Black Metal казка
Апублікавана
у
Гумар
Сярод бясконцай зімы ў паселішчы пад назвай Вельзевул-таун, там, дзе заканчваецца яго адзіная вуліца, уздымаецца ледавік, які не тае нават у самае гарачае лета. На ледавіку стаіць старажытны замак. Праўда зараз ад яго засталіся адныя руіны, а ў яго цёмных вежах гняздуюцца пярэваратні (у пагонах) і малалетнія гацёлкі.
Жыхары паселішча распавядаюць пра гэты замак дзіўныя гісторыі. Шмат гадоў таму кожны дзень роўна апоўдні адсоўвалася іржавая засаўка і на парог выходзіў стары з пяціструнным басам. Яго доўгая сівая барада спускалася ніжэй за пояс. Твар быў размаляваны корпспэйнтам. Апрануты стары быў у куртку-касуху, чорныя джынсы і берцы. На галаве яго красавалася бандана-вушанка з надпісам “Mayhem”, на руках былі шыпастыя напульснікі. Стары, крэхчучы, сядаў на ступені лесвіцы, каб сагрэць на зімовым сонцы свае косці. А косці былі вельмі старыя – старому было 666 год.
У гэты час да замка збягаліся дзеці паселішча Вельзевул-таун. Яны залазілі старому на калені, дралі яго за бараду, зрывалі з галавы бандану з надпісам “Mayhem”, перашкаджалі граць на басе. Але стары не крыўдзіўся на іх – ён ведаў, што ў бліжэйшую поўню прынясе аднаго з іх у ахвяру Сатане і з’есць. А часам, калі сонца прыпякала асабліва горача і косткі старога спыняліся ныць, ён пачынаў падморгваць дзеткам, і тыя, танцуючы у слэме, пачыналі прасіць:
— Пакажы склеп, стары вычварэнец!
Стары падымаўся і ўваходзіў у цёмныя дзверы, затым вёў дзетак гулкімі заламі, а потым яны ўсе разам доўга спускаліся па вузкай лесвіцы ўздоўж сцен, увешаных карцінамі з лютымі забойствамі. Стары з цяжкасцю адсоўваў жалезныя дзверы. Дзеці пераступалі парог, і дзверы захлопваліся за імі. І кожны раз раты і вочы іх шырока адчыняліся ад захаплення. Бо ў падзямеллі захоўваліся прылады катаванняў, скарбы, ліцэнзійныя дыскі, збуцвелыя трупы і косткі прававерных хрысціян.
Стары дазваляў дзецям пагуляць у гульню “каты-ахвяры” на “жалезнай дзеве”, дазваляў прымяраць “іспанскі бот” і пакатаваць адзін аднога на дыбе. Хлопчыкі ладзілі бойку: адныя размахвалі галёначнымі косткамі памерлых манашак, іншыя затуляліся абразамі з выявай Святога Пятра. Дзяўчаты ўпрыгожвалі сябе самацветамі і, распранаючыся, клаліся на рытуальную дошку пад музыку “Bathory”.
А стары, гледзячы на ўсё гэта, ціхенька ўсміхаўся. Потым ён браў у рукі два крэшы і як дурны ляпаў у іх. Дзяўчаты апраналіся, хлопчыкі кідалі косткі і выходзілі з падзямелля. І ніхто ніколі нічога з сабой не выносіў. Толькі адзін раз сямігадовы хлопчык, які патрапіў у склеп у першы раз, паклаў у кішэню пярсцёнак Князя Цемры з квадратнай пячаткай. І дзіўна – жалезныя дзверы ні за што не жадалі адчыняцца. Тады стары сказаў:
— Хто ўзяў, — няхай аддасць, альбо я яго зарэжу і з’ем раней за пазначаны рытуалам тэрмін. — Хлопчык, пачырванеўшы, кінуў пярсцёнак у жменю манет. Дзверы адразу адчыніліся.
Але ў адну цёмную ноч у замак усё ж такі прабраліся 3 злодзеі-геі. Гэтыя злодзеі хварэлі страшэннай хваробай – іх спальвала прага багацця і дабівала трэцяя стадыя пранцаў. Прыйшлі яны здалёк, таму што ў тых краях, адкуль яны родам красці было няма чаго, а займацца блудам не было з кім. Злодзеі гэтыя былі такія спрытныя, што любыя дзверы маглі адчыніць без шуму. Чаравікі яны абмотвалі лямцам, рожы з запалымі насамі прыкрывалі маскамі. Але стары ўсё ж такі прачнуўся. Ён выйшаў ім насустрач і спытаў:
— Што вам тут патрэбна, патэнцыйныя ахвяры, прабачце добрыя людзі?
Злодзеі, убачыўшы, што маюць справу з лядашчым, бяззбройным старым, асмялелі:
— Кажуць, то ў гэтым замку захоўваюцца скарбы? – закрычалі яны.
— Гэта праўда, — адказаў стары. – А навошта вам скарбы?
— Я пабудую сабе палац памерам у 100 пакояў, завяду 100 хлопчыкаў-служак і аднаго еўнуха-наглядчыка. Буду атрымліваць асалоду ад буржуазнага ладу жыцця і піць кроў сялян і рабочых, — адказаў адзін злодзей.
Другі злодзей сказаў:
— А я набуду вялізны карабель з камандай з адных блакітных і буду гандляваць парабкамі. Об’еду ўвесь свет і буду есці тое, што есць кароль, кіруючы гэтай краінай.
— Ну, а я не такі дурны, — кажа трэці злодзей, — я не стану дарма марнаваць багацце. Я схаваю яго ў самую вялізную кучу гною і буду шчаслівы тым, што валодаю ім.
— Дарма вы дзеліце тое, чаго ніколі не атрымаеце. Зыходзьце, пакуль я не раззлаваўся, — прамовіў стары.
— Навошта мы слухаем брыдоту гэтага старога натурала?! – крыкнуў першы злодзей. – Што ён нам зробіць?
— Зараз пазнаеш, што!
І першы злодзей з жахам адчуў нож у сябе ў баку. Быццам невядомая сіла схапіла другога злодзея і пасадзіла на кол. Трэці злодзей не паспеў апамятацца, як атрымаў зарад пораху ў галаву.
— Клятыя педзікі! – падумаў стары.
— Стары, — падумалі клятыя, але паміраючыя, педзікі.
************************************************************************************
Адкуль жа з’явіліся скарбы ў замку Вельзевул-тауна? Хто быў той стары, што ахоўваў тыя скарбы, і куды яны падзеліся? Кажуць, што некалі замак Вельзевул-таўна належаў роду ўплывовых сатаністаў. Апошні гаспадар жыў там зрэдку і пакрысе. Ён не ладзіў вясёлыя балі, яго не цікавілі ўсмешкі гатычных прыгажунь, не займалі бяседы з вучонымі старцамі. Больш за ўсё на свеце ён любіў граць на сцэне блэк-метал і скакаць з гітара-сякерай наперавес насустрач ворагу. Адным словам, уладар замка быў блэк-метал ваяром, сеючым хаос.
Аднойчы да сеньёра дайшлі чуткі, што ворагі высадзіліся на ўзбярэжжы і спалілі прыморскі горад. Сеньёр у змрочным задуменні ехаў па разбуранай вуліцы і раптам пачуў скрушлівы плач. Зазірнуўшы ў закінуты калодзеж, вершнік убачыў на дне маленькага зласлівага хлопчыка, які адрываў зубамі галаву пацуку. Сеньёр пашкадаваў дзіця і ўвёз яго ў свой замак.
Калі хлопчык падрос, сеньёр стаў навучаць яго сатанінскім рытуалам, катаванням і гульні на басе (у вершніка з гурта як раз сышоў басіст). І не было ў яго вучня дакладней і адданей. Назваў яго лорд Еўраазіянімусам.
Еўраазіянімус суправаджаў свайго гаспадара ва ўсіх паходах, па ўсіх сусветных турах шмат гадоў. Аднойчы ваяры сеньёра пераследвалі ворага ў далёкіх гарах. Варожаму атраду атрымалася схавацца ў цясніне. Між тым спускалася ноч, і атрад вырашыў дачакацца світанку ў пячоры. Уначы сеньёру, відавочна не спалася. Збраяносец чуў гукі яго гітары і бясконцыя крокі па каменнай падлозе. Зранку сеньёр выйшаў з пячоры хмурны і заклапочаны, і замест таго, каб праследаваць ворага, павярнуў атрад дадому.
З тых часоў жыццё Еўраазіянімуса пайшло па-іншаму. Той ноччу сеньёр знайшоў у пячоры гітару “Fender Stratocaster” (падпісная ад Эдрыяна Сміта) і незлічоныя багацці. Сем гадоў на кульгавым белым муле вазіў ён багацце з пячоры ў замак Вельзевул-тауна. На восьмы год сеньёр зноў сабраўся ў горы на сваім муле і, ад'язджаючы, сказаў:
— Памятай, што бы са мной не сталася, ты павінен сцерагчы скарбы. Заклінаю цябе агнём, які спаліў твой родны горад і якім мы разам паілі пяткі нявінніц; заклінаю цябе мячом, якім мы секлі трупы біскупаў, — беражы скарбы. Калі хоць адна часціца яго ўбачыць святло дня, ты памрэш!
Сеньёр з’ехаў і не вярнуўся, а Еўраазіянімус згубіў лік дням, месяцам, гадам. Ён захоўваў скарбы і граў на басе. Аднойчы ўначы ён пачуў свіст навальніцы і вой ветру. Думкі аб тым, што творыцца там унізе, у Вельзевул-тауне, не давалі яму спакою. Калі ўсе загінуць ад навальніцы, некаму будзе слухаць яго бас, і нікога ў ахвяру Сатане не прынясеш. Зірнуўшы зранку ў акно і ўбачыўшы, што робіцца ўнізе, каля падножжа ледавіка, Еўраазіянімус жахнуўся. Навальніца забіла палову насельніцтва, мерцвякі ляжалі і гнілі пасярод рэшткаў паселішча, вораны выдзёўбвалі вочы ў няшчасных ахвяр і адляталі прэч. Сярод усяго гэтага хадзіў гурт Nightwish у рыцарскім узбраенні і здымаў кліп.
Тыя, што засталіся жывымі, стоўпіліся каля брамы замка, чакаючы дапамогі. Еўраазіянімус упусціў іх унутр, пасадзіў каля вогнішча, а затым, усыпіўшы пільнасць, павёў па вузкіх доўгіх калідорах. Ён завёў іх у склеп для катаванняў і зачыніў дзверы. Затым зарэзаў усіх мужчын, збіў і згвалтаваў усіх жанчын, а дзяцей рассадзіў па калах. Пасля гэтага ён забіў і жанчын. Насыпаўшы мех поўны ліцэнзійных дыскаў, Еўраазіянімус вырашыў вынесці яно на зімовае белае святло і памерці, але не паспеў – перад выйсцем яго чакаў чалавек па імені Барг Кікернэс, які забіў яго нажом і адабраў мяшок.
А што ж стала са скарбам? Кажуць, ён ператварыўся ў смецце і вуглі. Замак здрахлеў і амаль разбурыўся. У ім акрамя п’яных мясцовых жыхароў ніхто не бывае. Хаця, Міністэрства культуры абяцае яго рэканструяваць. Брыгаду будаўнікоў ужо набралі…
Жыхары паселішча распавядаюць пра гэты замак дзіўныя гісторыі. Шмат гадоў таму кожны дзень роўна апоўдні адсоўвалася іржавая засаўка і на парог выходзіў стары з пяціструнным басам. Яго доўгая сівая барада спускалася ніжэй за пояс. Твар быў размаляваны корпспэйнтам. Апрануты стары быў у куртку-касуху, чорныя джынсы і берцы. На галаве яго красавалася бандана-вушанка з надпісам “Mayhem”, на руках былі шыпастыя напульснікі. Стары, крэхчучы, сядаў на ступені лесвіцы, каб сагрэць на зімовым сонцы свае косці. А косці былі вельмі старыя – старому было 666 год.
У гэты час да замка збягаліся дзеці паселішча Вельзевул-таун. Яны залазілі старому на калені, дралі яго за бараду, зрывалі з галавы бандану з надпісам “Mayhem”, перашкаджалі граць на басе. Але стары не крыўдзіўся на іх – ён ведаў, што ў бліжэйшую поўню прынясе аднаго з іх у ахвяру Сатане і з’есць. А часам, калі сонца прыпякала асабліва горача і косткі старога спыняліся ныць, ён пачынаў падморгваць дзеткам, і тыя, танцуючы у слэме, пачыналі прасіць:
— Пакажы склеп, стары вычварэнец!
Стары падымаўся і ўваходзіў у цёмныя дзверы, затым вёў дзетак гулкімі заламі, а потым яны ўсе разам доўга спускаліся па вузкай лесвіцы ўздоўж сцен, увешаных карцінамі з лютымі забойствамі. Стары з цяжкасцю адсоўваў жалезныя дзверы. Дзеці пераступалі парог, і дзверы захлопваліся за імі. І кожны раз раты і вочы іх шырока адчыняліся ад захаплення. Бо ў падзямеллі захоўваліся прылады катаванняў, скарбы, ліцэнзійныя дыскі, збуцвелыя трупы і косткі прававерных хрысціян.
Стары дазваляў дзецям пагуляць у гульню “каты-ахвяры” на “жалезнай дзеве”, дазваляў прымяраць “іспанскі бот” і пакатаваць адзін аднога на дыбе. Хлопчыкі ладзілі бойку: адныя размахвалі галёначнымі косткамі памерлых манашак, іншыя затуляліся абразамі з выявай Святога Пятра. Дзяўчаты ўпрыгожвалі сябе самацветамі і, распранаючыся, клаліся на рытуальную дошку пад музыку “Bathory”.
А стары, гледзячы на ўсё гэта, ціхенька ўсміхаўся. Потым ён браў у рукі два крэшы і як дурны ляпаў у іх. Дзяўчаты апраналіся, хлопчыкі кідалі косткі і выходзілі з падзямелля. І ніхто ніколі нічога з сабой не выносіў. Толькі адзін раз сямігадовы хлопчык, які патрапіў у склеп у першы раз, паклаў у кішэню пярсцёнак Князя Цемры з квадратнай пячаткай. І дзіўна – жалезныя дзверы ні за што не жадалі адчыняцца. Тады стары сказаў:
— Хто ўзяў, — няхай аддасць, альбо я яго зарэжу і з’ем раней за пазначаны рытуалам тэрмін. — Хлопчык, пачырванеўшы, кінуў пярсцёнак у жменю манет. Дзверы адразу адчыніліся.
Але ў адну цёмную ноч у замак усё ж такі прабраліся 3 злодзеі-геі. Гэтыя злодзеі хварэлі страшэннай хваробай – іх спальвала прага багацця і дабівала трэцяя стадыя пранцаў. Прыйшлі яны здалёк, таму што ў тых краях, адкуль яны родам красці было няма чаго, а займацца блудам не было з кім. Злодзеі гэтыя былі такія спрытныя, што любыя дзверы маглі адчыніць без шуму. Чаравікі яны абмотвалі лямцам, рожы з запалымі насамі прыкрывалі маскамі. Але стары ўсё ж такі прачнуўся. Ён выйшаў ім насустрач і спытаў:
— Што вам тут патрэбна, патэнцыйныя ахвяры, прабачце добрыя людзі?
Злодзеі, убачыўшы, што маюць справу з лядашчым, бяззбройным старым, асмялелі:
— Кажуць, то ў гэтым замку захоўваюцца скарбы? – закрычалі яны.
— Гэта праўда, — адказаў стары. – А навошта вам скарбы?
— Я пабудую сабе палац памерам у 100 пакояў, завяду 100 хлопчыкаў-служак і аднаго еўнуха-наглядчыка. Буду атрымліваць асалоду ад буржуазнага ладу жыцця і піць кроў сялян і рабочых, — адказаў адзін злодзей.
Другі злодзей сказаў:
— А я набуду вялізны карабель з камандай з адных блакітных і буду гандляваць парабкамі. Об’еду ўвесь свет і буду есці тое, што есць кароль, кіруючы гэтай краінай.
— Ну, а я не такі дурны, — кажа трэці злодзей, — я не стану дарма марнаваць багацце. Я схаваю яго ў самую вялізную кучу гною і буду шчаслівы тым, што валодаю ім.
— Дарма вы дзеліце тое, чаго ніколі не атрымаеце. Зыходзьце, пакуль я не раззлаваўся, — прамовіў стары.
— Навошта мы слухаем брыдоту гэтага старога натурала?! – крыкнуў першы злодзей. – Што ён нам зробіць?
— Зараз пазнаеш, што!
І першы злодзей з жахам адчуў нож у сябе ў баку. Быццам невядомая сіла схапіла другога злодзея і пасадзіла на кол. Трэці злодзей не паспеў апамятацца, як атрымаў зарад пораху ў галаву.
— Клятыя педзікі! – падумаў стары.
— Стары, — падумалі клятыя, але паміраючыя, педзікі.
************************************************************************************
Адкуль жа з’явіліся скарбы ў замку Вельзевул-тауна? Хто быў той стары, што ахоўваў тыя скарбы, і куды яны падзеліся? Кажуць, што некалі замак Вельзевул-таўна належаў роду ўплывовых сатаністаў. Апошні гаспадар жыў там зрэдку і пакрысе. Ён не ладзіў вясёлыя балі, яго не цікавілі ўсмешкі гатычных прыгажунь, не займалі бяседы з вучонымі старцамі. Больш за ўсё на свеце ён любіў граць на сцэне блэк-метал і скакаць з гітара-сякерай наперавес насустрач ворагу. Адным словам, уладар замка быў блэк-метал ваяром, сеючым хаос.
Аднойчы да сеньёра дайшлі чуткі, што ворагі высадзіліся на ўзбярэжжы і спалілі прыморскі горад. Сеньёр у змрочным задуменні ехаў па разбуранай вуліцы і раптам пачуў скрушлівы плач. Зазірнуўшы ў закінуты калодзеж, вершнік убачыў на дне маленькага зласлівага хлопчыка, які адрываў зубамі галаву пацуку. Сеньёр пашкадаваў дзіця і ўвёз яго ў свой замак.
Калі хлопчык падрос, сеньёр стаў навучаць яго сатанінскім рытуалам, катаванням і гульні на басе (у вершніка з гурта як раз сышоў басіст). І не было ў яго вучня дакладней і адданей. Назваў яго лорд Еўраазіянімусам.
Еўраазіянімус суправаджаў свайго гаспадара ва ўсіх паходах, па ўсіх сусветных турах шмат гадоў. Аднойчы ваяры сеньёра пераследвалі ворага ў далёкіх гарах. Варожаму атраду атрымалася схавацца ў цясніне. Між тым спускалася ноч, і атрад вырашыў дачакацца світанку ў пячоры. Уначы сеньёру, відавочна не спалася. Збраяносец чуў гукі яго гітары і бясконцыя крокі па каменнай падлозе. Зранку сеньёр выйшаў з пячоры хмурны і заклапочаны, і замест таго, каб праследаваць ворага, павярнуў атрад дадому.
З тых часоў жыццё Еўраазіянімуса пайшло па-іншаму. Той ноччу сеньёр знайшоў у пячоры гітару “Fender Stratocaster” (падпісная ад Эдрыяна Сміта) і незлічоныя багацці. Сем гадоў на кульгавым белым муле вазіў ён багацце з пячоры ў замак Вельзевул-тауна. На восьмы год сеньёр зноў сабраўся ў горы на сваім муле і, ад'язджаючы, сказаў:
— Памятай, што бы са мной не сталася, ты павінен сцерагчы скарбы. Заклінаю цябе агнём, які спаліў твой родны горад і якім мы разам паілі пяткі нявінніц; заклінаю цябе мячом, якім мы секлі трупы біскупаў, — беражы скарбы. Калі хоць адна часціца яго ўбачыць святло дня, ты памрэш!
Сеньёр з’ехаў і не вярнуўся, а Еўраазіянімус згубіў лік дням, месяцам, гадам. Ён захоўваў скарбы і граў на басе. Аднойчы ўначы ён пачуў свіст навальніцы і вой ветру. Думкі аб тым, што творыцца там унізе, у Вельзевул-тауне, не давалі яму спакою. Калі ўсе загінуць ад навальніцы, некаму будзе слухаць яго бас, і нікога ў ахвяру Сатане не прынясеш. Зірнуўшы зранку ў акно і ўбачыўшы, што робіцца ўнізе, каля падножжа ледавіка, Еўраазіянімус жахнуўся. Навальніца забіла палову насельніцтва, мерцвякі ляжалі і гнілі пасярод рэшткаў паселішча, вораны выдзёўбвалі вочы ў няшчасных ахвяр і адляталі прэч. Сярод усяго гэтага хадзіў гурт Nightwish у рыцарскім узбраенні і здымаў кліп.
Тыя, што засталіся жывымі, стоўпіліся каля брамы замка, чакаючы дапамогі. Еўраазіянімус упусціў іх унутр, пасадзіў каля вогнішча, а затым, усыпіўшы пільнасць, павёў па вузкіх доўгіх калідорах. Ён завёў іх у склеп для катаванняў і зачыніў дзверы. Затым зарэзаў усіх мужчын, збіў і згвалтаваў усіх жанчын, а дзяцей рассадзіў па калах. Пасля гэтага ён забіў і жанчын. Насыпаўшы мех поўны ліцэнзійных дыскаў, Еўраазіянімус вырашыў вынесці яно на зімовае белае святло і памерці, але не паспеў – перад выйсцем яго чакаў чалавек па імені Барг Кікернэс, які забіў яго нажом і адабраў мяшок.
А што ж стала са скарбам? Кажуць, ён ператварыўся ў смецце і вуглі. Замак здрахлеў і амаль разбурыўся. У ім акрамя п’яных мясцовых жыхароў ніхто не бывае. Хаця, Міністэрства культуры абяцае яго рэканструяваць. Брыгаду будаўнікоў ужо набралі…
0 каментароў