"Пенная вечарына" для Сані Бурзума

Апублікавана 6 сьнежня 2014, 16:39 у Цікавае

«Было гэта напрыканцы кастрычніка ў Рызе…

Пасьля цудоўнага канцэрту ў мясцовым клубе мы пастараліся захапіць з грымёркі рэшткі прадастаўленай арганізатарамі скрыні гарэлкі. Паклалі ў таямніцы адзін ад аднаго сабе ў заплечнікі па літровай бутэльцы і з задавальненьнем патусаваліся зь мясцовай публікай :) Неўзабаве мы былі вымушаныя зьехаць з клубу ў гасьцініцу… Першым сваю здабычу выклаў клавішнік (у нумары былі я, клавішнік з жонкай, дудар і два хлапцы з Францыі). Мы выпілі яго запас і зразумелі – трэба яшчэ. І тут я кажу: „Не хвалюйцеся, я вас выратую!!!“ І з гэтымі словамі дастаю з заплечніка… абсалютна пустыя бутэлькі! Сьмех навакольных быў неверагодна гучным, але я, разьюшыўшыся, не заўважаў гэтага. Толькі пазьней я ўзгадаў, што, пакуючы ў грымёрцы партфель сваімі рэчамі, зьвярнуў увагу, што бутэлькі ляжаць неяк інакш. Мабыць, нехта вырашыў мяне правучыць. Але ноч на гэтым яшчэ ня скончылася…

Вось сядзім мы, выпіваем далей (ня памятаю, што і дзе мы яшчэ накапалі), абмяркоўваем мой пракол з гарэлкай… І тут нашыя дзьверы з размаху адчыняюцца, і ў пакой улятае нейкі незнаёмы дзівак з вогнетушыцелем – і пачынае адзінкавымі стрэламі ў нас усіх пшыкаць з балону! Французы чамусьці нерэальна перапалохаліся і ўціснуліся ў свае ложкі. Ну а мы ж людзі ганарлівыя, разабрацца трэба! Ускокваем і пачынаем крычаць на гэтага хрэна. Высьвятляецца, што размаўляць мы можам выключна на ангельскай, якую мы з клавішнікам (падпольная пагрымуха „Саша Белы“) ведаем толькі павярхоўна. І тут панеслася… па матухне… праўда, па ангельскай матухне… Успомніліся ўсе фразы з амерыканскіх фільмаў, якія мы дамаўлялі адзін за адным :)

У рэшце рэшт высьветлілася, што ангельскі тэрарыст хацеў трапіць у нумар нейкіх дзяўчат, але прамахнуўся. Тлумачачы яму, што ён ня мае рацыі, я грудзьмі злавіў ужо пусты балон.І супакоіцца было ня ў нашым стане! У калідоры мы, у майтках, папрактыкаваўшы ангельскі мат з носьбітам той самай мовы (ня факт, што мы данесьлі да яго ўсё, што хацелі) і даўшы яму пад мяккае месца, пайшлі нарэшце са сьмехам па сваіх ложках.

А раніцай афігелі з таго, колькі ў Рызе чурак… і рушылі ў Вільню».