avatar

nobody.one у Менску з Octobertour 2012
Апублікавана у Рэпартажы

59 Фота
image
Ізноў наш гасьцінны Менск прымае знакамітага Сяргея Табачнікава зь ягоным гуртом nodody.one. Па традыцыі, для кожнага туру зьбіраецца новы калектыў. Не выключэньне і сёлетні Octobertour 2012: у гурце новы каларытны басіст, а на клавішах жонка Сяргея. Гэтым разам канцэрт адбываецца ў менскім Re:Public'у, у некалькі разоў большым, чым клуб Юла, дзе nobody.one гралі дагэтуль двойчы.

А 19:00 клуб ужо набіты прыхільнікамі пераважна маладога ўзросту. Фонам гучыць музыка, пачатку імпрэзы чакаць шчэ гадзіну. Тут варта адзначыць крыху пра абноўлены Рэ: Паблік. Па-першае, зьверху пад столем над сцэнай зараз вісіць агромністы лагатып клуба, па-другое, у памяшканьні цяпер забаронена паліць. Падтрымліваю. Тым больш, праз гэта зараз і на вуліцу пушчаюць. З правам вяртаньня, то бок.

Тым часам, на гадзіньніку 19:50. Танцпляц шчыльна набіты, на другім паверсе гледачоў зусім няшмат. Гучыць усё тая ж фонавая музыка, з натоўпу чуваць: «Серы, Серы!». І вось пачынаецца інтра, ды па чарзе выходзяць музыкі. Сяргей — апошнім, літаральна ўздымаючы натоўп. Першая кампазіцыя — Farvel. Зь першых акордаў адчуваецца моцнае спалучэньне ўзрушанай аўдыторыі і гурта, які са старту не шкадуе сілаў і адрываецца, асабліва што тычыцца апантанага басіста ў тышотцы Misfits ды ўвогуле ў цікавым убраньні эдак пад 80-я. Спачатку гук падаецца кашыстым ды рэзкім, але пад канец песьні выруліваецца. Табачнікаў зьвяртаецца: «Менск! Віншую вас зь днём вясны! У Маскве +3, дождж, а ў вас ўсё нармалёва!» Лямант залі ў адказ. Справа ў тым, што адразу перад менскім канцэртам Octobertour 2012 распачынаўся ў абодвух расейскіх стольных градах.

Далей трэба ўзгадаць, што калі я дамаўляўся з сэк'юрыці аб праходзе нашага фатографа на сцэну, тыя палічылі мяне, з блакнотам і асадкай у руках, арганізатарам. Ды спыталіся: «А ці можна ўвогуле сёньня публіцы на сцэну залазіць, ці не?» На што я адказу не знайшоў ды параіў зьвярнуцца да тых, хто ім звычайна дае загады. А сам думаю, ці дазволіў бы я стэйдждайвінг на гэткім канцэрце. З аднаго боку, чад, куцёж, драйв. З другога, вялікі шанец зьбіць кагосьці з музыкаў. Усё ж музыка ня самая простая для выкананьня. З тымі думкамі і заўважыў першага скакуна ў натоўп. А дзейства, дарэчы, ужо нагадвала нешта кшталту рок-канцэрта ў амерыканскіх моладзевых камедыях. Рэ: Паблік, у якім я быў дагэтуль на выключна металёвых імпрэзах, зараз нібы ператварыўся ў кампус, дзе грае мясцовы гурт, а жвавы, зусім не брутальны натоўп скоча з рукамі дагары.

У нейкі раптоўны момант Сяргей зьнік са сцэны, а басіст з драмерам працягнулі кампазіцыю сумеснай імправізацыяй. Высьветлілася, што Табачнікаў настолькі даў чаду, што парваў адразу дзьве струны. А ніхто й не заўважыў трагедыі. Прафесіяналізм.

Пачынаецца чацьвёртая песьня, Milena. Увага неяк ужо канчаткова вычапляе клавішніцу, якая ад пачатку канцэрта стаіць і асабліва нічога ня робіць. Хіба што запусьціць той-які сэмпл ды націсьне пару клавішаў дзе трэба. І ходзіць туды-сюды па сцэне-са сцэны. Аднак, сочым далей. Тут нам ужо й песьня пра псіхічныя зьмены. Мінула паўгадзіны выступу. Бачу, чарговы стэйдждайвер пайшоў галавою ўніз. Ну і дачакаліся. Табачнікава Лілія нарэшце паказала сябе. Гаворка пра клавішы, вядома. Жыўцом загучала тое, што звыкла гучала фанерай ці падложкай на канцэртах ранейшых тураў — прыгожыя клавішныя пасажы. Згодны, добра, калі музыка робіцца максімальна жывой, ды ўсе партыі выконваюцца жывымі музыкамі. Хіба ж ня Сержа словы: «Рукамі граць трэба!»

Нехта з натоўпу перадаў Табачнікаву на сцэну нейкую фуражку, у якой той адыграў наступную песьню. Да тэмы аксэсуараў. Нешта гэтым разам няма на гітарным комбіку традыцыйнай плюшавай цацкі. Мо, таму што жонка побач на сцэне… А тым часам людзі ўсё лётаюць са сцэны ўніз галовамі. І вось Сяргей аб'яўляе антракт: «Паедзем зараз у санаторый, дзе мы п'ем гарбату і чытаем адзін аднаму вершы. Пяць з паловаю хвілінаў».

Ня моцна і затрымаліся музыкі, хвілін дваццаць адпачывалі. На гадзіньніку 21:55. Тут Табачнікаў сам зьняў маю дылему, папрасіўшы вартаўнікоў нікога не пушчаць на сцэну: «Бо нехта пашкодзіцца, ды нас абвінавацяць у расізме… Няхай кожны займаецца сваёю справай». Апладысьменты ў адказ ад шчырых прыхільнікаў.

Бадай, лепшы нумар у праграме быў, калі Сяргей аб'явіў: «Вось мой сябар Мікіта. Зараз ён расьсячэ вам на басу». І паняслася! Бас гэтаксама падключаны да разнастайных электронных эфектаў. Чаго толькі зь ім не вытвараў гэты вар'ят… Прайшоўся па класіцы, у тым ліку дзіка парадаваў Такатай Баха, ды пайшоў валіць слэпам пад дружны пляск у далоні, і ўсё гэта падчас скокаў па сцэне. Здаецца, скончыў. А і тут ня ўсё. Сяргей вынес буйны бубен (завецца напольны том), Мікіта зрабіў тое ж, зьвіўся драмер, ды ўтраіх яны адыгралі даволі феерычны нумар, нешта кшталту перкусійнага сола. Хутка вярнуліся да сваіх інструмантаў ды залабалі неблагі такі шчыльны метальчык. А пасьля ўсяго гэтага асабліва ўдала гучыць адна з самых драйвовых кампазіцый «Set», якая проста рве залю! Наступным нумарам загалоўны хіт апошняга туру — «Horizon». Ёсьць там момант, паўза такая. Зрабілі так: паўзу гэту расьцягнулі, застаўся граць толькі бас, астатнія сышлі са сцэны. Напружаньне расло, і выбухнула разам зь літаральна вылецеўшым Табачнікавым і загучаўшым галоўным рыфам песьні. Тут і сьвятло запрацавала больш актыўна, як трэба для кульмінацыі канцэрта, я лічу.

Далей ужо адчувалася, што блізка канец гэтага цудоўнага шоў. Таму як натоўп, так і самі музыкі сканцантравалі апошнюю энэргію, адыгралі «Shuffled God», «песьню пра выходны — Sunday», «Leerg». Такое адчуваньне, што басіст увасабляў самога маладога Табачнікава часоў першага туру, ды нават часоў яго знакамітых відэа пра кампрэсар на клін ды гітарных аглядаў Skifmusic — тая ж самая бы згубленая жвавасьць ды пэўны неадэкват вярнуліся на сцэну. Усё як мае быць.

Сяргей нагадаў пра аўтограф-сэсію, прызначаную на наступны дзень у краме «Музыка». Адыгралі шчэ адну песеньку, каб пасьля, нібы на разьвітаньне, зрабіць галоўны сюрпрыз. Так, шмат класікі выконваецца ў рок-апрацоўцы, але тут нам цэлы здаравенны Венскі вальс Сьвірыдава! Non penis canina. Зразумела, пасьля гэтага бязь бісу не абыйдзецца. І героі вечарыны зноў зьявіліся на сцэне, абвясьціўшы «песьню пра песьню», пасьля якой ужо быў сапраўды фінальны нумар — папуры металёвых кампазіцый. Вельмі даспадобы прыйшлася «Cowboys From Hell» гурта Pantera. Малайцы, залік па ўсіх дысцыплінах. Тэхнічнае выкананьне, добрае шоў, прадуманая праграма, а перш за ўсё, сама музыка nobody.one — самавіты «specially addictive soundtrack», бязь межаў ды стылёвых рамак, музыка для ўсіх, ад мал да вяліка. Ды, канешне ж, сама персона Сержа Табачнікава, куміра многіх маладых хлопцаў, натхнёных яго гітарай ды харызмай.

Рэцэнзія: Christian
Фота: Eerie
Відэа: Julia


↓↓↓ Відэа пад спойлерам ↓↓↓
→→→ Цісьні і разгортвай ←←←










↑↑↑ Відэа пад спойлерам ↑↑↑

59 выяў

0 каментароў

Каб пакінуць каментар