Ron Thal
Апублікавана
у
Рэпартажы
96 Фота
Рок-зоркі любога калібру на беларускай зямлі — гэта гуд. Таму калі зьявілася інфа аб тым, што Менск наведае адзін з сучасных удзельнікаў Guns’n’Roses, то для мяне ўсё было відавочна. Калі ўбачыў кошт ўваходу, то доўга цёр вочы, уваход за 100.000 зробіць яшчэ ня кожная наша каманда, а тут прыязджае Ron «Bumblefoot» Thal і такі прыемны кошт. Хто ня ведае гэтага дзядзьку, то прапаную ня лезьці адразу на Вікіпедыю, а лепей наведаць Youtube і азнаёміцца з тым, як спадар Thal магёць піліць на гітарцы, а ўжо пасьля можна і біяграфію чыткануць. Дык вось, вялікі дзякуй аргам, ды амбасадзе ЗША, якія зрабілі рэальным прыезд гэнага вясёлага барадача. Дзейства адбывалася вечарам у Coyote Bar, вельмі цікавы выбар пляцоўкі для мерапрыемства такога кшталту, але давайце аб усім па парадку.
Сам Bumblefoot канечне ж ня выйшаў у 20.00, ну ён зорка і яму можна. Распачаў той вечар хлапец з класічнай гітарай, якога звалі Яраслаў Макарыч. Вельмі неадзначны выбар “падцяпленьня”, бо мы ўсе прыйшлі слухаць рок ды электрагітарныя запілы, а не класічныя творы пад гішпанскую гітару. Да Яраслава прад’яў аніякіх ня маю, зрабіў усё добра і якасна, хоць і хваляваўся. На вялікі жаль, яго прафесійнае і прыгожае выкананьне слаба вязаліся з тэматыкай імпрэзы. Ну вось урэшце выйшаў і сам герой вечара, са сваёй знакамітай двайной гітарай. Спачатку ён папіліў пару трэкаў пад мінусоўку, пачаўшы з галоўнай тэмы Ружовай Пантэры. Гітарыст шмат жартаваў і ўвогуле вельмі добра ўзаемадзейнічаў з публікай, ды адказваў на часам вельмі прышпільныя пытаньні. Пасьпеў правесьці конкурс пад назвай “хто назаве мне імя вакаліста на гэтай песьні, таму прастаўлю піва”, піва так нікому і не перапала. Няўдалы конкурс перацёк у круты інтсрументал Hocus Pocus (вы яго ведаеце, калі любіце Helloween, бо яны рабілі кавер на гэты трэк, але арыгінал належыць progressive rock гурту Focus). Ron таксама наіграваў мелодыі Бітлоў, Led Zeppelin ды Stevie Wonder’a. А вы ведаце, што толькі пасьля 6 махіта можна ўдала лабаць на піяніна? Bumblefoot раскрыў такую тямніцу, што толькі пасьля 6 махіта, не 5 і не 7, ён можа выдатна граць на піяніна, ну амаль як Stevie Wonder. Таксама ён дадаў, што п’е мала алкаголю, бо яму сорамна за тое, што ён рабіў, калі быў пад мухай.
А вось потым пачалося самае цікавае, больш чым за гадзіну вакол Ron’a вадзілі карагоды прадстаўнікі роднае сцэны. Зараз пералічу імёны, каб вы маглі зразумець размах гэтага джэму. Alexander Kiss, Святаслаў Чарнуха і Валерый Башкоў дапамаглі амерыканцу споўніць 3 рэчы з сольнай творчасьці: Abnormal, Abjectify, Dash. На гэтых трэках Ron сьпяваў сам і рабіў гэта вельмі файна. Ну а потым музыкі зьмяняліся на сцэне вельмі хутка. Тым вечарам разам з панам Thal’ам пабамбілі каверы на Гансаў, AC/DC, Lynyrd Skynyrd, Hedrix’a ды Joan Jett & The Blackhearts, такія мясцовыя знакамітасьці: Alexander Kiss, Віктар Навумік, Сяргей Трухановіч, Міхал Філіпеня, Павал Трыпуць, Юры Віленчык, а сьпявалі Вольга Сацюк ды Сяргей Скляраў.
Ну а цяпер крыху абгрунтаванай крытыкі. Па-першае, ня вельмі прыемна, калі даведваешся пра наяўнасьць акрэдытацыі за 2 гадзіны да канцэрта, таксама вельмі непрыемна, што на ўваходзе адразу не апынулася сьпісу прадстаўнікоў СМІ. Болей арганізатарам прад’явіць нечага, акрамя хлопца з класічнымі рэчамі, у якасьці падцяпленьня рок-зоркі. Арганізатары шмат каму далі магчымасьць прыйсьці тым вечарам на канцэрт, дзякуючы дэмакратычнаму кошту квітка ў 100 зайчыкаў, таксама яны ня зьвезьлі знакамітасьць адразу ў гатэль, а далі фанам пафоткацца ды атрымаць шмат аўтографаў. Вось за гэта ім два вялікіх пальцы і канечне не сярэдніх.
Па-другое, я ўжо пісаў, што Ron вельмі выдатна прасьпяваў свой матэрыял і на які ляд трэ было запіхваць нейкіх двух вакалістаў? Калі б яшчэ яны запалілі натоўп (прыкладна каля 100 чалавек), тады іх прысутнасьць была бы неяк абгрунтаваная. А так, нічога яны не дадалі і мне не спадабаліся, ёсьць у нас і лепшыя сьпевакі. Мабыць я нічога не разумею, ці тупы ды дурны, але на мой погляд яны былі лішнімі тым вечарам. Ды й вушы ў мяне крыху пабальвалі.
А так усё было з большага гуд, чакаем яшчэ крутых дзядзек ды цёцяк, наведваем канцэрты ды чытаем BelMetal.
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка
Сам Bumblefoot канечне ж ня выйшаў у 20.00, ну ён зорка і яму можна. Распачаў той вечар хлапец з класічнай гітарай, якога звалі Яраслаў Макарыч. Вельмі неадзначны выбар “падцяпленьня”, бо мы ўсе прыйшлі слухаць рок ды электрагітарныя запілы, а не класічныя творы пад гішпанскую гітару. Да Яраслава прад’яў аніякіх ня маю, зрабіў усё добра і якасна, хоць і хваляваўся. На вялікі жаль, яго прафесійнае і прыгожае выкананьне слаба вязаліся з тэматыкай імпрэзы. Ну вось урэшце выйшаў і сам герой вечара, са сваёй знакамітай двайной гітарай. Спачатку ён папіліў пару трэкаў пад мінусоўку, пачаўшы з галоўнай тэмы Ружовай Пантэры. Гітарыст шмат жартаваў і ўвогуле вельмі добра ўзаемадзейнічаў з публікай, ды адказваў на часам вельмі прышпільныя пытаньні. Пасьпеў правесьці конкурс пад назвай “хто назаве мне імя вакаліста на гэтай песьні, таму прастаўлю піва”, піва так нікому і не перапала. Няўдалы конкурс перацёк у круты інтсрументал Hocus Pocus (вы яго ведаеце, калі любіце Helloween, бо яны рабілі кавер на гэты трэк, але арыгінал належыць progressive rock гурту Focus). Ron таксама наіграваў мелодыі Бітлоў, Led Zeppelin ды Stevie Wonder’a. А вы ведаце, што толькі пасьля 6 махіта можна ўдала лабаць на піяніна? Bumblefoot раскрыў такую тямніцу, што толькі пасьля 6 махіта, не 5 і не 7, ён можа выдатна граць на піяніна, ну амаль як Stevie Wonder. Таксама ён дадаў, што п’е мала алкаголю, бо яму сорамна за тое, што ён рабіў, калі быў пад мухай.
А вось потым пачалося самае цікавае, больш чым за гадзіну вакол Ron’a вадзілі карагоды прадстаўнікі роднае сцэны. Зараз пералічу імёны, каб вы маглі зразумець размах гэтага джэму. Alexander Kiss, Святаслаў Чарнуха і Валерый Башкоў дапамаглі амерыканцу споўніць 3 рэчы з сольнай творчасьці: Abnormal, Abjectify, Dash. На гэтых трэках Ron сьпяваў сам і рабіў гэта вельмі файна. Ну а потым музыкі зьмяняліся на сцэне вельмі хутка. Тым вечарам разам з панам Thal’ам пабамбілі каверы на Гансаў, AC/DC, Lynyrd Skynyrd, Hedrix’a ды Joan Jett & The Blackhearts, такія мясцовыя знакамітасьці: Alexander Kiss, Віктар Навумік, Сяргей Трухановіч, Міхал Філіпеня, Павал Трыпуць, Юры Віленчык, а сьпявалі Вольга Сацюк ды Сяргей Скляраў.
Ну а цяпер крыху абгрунтаванай крытыкі. Па-першае, ня вельмі прыемна, калі даведваешся пра наяўнасьць акрэдытацыі за 2 гадзіны да канцэрта, таксама вельмі непрыемна, што на ўваходзе адразу не апынулася сьпісу прадстаўнікоў СМІ. Болей арганізатарам прад’явіць нечага, акрамя хлопца з класічнымі рэчамі, у якасьці падцяпленьня рок-зоркі. Арганізатары шмат каму далі магчымасьць прыйсьці тым вечарам на канцэрт, дзякуючы дэмакратычнаму кошту квітка ў 100 зайчыкаў, таксама яны ня зьвезьлі знакамітасьць адразу ў гатэль, а далі фанам пафоткацца ды атрымаць шмат аўтографаў. Вось за гэта ім два вялікіх пальцы і канечне не сярэдніх.
Па-другое, я ўжо пісаў, што Ron вельмі выдатна прасьпяваў свой матэрыял і на які ляд трэ было запіхваць нейкіх двух вакалістаў? Калі б яшчэ яны запалілі натоўп (прыкладна каля 100 чалавек), тады іх прысутнасьць была бы неяк абгрунтаваная. А так, нічога яны не дадалі і мне не спадабаліся, ёсьць у нас і лепшыя сьпевакі. Мабыць я нічога не разумею, ці тупы ды дурны, але на мой погляд яны былі лішнімі тым вечарам. Ды й вушы ў мяне крыху пабальвалі.
А так усё было з большага гуд, чакаем яшчэ крутых дзядзек ды цёцяк, наведваем канцэрты ды чытаем BelMetal.
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка
0 каментароў