло. А пасля громам апладысментаў сустракалі фаны нашага земляка Пятро Ялфімава, які таксама прымаў удзел у запісу рок-оперы “Сокровище Энии”. Ён засьпяваў разам зь Ягоравым нетыповую для “Эпидемии”, але моцную “Дует ветер ледяной”, і гэта было проста ахрэненна – чуць жыўцом два такія моцныя галасы на адной сцэне!
Пад кранаючую баляду “Всадник из льда” музыкі былі прыемна зьдзіўлены своеасаблівым флэшмобам, калі ўся зала ўключыла на мабілах ліхтарыкі і прысела на падлогу, а пасьля на адным моманьце, быццам дамовіўшыся, усе ўзьняліся ўверх – выглядала вельмі ўражліва, і па заканчэньні Яўген шчыра падзякаваў прыхільнікам за такі прыгожы сюрпрыз. А Юра Мелісаў узгадаў, што ён толькі аднойчы бачыў нешта падобнае – некалькі год назад тут жа, на Беларусі.
Двойчы яшчэ на радасьць фанам сьпяваў з “Эпидемией” наша беларуская гордасьць Пятро Ялфімаў. Напрыканцы грымнулі завадную і крыху легкадумную “Алмазы і золото”, аўтарства якой належыць клавішніку гурта Зьміцеру Іванову, і на гэтай нязмушанай, пазітыўнай ноце музыкі зьніклі, але вядома, толькі на пару хвілін, бо на танцпляцу бесперапынна скандавалі “Эпідэмія!!!” і чакалі хоць крышачку працягу.
Хутка на сцэне ізноўку зьявіліся музыкі, вакаліст Яўген Ягораў, а зь ім і Павал Окунеў. Трэба зазначыць, што яны, канечне, вельмі камічна выглядалі побач – высачэзны Паша і невысокенькі Яўген. З гэтага яны й самі пасьпелі нажартавацца, “напетрасяніць” ажно, а пасьля выканалі разам кампазіцыю “Королевство слёз”, якая ўпершыню прагучала ажно ў 1999 годзе ў альбоме “На краю времени».
Ну і апошняй песьняй, што засьпявалі Яўген, Пятро, Павал і разам усе музыкі “Эпидемии», была кульмінацыйная “Солнца свет” з другой часткі “эльфійскай трылогіі”, якая рашуча дала ўсім зразумець – гэта толькі пачатак у новай старонцы жыцьця гурта, і што нас чакае не “забытае старае”, а “другие места, чтобы начать всё с пустого листа”. Па заканчэньні хлапцы дружна выйшлі на фінальны паклон, зрабілі на сцэне шэраг фотаздымкаў на памяць і разьвіталіся, спадзяюся ненадоўга, з удзячлівымі менскімі фанамі.
І ведаеце што. Нягледзячы на аб'ектыўную крытыку альбома «Сокровища Энии», маўляў, “Эпидемия” усё больш адыходзіць ад пауэр-металу, прэзентацыя яго, і, тым больш, тая частка канцэрту, дзе гучалі старыя добрыя «дарукапісныя» хіты гурта, безумоўна, прайшлі вышэй за ўсякія пахвалы. Няхай усё прайшло не без недапрацаваных драбезгаў і я не ўбачыла чагосьці дзіўнага і сьвежага, але атрымала неверагоднае задавальненьне ад паглынаньня якаснага лайфовага прадукту ў сваім родзе культавага для многіх гурта і захапленьне тым, зь якой аддачай хлапцы граюць, каб хоць ненадоўга падараваць прыхільнікам магчымасьць апынуцца ў гэтым выдуманым, чароўным, казачна-металёвым сусьвеце.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Зьміцер Сачыўка aka Gotie Ripper
1 каментар