Тузін Гітоў: «Омут»: мэтал з глыбіні палескіх балот

Апублікавана 23 лістапада 2011, 22:47 у Пясочніца

Удзельнікаў гурта Омут я ведаю вельмі даўно, з некаторымі вучыўся ў адной школе, з некаторымі пазнаёмілся падчас навучання ў Менску. Бачыў як ствараўся гурт, як мяняўся стыль музыкі, якую яны граюць. Быў вельмі ўраджаны, калі пачуў ад Алеся, што Тузін Гітоў узяў у яго інтэрв'ю. Мяне ахапіў гонар за свыіх сяброў. Вось зараз дзялюся гэтым інтэрв'ю і вельмі спадзяюся, што яно вам таксама спадабаецца.

«Омут» — нетыповая для беларускай мэтал-сцэны каманда. Разам са звыклымі гітарай і басам у іх гучыць баян, а два такія розныя галасы — моцны мужчынскі і народны жаночы — спалучаюцца разам. За час існаваньня каманды акрэсьліўся іх своеасаблівы стыль — палескі фольк-мэтал. Лідэр гурта Алесь Максімовіч даў ТГ урокі гроўлінгу, распавёў, як пазбаўляўся боязі мікрафону ды падзяліўся самымі трывожнымі думкамі.


ТГ: Калі ты ўпершыню засьпяваў?

Мне падаецца, што музыка са мною з самага майго нараджэньня. Я заўсёды захапляўся ёю. А там, дзе музыка, там і сьпевы. Так што засьпяваў я даволі даўно.

ТГ: А як зьявілася ідэя сур’ёзна заняцца музыкай і сабраць свой калектыў?

Кожны чалавек, які слухае цяжкую музыку (будзем мець на ўвазе пад гэтым азначэньнем і рок, і мэтал, і панк…), хоча мець свой гурт. Асабіста ў мяне ідэя стварэньня каманды зьявілася яшчэ ў пачатковай школе. Магу сказаць, што мае памкненьні былі досыць сур’ёзныя. Разам з братам і суседам прыдумалі назву, акрэсьлілі стылістыку, пачалі тэксты пісаць. Цяпер крыху сьмешна гэта ўспамінаць, але менавіта тады нарадзілася мара, якая жыве і па сёньня. Пазьней я вельмі доўга зьбіраў грошы, каб набыць сабе гітару. Бацькі падтрымлівалі, канечне, уладкавалі у музычную школу. Шкада, што вельмі позна, таму што на той час мяне ўжо больш цікавілі дзяўчыны, а не сальфэджыё. А «Омут» зьявіўся на гэты сьвет у канцы 2003 — пачатку 2004 году.

ТГ: Чым «палескі фольк-мэтал» адрозьніваецца ад звычайнага фольк-мэталу?

Наш гурт ніколі не любіў нейкіх азначэньняў наконт стылю, а таксама ніколі не ставіў рамкі ў сваёй творчасьці. Проста калі нас запрашалі на канцэрты, амаль заўсёды пыталіся: «У якой стылістыцы вы граеце?» З гэтай нагоды прыйшлося нешта прыдумаць. Праблема ў тым, што мы ня граем фольк, мы ня граем паган, мы проста граем мэтал такім, якім мы яго адчуваем, праз сваю музыку перадаем свае пачуцьці. Таму не бярэмся вызначаць стылістыку, няхай гэта робяць слухачы.

ТГ: Як ты вучыўся сьпяваць гроўлам?

Спробы гроўліць пачаліся даўно, але атрымалася неадразу. Заўсёды хваляваўся, што ня маю добрага вакалу, саромеўся сьпяваць у мікрафон: баяўся, што сябрам не спадабаецца. Але зараз магу сказаць, што дарма хваляваўся. Аднойчы паспрабаваў на рэпэтыцыі і атрымалася амаль цудоўна, усе падтрымалі. Ну а потым — усе лепш і лепш. Але нават і цяпер думаю, што гроўлю далёка не ідэальна. Лічу, што мой патэнцыял яшчэ не раскрыты цалкам.

ТГ: Дык магчымасьць гроўліць — ад прыроды ці кожны можа навучыцца?

Я думаю, што навучыцца можа кожны. Цяпер нават дзяўчыны выдаюць у песьнях такое, што падавалася яшчэ гадоў 20 таму неверагодным. Галоўнае — гэтага жадаць, трэніравацца, але не перанапружваца і не намагацца быць падобным да каго-небудзь. У кожнага свой арыгінальны і непаўторны вакал.

ТГ: Пасьля канцэртаў баліць горла?

Не, не баліць. Тут як і з чыстым вакалам: калі правільна яго паставіць — ніякіх праблем ня будзе.

ТГ: За што больш за ўсё хвалюесься падчас канцэрту?

З аднаго боку не хвалююся ўвогуле, зь іншага — адразу за ўсё. Хвалююся, каб не залажаць, каб прыстойна паказаць сябе на сцэне. Самыя мабыць трывожныя — думкі пра тое, як цябе сустрэнуць слухачы. А самыя непрыемныя — думкі пра час, якога заўжды на канцэртах не хапае.

ТГ: А тэкст ніколі не забываў?

Аднойчы забыўся, было і такое, што блытаў куплеты. Але гэта вельмі рэдкія выпадкі. Нават сусьветна вядомыя прафэсіяналы памыляюцца, чаму не магу памыліцца я? (сьмяецца).

ТГ: Нягледзячы на тое, што гурт — беларускамоўны, назва яго — расейская. Чаму ня «Вір»?

Гэта пытаньне хвалюе ўсіх, хто сустракаўся з нашай творчасьцю. Па першае, ніхто не казаў, што назва расейская. У беларускіх гаворках, і ў прыватнасьці на Палесьсі, выкарыстоўваецца і «вір», і «омут». А пытаньне, адкуль на самой справе слова прыйшло, няхай высьвятляюць лінгвісты. Па-другое, назва гурта зьявілася яшчэ ў пачатку 2004 году. Усе нашыя блізкія сябры ведаюць нас менавіта пад гэтай назвай. Ды і мы ўжо прызвычаіліся да яе. Па-трэцяе, ужо існаваў, а можа і існуе дастаткова цікавы беларускі гурт «Вір». Але пра гэта мы даведаліся значна пазьней. Па праўдзе кажучы, калі перабраліся ў Менск, мы падзяліліся на два лягеры: частка — за новую назву, а частка патрабавала пакінуць старую. Спрачаліся некалькі месяцаў. Але ў выніку вырашылі пакінуць усё як ёсьць. Магу сказаць, што людзі, якім мы не падабаемся, ня будуць нас любіць і пад іншай назвай. Той, хто шукае нейкі патаемны сэнс, абавязкова яго знойдзе, але гэта не абавязкова той сэнс, які ўкладаем у назву мы. Нехта сюды прымешвае нейкую палітыку, што я лічу ўвогуле глупствам. Падсумоўваючы, магу сказаць: слухайце музыку, а не спрачайцеся наконт назвы.

ТГ: Хто у вашым гурце галоўны?

У нас няма галоўных. Кожны займаецца сваёй справай і намагаецца рабіць яе максымальна добра. Калі «Омут» толькі зьявіўся, лідэрам, канечне, быў Кірыл, наш гітарыст, якому асабіста я вельмі ўдзячны. Ён вельмі шмат зрабіў для таго, каб гэты гурт дасягнуў таго, чым зьяўляецца цяпер. За гэты час у нас вельмі моцна зьмяніўся склад: зь першапачатковага засталося толькі тры чалавекі. На сеньняшні момант няма лідэраў. Ёсьць сем чалавек, якія робяць тое, што ім вельмі падабаецца.

ТГ: Многія вашыя прыхільнікі чакаюць альбома. Калі парадуеце?

У нас пра гэта цікавяцца ўсё часьцей. Спадзяюся, што чакаць давядзецца ня вельмі доўга. На запіс альбома патрэбны час і значныя грашовыя сродкі. На жаль, на цяперашні момант у нас бракуе і аднаго, і другога.

ТГ: Для многіх песень ты сам пішаш тэксты. Што натхняе цябе?

Так, амаль усе тэксты напісаў я. Не магу адназначна сказаць, што зьяўляецца крыніцай майго натхненьня. Гэта можа быць і звычайная кропля дажджу, і нейкае маленькае здарэньне, і крывавыя падзеі… Усё залежыць ад майго сьветаўспрыманьня ў кожную пэўную хвіліну майго жыцьця. Я намагаюся ўкласьці ў тэкст нешта большае, чым проста словы, ня проста перадаць гісторыю ці распавесьці пра падзею. Я хачу перадаць тыя пачуцьці, якія перажываю сам, даць падставу задумацца пра тое, што турбуе мяне. Я ня раіў бы ўспрымаць мае тэксты вельмі літаральна. Але тым, хто ня любіць чытаць паміж радкоў, таксама павінна спадабацца. Калі сьпяваем пра бойку, мала хто заўважыць, што песьня пра мір, калі ўзгадваем мёртвых, мала хто захоча разумець, што кажам пра жывых…

ТГ: Як ты лічыш, ці магчыма ў Беларусі зарабляць зь нефармальнай музыкі?

Як гэта ні было бы сумна, але, на жаль, у нашай краіне наўрад ці гэта магчыма. Нешта можна зарабіць, але… ня больш.

Гурт «Омут» Vkontakte

Размаўляла Юля Яшэўская, «Тузін Гітоў»