avatar
avatar

На руінах Белай Царквы
Апублікавана у Падарожжы

11 Фота
image
Здавалася, да посьпеху прыйшла. На сайце зьявiлася iнтарактыўная мапа, на якой пасьля публiкацыi маiх артыкулаў адлюстроўвалiся месцы, пра каторыя я пiсала, калегi мяне ласкава назвалi «прынцэсай-вандроўнiцай», апошнiм часам сталi зьвяртацца людзi з пытаньнямi аб сумесных падарожжах, сустрэчах па iнтарэсах, дый наогул лецейка, сонейка, фестывалi, такiя справы… I цяпер я еду вандраваць з асабiстым фатографам зь «Белметал», спадзяваючыся, што паездка яму спадабаецца i ён складзе мне кампанiю ня раз ў далейшым.

Зьбiраемся спантанна, неарганiзавана, i выязжаем аўтаспынам у аршанскiм напрамку толькi апоўднi. Па трасе вязуць хутка, пасьля павароту сярод леса падбiраюць пазiтыўныя цёткi, усьмiхаюцца, частуюць ежай i падкiдваюць прама да месца, куды мы й накiроўвалiся. I вось, з пакетам смажаных шкварак, дамашнiх каўбасак i пер’яў часныку, крыху стомленыя ад сьпякоты i сонныя, але ва ўвасобленым настроi мы апынаемся на ўезьдзе ў вёску Белая Царква i здалёк ужо заўважаем гмах храма, што ўзвышаецца на ўзгорку па-над усёй вёскай…

Сапраўдная назва гэтага храма — Траецкая царква, аднак з-за возера, на беразе якога ён стаіць, і самой вёскі вельмі часта яго называюць проста Белай царквой. У XVI стагодзьдзі вядомы дзяржаўны дзеяч Вялікага княства Літоўскага Багдан Сапега пабудаваў на гэтым месцы базыльянскі манастыр і драўляную царкву, якія пасля былі разбураныя. Затым у XVII стагоддзі царква была адноўленая ў стылi раньняга барока.

Траецкая царква — аднавежавы храм зальнага тыпу, спачатку меў вялікую паўкруглую апсіду, якая не захавалася да нашых дзён. Высокая трох'ярусная квадратная ў плане вежа-званіца дамінуе над астатнімі аб'ёмамі храма. Вежа мела відавочныя абарончыя рысы. У сценах вежы і асноўнага аб'ёму храма прарэзаны вузкія высокія аконныя праёмы. Таўшчыня сьцен складае каля двух метраў, дый само месцазнаходжаньне царквы на ўзгорку ля вёскі наводзiць на думкі аб абарончым характары гэтага храма.

На жаль, да нашых дзён царква захавалася часткова, а афармленьне інтэр'еру не захавалася зусім: у 1930-я гады ваяўнічы атэізм паспрыяў разбурэньню гэтага ўнікальнага для ўсяго сьвету помніка. Зараз добраахвотнікі храм даглядаюць: унутры і вакол чыста — трава выкашана, няма сьмецьця і сьлядоў вогнішчаў. На сьценах вісяць папяровыя іконы, а на адной са сьцен царквы ёсьць мемарыяльная шыльда: тут падчас трэніроўкі трагiчна загінула маладая альпіністка. Мясцовыя жыхары на самай справе турбуюцца аб будучынi гэтага архiтэктурнага помніка і ўсё яшчэ спадзяюцца ўбачыць храм абноўленым, зусім не падобным на тыя руіны, якія прыходзіцца назіраць цяпер…

Нагуляўшыся i агледзеўшы храм, а пасьля дазнаўшыся, што маршрутка да Менску каштуе сто тысяч зайчыкаў, i з усьмешкай адмовiўшыся ехаць у Навалукомль, мы пашыбавалi па жвiровай сьцежцы назад, аглядаючы прыгожыя навакольныя пейзажы азёрнага краю. Дзiвосныя месцы для бесклапотнага летняга адпачынку на некалькi дзён! Спадзяюся, яшчэ знайду магчымасьць вярнуцца сюды на большы час, дый вам раю.

Больш на: vk.com/architekture

11 выяў

0 каментароў

Каб пакінуць каментар