ГРАЙ – “Полынь-трава” (2009)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
ВОЛХ rec.
9 tks. / 47 min.
Tracklist:
1. Встретим лето, встретим лето красное!
2. Ветры
3. Выйду в поле
4. Песнь о Печали и о Подвиге
5. Пьянь-гулянь
6. Скорбь и Память
7. Зима
8. Берёза
9. Волга-река и Леля-девица
Калі б пэрсанажу аднаго з альбомаў N.R.M., загадчыцы Ёцавіцкага Дому Культуры Фэліцыі Францаўне, раптам, зь нейкай вышэйшай інстанцыі, было загадана адрадзіць у асобна ўзятых Ёцавічах традыцыйную этнічную рэлігію й для гэтага стварыць пры даручаным ёй ДК folk-pagan-metal гурт, то ў шаноўнай Фэліцыі Францаўны атрымаўся б, мабыць, гурт ГРАЙ. Ці нешта, кшталту гурта ГРАЙ.
Калі б ансамблю “Бяседа”, ці там гурту “Золотое Кольцо”, было даручана ўзяць у рукі гітары, наладзіць дысторшн, ды зайграць паганскі мэтал, у іх, зь вялікай доляй верагоднасьці, атрымаўся б альбом “Полынь-трава”. Ці нешта, кшталту альбому “Полынь-трава”.
Але, сябры мае, рэчаіснасьць нашмат больш жудасная, чым вы можаце сабе ўявіць: гурт ГРАЙ з альбомам “Полынь-трава” – ня сьцёб нейкіх музыкаў, і ня вынік маёй хворай фантазыі. Альбомчык гэтага гурта стаіць зараз у маім прайгравальніку, буклецік ляжыць перад маімі вачыма на стале, а я, пад чароўныя гукі музыкі, пішу рэцэнзыю на гэты татальны, выбачайце, трыньдзец!
Вымушаны канстатаваць: рэдка я сустракаю разам на адной плытцы літаральна ўсё рысы, уласьцівыя папулярнаму паганскаму мэталу, якія выклікаюць у мняе сапраўднае пачуцьцё рэзкага адмаўленьня. Можаце сто разоў папракаць мяне за суб’ектывізм, але… Псэўдаставяншчына, кашэрная такая псэўдаславяншчына, зь няўмелымі закосамі пад народную музыку, пад тэксты народных песень, “Солнышко-Яріло”, халера… Музыка, словы, афармленьне – ўсё нагадвае прытарна-салодкі такі пернічак, “народная самадзейнасьць” у лепшых традыцыях савецкіх часоў. Аднак, што цікава, гэтая самадзейнасьць добра запісаная й рэалізаваная: апошнім часам гэта мажліва. Я, разумеючы неабходнасьць папулярызацыі лякальных сцэнаў постсавецкіх краінаў, лічу, аднак, што лепей бы не было некаторых ініцыятываў, не выходзілі б лепей некаторыя рэлізы. Бо, як існуе прорва між, напрыклад, тым жа ансамблем “Бяседа” зь песьняй “Чарка на пасашок” і калектывам GUDA, які аднаўляе ў традыцыйнай манэры сьпеву народныя песьні, так і гурты, кшталту ГРАЙ, ня маюць анічога агульнага ані з паганствам, ані з налепшымі ў пост-савецкіх краінах узорамі так званага “паганскага мэталу”. Гэта дрэнна, насамрэч дрэнна, калі халтура атрымлівае прыгожую афарбоўку.
P.S. Ангельскі князь Бэархонт, сын Бэартхэльма, уладар Эсэксу, мабыць, варочаецца ў труне пры кожным выкананьні кампазыцыі “Песнь о печали и о подвиге”, дзе ГРАЙ нахабна зьлямьзілі радкі з паэмы “Бітва пад Мэлданам”, крыніцу, зразумела ж, не пазначыўшы.
P.P.S. Сярод славяністых славянаў з калектыву ГРАЙ мяне асабліва парадавала імя аднаго з запрошаных музыкаў – Каміль Максудаў. :-)
4/10
0 каментароў