Як уcё пачыналася?
Калiсьцi даўно, у другiм цi трэцiм класе – зараз ўжо не ўспомнiць, я гадзiнамi круцiў адну касету, якую аднойчы знайшоў у бацькавай калекцыi. Тады я яшчэ не ведаў, что гэта за музыка, але слухаючы яе, я проста вар’яцеў! Не разумея нiводнага слова, я мог тым не меньш цэлы дзень падпяваць, спрабаваць адстукаць рытм на кардонавых скрынках, беспаспяхова падбiраць гэтую музыку на пiянiна (мацi ў мяне працавала выкладчыцай у музычнай школе — мяне таксама навучыла граць на фа-но)…
Праз некалькi гадоў, калi я ўжо добра ведаў пра рознiцу памiж хэвi ды паўэр металам, на памяць мог расказаць бiяграфiю ўдзельнiкаў гурта Металiка, сам граў у сваёй першай бандзе, да мяне выпадкова трапiў дыск Rainbow. Паслухаўшы Kill the King, Starstruck, Do You Close Your Eyes ды iншыя песнi, я адразу прыгадаў нашу старую маленькую кватэрку, бацькаў магнiтафон… i зразумеў, што знайшоў музыку дзяцiнства: тую самую, пад якую бавiў час яшчэ дзiцём. Такiм чынам, шмат гадоў таму, нават цалкам гэтага не разумеючы, мага сказаць, я i апынўся ў радах металхэдаў… Дарэчы, дзякуй таце за яго добры густ, бо хто ведае, як бы пайшоў мой лёс, калi б замест пласцiнак Deep Purple, Queen ды iнш. бацька слухаў Фiлю Кiркорава.
Колькi часу мiнула, шмат чаго змянiлася… Школа, унiверсiтэт, праца… Няма на свеце Роннi Джэймса Дзiо, няма бацькi… Кудысьцi знiклi старыя сябры, ды з’вiлiся новыя, згасла полымя кахання, якое, здавалася, будзе грэць сэрца ўсё жыццё… Не змянiлася толькi адно: мая любоў да металу ды сапраўднага року. Колькi я на працягу свайго жыцця праслухаў рок-музыкi, бясконца чуя нешта такшталт: “Жудасць! Як мага гэта слухаць?” альбо “Вось пабачыш: параз два-тры гады ты пасталееш ды кiнеш гэтае гпуства.” Не, не кiнуў. Шчыра кажучы, нават спрабаваў, але не атрымалася. Цi гэта благаславенне, цi праклён – не ведаю, але ўпэўнены, што метал ды музыка ўвогуле застануцца са мной назаўсёды, бо жыццё мяняецца i часам здаецца, быццам, цябе цiкавяць ужо зусiм iншыя рэчы… Але толькi пачуеш (мабыць ужо ў 1000-ны раз) Judas Priest, Pantera цi iнш. – i адчуваеш, як закiпае кроў.
Лёс сапраўднага металiста няпросты, але хiба ж мы будзем скардзіцца? Як там спяваецца ў песне працягвальнiкаў справы AC/DC – гурта Airborne? — No way but the hard way!
Калiсьцi даўно, у другiм цi трэцiм класе – зараз ўжо не ўспомнiць, я гадзiнамi круцiў адну касету, якую аднойчы знайшоў у бацькавай калекцыi. Тады я яшчэ не ведаў, что гэта за музыка, але слухаючы яе, я проста вар’яцеў! Не разумея нiводнага слова, я мог тым не меньш цэлы дзень падпяваць, спрабаваць адстукаць рытм на кардонавых скрынках, беспаспяхова падбiраць гэтую музыку на пiянiна (мацi ў мяне працавала выкладчыцай у музычнай школе — мяне таксама навучыла граць на фа-но)…
Праз некалькi гадоў, калi я ўжо добра ведаў пра рознiцу памiж хэвi ды паўэр металам, на памяць мог расказаць бiяграфiю ўдзельнiкаў гурта Металiка, сам граў у сваёй першай бандзе, да мяне выпадкова трапiў дыск Rainbow. Паслухаўшы Kill the King, Starstruck, Do You Close Your Eyes ды iншыя песнi, я адразу прыгадаў нашу старую маленькую кватэрку, бацькаў магнiтафон… i зразумеў, што знайшоў музыку дзяцiнства: тую самую, пад якую бавiў час яшчэ дзiцём. Такiм чынам, шмат гадоў таму, нават цалкам гэтага не разумеючы, мага сказаць, я i апынўся ў радах металхэдаў… Дарэчы, дзякуй таце за яго добры густ, бо хто ведае, як бы пайшоў мой лёс, калi б замест пласцiнак Deep Purple, Queen ды iнш. бацька слухаў Фiлю Кiркорава.
Колькi часу мiнула, шмат чаго змянiлася… Школа, унiверсiтэт, праца… Няма на свеце Роннi Джэймса Дзiо, няма бацькi… Кудысьцi знiклi старыя сябры, ды з’вiлiся новыя, згасла полымя кахання, якое, здавалася, будзе грэць сэрца ўсё жыццё… Не змянiлася толькi адно: мая любоў да металу ды сапраўднага року. Колькi я на працягу свайго жыцця праслухаў рок-музыкi, бясконца чуя нешта такшталт: “Жудасць! Як мага гэта слухаць?” альбо “Вось пабачыш: параз два-тры гады ты пасталееш ды кiнеш гэтае гпуства.” Не, не кiнуў. Шчыра кажучы, нават спрабаваў, але не атрымалася. Цi гэта благаславенне, цi праклён – не ведаю, але ўпэўнены, што метал ды музыка ўвогуле застануцца са мной назаўсёды, бо жыццё мяняецца i часам здаецца, быццам, цябе цiкавяць ужо зусiм iншыя рэчы… Але толькi пачуеш (мабыць ужо ў 1000-ны раз) Judas Priest, Pantera цi iнш. – i адчуваеш, як закiпае кроў.
Лёс сапраўднага металiста няпросты, але хiба ж мы будзем скардзіцца? Як там спяваецца ў песне працягвальнiкаў справы AC/DC – гурта Airborne? — No way but the hard way!