Time Of Death Music у Салтайме 6 лютага
Апублікавана
у
Рэпартажы
51 Фота
Чарговае метал-party па панядзелках ад Jam Promo. У гэты раз пад назвай “Time Of Death Music” Але замест звычайнага Jolly Roger Cafe, які адбудоўваецца пасьля пажару, клуб Салтайм. Цудоўная перспектыва ўвечары першага працоўнага дня крыху адпачыць на канцэрце з добрай падборкай гуртоў ва ўтульным невялікім памяшканьні Салтайма.
Адкрывалі вечар Winter Never Ends. І тут адразу трэба зазначыць: пасьля пары-тройкі песень я пераканаўся: рэдка калі першая па чарзе каманда на гэткіх зборных мерапрыемствах грае настолькі ўпэўнена і якасна, робіць нармалёвы драйв і атрымлівае ўвагу і павагу залы. Вялікая роля ў гэтым калісь знакамітага ў пэўных колах вакаліста – Кугеля. Вельмі харызматычная персона з моцным добра пастаўленым голасам. Адметнай рысай створанай “свойскасьці”, яднаньня з залай было тое, як пазітыўна і цёпла гледачы, ды й самі музыкі, успрынялі лажу сярод песьні, калі чамусьці ўсе спыніліся. Потым паабяцалі спорціць кампазіцыю гурта Amon Amarth. Ну, аб’ектыўна кажучы, нармалёва ды на ўзроўні. І вось яшчэ: для гэткай невялічкай скрыначкі, якой з’яўляецца клуб Салтайм, гук быў раптоўна адэкватны ды чытальны, нават ля самой сцэны. Я ўсё дзівіўся, у чым тут магія, але было прыемна і далей гурты гэта ўражаньне не сапсавалі.
А далей быў гурт Nightsilence. На маленькай сцэнцы не знайшлося месца клавішніку, і ён абсталяваўся побач пад калонкай збоку. Пачалі адразу моцна, драйвова, з адметнай мелодыкай ды атмасферай. Ды быў кавер на цудоўную песьню гурта In Flames – “Only For The Weak”. Канешне ж, я тады знаходзіўся ля сцэны і падпяваў, а паралельна ўсё дзівіўся, наколькі ж добра чытаюцца ўсе інструменты, асабліва звычайна праблемныя сола-гітара ды клавішная мелодыка. Плюс да таго – арганічнае спалучэньне абодвух вакалістаў: сакавіты экстрым-вакал асноўнага сьпявака ды здольнасьці гітарыста ад чыстага праз файны харш да скрым-гроула. Цалкам тэхнічнае выкананьне і тая ж шчырасьць і лёгкасьць у паводзінах. Пад канец парадавалі каверам на гурт Moonspell – “Alma Mater”, прарэкламаваўшы тым самым канцэрт гэтых партугальцаў у Менску ў канцы лютага. А выступ Найтсайленса ня вельмі доўгі, ды й у той жа час не кароткі – такі, як трэба. Добры выступ.
Потым рыхтаваліся не пабаюся сказаць ужо ветэраны беларускага металу – Riverdale. Доўга ды грунтоўна рыхтаваліся. Важная рыса ды добры знак – прысутніцтва бубнача замест драм-машыны, што дапамагала гурту шмат апошніх канцэртаў. Спадзяваньняў хлопец не заваліў – добрае і тэнічнае выкананьне. А ў цэлым – цудоўная і неверагодна высокая сыгранасьць. Здвоеная складаная мелодыка гітар, добра выведзены бас ды шыкоўны гроул-вакал, ідэальна пакладзены на гэтую цікавую дынамічную цяжкую і меладычную музыку. Адыгралі спачатку па парадку песьні з апошняга альбома “Kingdom Come”, потым была новая кампазіцыя і скончылі трэкам з альбома “Time”. Я адзначыў, што нават ў выглядзе гурта было нешта велічнае. Сапраўды выдатны гурт з вопытам ды гісторыяй, які не цураецца выступаць на гэткіх дробных фэстах. Бачу ўсе падставы лічыць Рывердэйл добрым паказчыкам роднага металу топавага ўзроўню.
А вось і надышоў час гурта U.S.B., чый вакаліст з’яўляўся па сумяшчэньню вядоўцам вечара. Адразу да сцэны пацягнулася шмат людзей пераважна маладога ўзросту ў параўнаньні з усім кантынгентам. Слава-вакаліст заняў месца па-за сцэнай насупраць натоўпу, арганізаваўшы тым самым дадатковы інтэрактыў з публікай ды драйв, а хлопцам на цеснай сцэне даўшы дадатковы прастор. Шматлікая падтрымка паказала сябе зь першых акордаў. Народ на танцпляцы самазабыўна адрываўся, Слава спрытна кіраваў гледачамі, прымушаючы не спыняцца і аддаваць усю сваю энергію. На сцэне таксама адбываўся файны драйв з добрым выкананьнем, няхай не такім, як у вопытных папярэднікаў, але тое цалкам кампенсавалася пастаўленымі сцэнічнымі паводзінамі. Ну ў агуле гэта неблагі такі death-black з даволі цікава складзенымі кампазіцыямі (валодаючы пэўнымі ведамі, баюся думаць, колькі часу спатрэбілася, каб скласьці і замацаваць ўсе гэтыя мудрагелістые рытмічныя малюнкі за час рэпетыцый, бо яны працуюць менавіта так). Хістала сапраўды добра. Шчыра кажучы, гурт вельмі ўзьняўся за апошні час. Таму, хто склаў якое негатыўнае ўражаньне раней, параю прыйсьці ды паглядзець выступ гэтых зусім маладых хлопцаў. Але, лічу, уніз усё ж цягне шкалярская тэматыка тэкстаў з такімі назвамі, як то “Мёртвая фея”… Ёсьць у чым расьці, ды безумоўна ўпэўнена ісьці да посьпеху.
Пасьля Юэсбі ў зале стала значна пусьцей, а чарга дайшла да шчэ адных ветэранаў – Articulo Mortis. Дзядзькі паважанага выгляду ўзьняліся на сцэну, каб паставіць кропку ў гэтым канцэрце сваім death-doom металам. Ну і што тут сказаць… Я слухаў гэты гурт на запісах, у тым ліку на некаторых сур’ёзных зборках, але ўжывую што паўгады таму ў Роджары, што зараз – я не магу зразумець, у чым справа. Чаму гэткія сур’ёзныя сталыя дзядзькі гучаць так пуста і нецікава, бы нейкі пачынаючы гурт. І кампазіцыі ж неблагія, у межах жанру, ды й лажы няма. Але гучаньне неяк развальваецца, ці не хапае чагосьці… Франтмэн некалькі разоў намагаўся дабіцца падтрымкі, але без асаблівых посьпехаў. Так, народ стаміўся пасьля U.S.B., ды й большасьці ўжо не было ў клубе, але ж факт у тым, што па харызме вакаліст значна саступае астатнім калегам па амплуа, хоць і валодае голасам на ўзроўні. Людзі кажуць, што ўсё з-за недахопу Кугеля, таго самага экс-вакаліста Артыкула Морціса, які сьпяваў на альбоме ды на гэтым канцэрце выступаў у складзе першай каманды Winter Never Ends… Але ж з’явілася ўрэшце тая дэталь, якой напэўна і не хапала – чысты вакал гітарыста, даволі моцны і прыгожы голас. Потым рэч з добрым спалучэньнем гэтага чыстага з гроўлам ды з файнымі меладычнымі акустычнымі момантамі. У мяне адразу ўзьнікла асацыяцыя: гурт Crematory. Прынамсі, выступ быў выратаваны ў маіх вачах ды ўжо й падабаўся. Ды й прагучала добрая знаёмая песьня з альбома. Так канцэрт і скончыўся, бо заяўленага раней гурта Sol Mortem па нейкіх абставінах не было.
У выніку мы маем файную імпрэзу з добра падабраным складам гуртоў, дзякуем арганізатараў Джэм Прома і Альтэрнатыўную Афішу Менска, клуб Салтайм і жадаем усім посьпехаў і станоўчага руху ў плыні беларускага металу.
Рэцэнзія: Christian
Фота: glebans , Аляксандр Бобрык
Адкрывалі вечар Winter Never Ends. І тут адразу трэба зазначыць: пасьля пары-тройкі песень я пераканаўся: рэдка калі першая па чарзе каманда на гэткіх зборных мерапрыемствах грае настолькі ўпэўнена і якасна, робіць нармалёвы драйв і атрымлівае ўвагу і павагу залы. Вялікая роля ў гэтым калісь знакамітага ў пэўных колах вакаліста – Кугеля. Вельмі харызматычная персона з моцным добра пастаўленым голасам. Адметнай рысай створанай “свойскасьці”, яднаньня з залай было тое, як пазітыўна і цёпла гледачы, ды й самі музыкі, успрынялі лажу сярод песьні, калі чамусьці ўсе спыніліся. Потым паабяцалі спорціць кампазіцыю гурта Amon Amarth. Ну, аб’ектыўна кажучы, нармалёва ды на ўзроўні. І вось яшчэ: для гэткай невялічкай скрыначкі, якой з’яўляецца клуб Салтайм, гук быў раптоўна адэкватны ды чытальны, нават ля самой сцэны. Я ўсё дзівіўся, у чым тут магія, але было прыемна і далей гурты гэта ўражаньне не сапсавалі.
А далей быў гурт Nightsilence. На маленькай сцэнцы не знайшлося месца клавішніку, і ён абсталяваўся побач пад калонкай збоку. Пачалі адразу моцна, драйвова, з адметнай мелодыкай ды атмасферай. Ды быў кавер на цудоўную песьню гурта In Flames – “Only For The Weak”. Канешне ж, я тады знаходзіўся ля сцэны і падпяваў, а паралельна ўсё дзівіўся, наколькі ж добра чытаюцца ўсе інструменты, асабліва звычайна праблемныя сола-гітара ды клавішная мелодыка. Плюс да таго – арганічнае спалучэньне абодвух вакалістаў: сакавіты экстрым-вакал асноўнага сьпявака ды здольнасьці гітарыста ад чыстага праз файны харш да скрым-гроула. Цалкам тэхнічнае выкананьне і тая ж шчырасьць і лёгкасьць у паводзінах. Пад канец парадавалі каверам на гурт Moonspell – “Alma Mater”, прарэкламаваўшы тым самым канцэрт гэтых партугальцаў у Менску ў канцы лютага. А выступ Найтсайленса ня вельмі доўгі, ды й у той жа час не кароткі – такі, як трэба. Добры выступ.
Потым рыхтаваліся не пабаюся сказаць ужо ветэраны беларускага металу – Riverdale. Доўга ды грунтоўна рыхтаваліся. Важная рыса ды добры знак – прысутніцтва бубнача замест драм-машыны, што дапамагала гурту шмат апошніх канцэртаў. Спадзяваньняў хлопец не заваліў – добрае і тэнічнае выкананьне. А ў цэлым – цудоўная і неверагодна высокая сыгранасьць. Здвоеная складаная мелодыка гітар, добра выведзены бас ды шыкоўны гроул-вакал, ідэальна пакладзены на гэтую цікавую дынамічную цяжкую і меладычную музыку. Адыгралі спачатку па парадку песьні з апошняга альбома “Kingdom Come”, потым была новая кампазіцыя і скончылі трэкам з альбома “Time”. Я адзначыў, што нават ў выглядзе гурта было нешта велічнае. Сапраўды выдатны гурт з вопытам ды гісторыяй, які не цураецца выступаць на гэткіх дробных фэстах. Бачу ўсе падставы лічыць Рывердэйл добрым паказчыкам роднага металу топавага ўзроўню.
А вось і надышоў час гурта U.S.B., чый вакаліст з’яўляўся па сумяшчэньню вядоўцам вечара. Адразу да сцэны пацягнулася шмат людзей пераважна маладога ўзросту ў параўнаньні з усім кантынгентам. Слава-вакаліст заняў месца па-за сцэнай насупраць натоўпу, арганізаваўшы тым самым дадатковы інтэрактыў з публікай ды драйв, а хлопцам на цеснай сцэне даўшы дадатковы прастор. Шматлікая падтрымка паказала сябе зь першых акордаў. Народ на танцпляцы самазабыўна адрываўся, Слава спрытна кіраваў гледачамі, прымушаючы не спыняцца і аддаваць усю сваю энергію. На сцэне таксама адбываўся файны драйв з добрым выкананьнем, няхай не такім, як у вопытных папярэднікаў, але тое цалкам кампенсавалася пастаўленымі сцэнічнымі паводзінамі. Ну ў агуле гэта неблагі такі death-black з даволі цікава складзенымі кампазіцыямі (валодаючы пэўнымі ведамі, баюся думаць, колькі часу спатрэбілася, каб скласьці і замацаваць ўсе гэтыя мудрагелістые рытмічныя малюнкі за час рэпетыцый, бо яны працуюць менавіта так). Хістала сапраўды добра. Шчыра кажучы, гурт вельмі ўзьняўся за апошні час. Таму, хто склаў якое негатыўнае ўражаньне раней, параю прыйсьці ды паглядзець выступ гэтых зусім маладых хлопцаў. Але, лічу, уніз усё ж цягне шкалярская тэматыка тэкстаў з такімі назвамі, як то “Мёртвая фея”… Ёсьць у чым расьці, ды безумоўна ўпэўнена ісьці да посьпеху.
Пасьля Юэсбі ў зале стала значна пусьцей, а чарга дайшла да шчэ адных ветэранаў – Articulo Mortis. Дзядзькі паважанага выгляду ўзьняліся на сцэну, каб паставіць кропку ў гэтым канцэрце сваім death-doom металам. Ну і што тут сказаць… Я слухаў гэты гурт на запісах, у тым ліку на некаторых сур’ёзных зборках, але ўжывую што паўгады таму ў Роджары, што зараз – я не магу зразумець, у чым справа. Чаму гэткія сур’ёзныя сталыя дзядзькі гучаць так пуста і нецікава, бы нейкі пачынаючы гурт. І кампазіцыі ж неблагія, у межах жанру, ды й лажы няма. Але гучаньне неяк развальваецца, ці не хапае чагосьці… Франтмэн некалькі разоў намагаўся дабіцца падтрымкі, але без асаблівых посьпехаў. Так, народ стаміўся пасьля U.S.B., ды й большасьці ўжо не было ў клубе, але ж факт у тым, што па харызме вакаліст значна саступае астатнім калегам па амплуа, хоць і валодае голасам на ўзроўні. Людзі кажуць, што ўсё з-за недахопу Кугеля, таго самага экс-вакаліста Артыкула Морціса, які сьпяваў на альбоме ды на гэтым канцэрце выступаў у складзе першай каманды Winter Never Ends… Але ж з’явілася ўрэшце тая дэталь, якой напэўна і не хапала – чысты вакал гітарыста, даволі моцны і прыгожы голас. Потым рэч з добрым спалучэньнем гэтага чыстага з гроўлам ды з файнымі меладычнымі акустычнымі момантамі. У мяне адразу ўзьнікла асацыяцыя: гурт Crematory. Прынамсі, выступ быў выратаваны ў маіх вачах ды ўжо й падабаўся. Ды й прагучала добрая знаёмая песьня з альбома. Так канцэрт і скончыўся, бо заяўленага раней гурта Sol Mortem па нейкіх абставінах не было.
У выніку мы маем файную імпрэзу з добра падабраным складам гуртоў, дзякуем арганізатараў Джэм Прома і Альтэрнатыўную Афішу Менска, клуб Салтайм і жадаем усім посьпехаў і станоўчага руху ў плыні беларускага металу.
Рэцэнзія: Christian
Фота: glebans , Аляксандр Бобрык
1 каментар