Infestum - "Monuments of Exalted" (альбом 2014)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Infestum
«Monuments of Exalted» (альбом 2014)
10 дарожак / 42 хвіліны
Самастойнае выданьне
Новы альбом Infestum выплыў на нас са стосам вельмі гучных, дзесьці блытаных, а збольшага пацешных заяваў у прэс-рэлізе і ня менш пацешнымі заявамі і фатаграфічнымі вобразамі ― а-ля Nightside Glance ― на афіцыйнай старонцы гурта. Увагу аўтара найбольш прыцягнулі наступныя словы (пераклад з ангельскай):
«Наш ідэал ― гэта Новая Эліта Чалавецтва на шляху да Новай Эры. [...] Мы ненавідзім дэмакратыю і ўсе казкі пра роўнасьць людзей. Нам ненавісны сучасны ўзровень маралі і культуры, прызначаны для задавальненьня плябеяў.»
Уласным заявам трэба адпавядаць. Супярэчнасьць закладзеная ўжо нават у саміх прыведзеных словах, бо высакаякасны чалавек ніколі не ненавідзіць. Эліта ― гэта людзі, здольныя быць сьвятарамі, ваярамі і кіраўнікамі, гэтак было і гэтак будзе. А як трапна сказаў Юліус Эвола, «нянавісьць, разьюшанасьць, злосьць, пагарда ў вачах праўдзівага ваяра зьяўляюцца пачуцьцямі вырадкаў».
Зьнешні вобраз эліты ― гэта не размаляваныя макіяжам хлопцы-«блэкеры» ў гламурнай вопратцы, сфотканыя ў прыгожых позах з тэатральнымі грымасамі на фоне адмыслова выбранага краявіду. Вобраз эліты ― гэта чысьціня, спакой, упэўненасьць, стрыманасьць, прастэча, функцыянальнасьць. Гэта, напрыклад, сардэчны хірург, які адпачывае пасьля напружанай аперацыі. Або палявы афіцэр, які раздае кароткія загады ў ціхім прамежку паміж перастрэлкамі. Або стары інжынер-распрацоўшчык, месяцамі і гадамі паглыблены ў справу і амаль цалкам адлучаны ад дробязяў матэрыяльнага сьвету. Эліта ― гэта хтосьці, у каго ёсьць вялікія здольнасьці, складаныя канструктыўныя задачы, сістэмнасьць у дзеяньнях і каму не да прыгожых позаў і гучнай самарэкламы.
Але ж ладна, гэта вонкавае. Трэба праверыць, наколькі сам музычны матэрыял стасуецца з выказанай «нянавісьцю да дэмакратыі», асабліва на тле папярэдніх альбомаў ад троіцы Wrathtodd-Werwolfe-Forneus (ID:Vision; на сёньня ― аснова Infestum), па сутнасьці прасякнутых звычайным ліберальна-прагрэсісцкім сьветаглядам.
А матэрыял так і застаўся дэмакратычным. Сёньня гэта нармальны такі саладжавы, акуратненькі, амаль што радыёэфірны «модэрн-метал». З налётам блэку, але нязьменна скіраваны на сярэднятэмпавае «гайданьне» і амаль ню-металічную нотную прастэчу. Прадказальны, аніяк не пагрозьлівы. Як сёньня модна, гук залізаны настолькі, што гітара не рычыць, а гладзенька шчабеча і мяўкае.
Калісьці метал-музыка аддзялілася ад ракенролу за кошт таго, што адмовілася ад простай пабудовы песень і ад другаснай, суправаджальнай ролі гітары. Метал ― гітарная музыка, гітара ў ім стварае самую музычную сутнасьць, грае структуру з рыфаў = нотных фразаў = асноўных мелодый, а ня проста (ці ня толькі) чаргуе акорды ў акампанемент нечаму іншаму. Таксама ў метале гітара атрымлівае параўнальна больш самастойнага «эфірнага часу». Голасу ж дазваляецца не ствараць музыкі, а проста крычаць свае партыі прыкладна ў тон або сьпяваць вельмі-вельмі схематычна. Ну, вядома, у выпадках самых сумленных гуртоў мы часам маем музычную сутнасьць і ў гітары, і ў голасе: Metallica, Black Sabbath, Slayer, Manowar, Bathory, Mercyful Fate… Паслухаўшы добрых гуртоў, вы будзеце і напяваць мелодыю голасу, і насвістваць або вуркатаць сабе пад нос партыі гітары.
Дык вось, альбом «Monuments of Exalted» не сказаць каб гітарна-скіраваны. Гітара ўспрымаецца ў значнай ступені як рокавы інструмент суправаджэньня. Тут тры чыньнікі.
Па-першае, у песнях вылучана малавата часу на самастойныя інструментальныя пабудовы. Структура музыкі не арыентаваная на разгорнутую апавядальнасьць; «прасьпяваў і забыўся». Напрыклад, песьня «Void of Nebulae» складаецца па сутнасьці з двух з паловай гітарных рыфаў, якія чаргуюцца між сабой зь нязначнымі варыяцыямі і пад розныя рытмы барабанаў. Зьнешняя зьменлівасьць у такіх выпадках не адмяняе прымітыўнасьці нутра.
Па-другое, самое гучаньне гітары неагрэсіўнае і ненавязьлівае ў агульным стосе.
Па-трэцяе, характар рыфаў. Рыфы як бы і ёсьць, але простыя, прадказальныя, «відавочныя», напісаныя так, нібыта «трэба было нешта зайграць, ну, і зайгралі». У межах паловы рыфаў чуецца нібы разгубленасьць іх аўтара наконт таго, куды мелодыю трэба (або нават можна) рухаць. Яны ў значнай ступені зьяўляюцца проста выпадковым абыгрываньнем адной асноўнай ноты мі зь безупынным і вырачана-бязвольным вяртаньнем да яе. Гэта набліжаецца да нейкага металічнага аналагу бардаўскага перабору на адным заціснутым акордзе: ну, зробіш ты арпеджыя ў адным парадку струнаў, зробіш у якім-небудзь іншым, выпадковым парадку ― розьніцы амаль няма, новая музычная сутнасьць не зьяўляецца. Можна згадаць і да сьмешнага заезджаную яшчэ на «Destination Cybermind» схему музычнай фразы: тры такты абыгрываецца адна цэнтральная нота, на чацьвёртым яна ўздымаецца на паўтоны; і гэтак па коле. Гэты штамп адкрывае цяперашні альбом (адразу хацелася выключыць) і месцамі выкарыстоўваецца на ягоным працягу.
Карацей, гітара на альбоме стварае мала. Але ж гэта і ня голаса-скіраваны альбом, у тым змысьле што голас таксама стварае мала мелодый: ён збольшага крычыць-вяркае або гаворыць. Гэта і ня клавішна-скіраваны альбом: сінтэтычная частка прысутнічае ў асноўным для эфекту, для асяродзьдзя, яна пасьвіствае-павісквае, а азмысьленую мелодыю вядзе гады ў рады.
То бок, гэта амаль нікуды і нікім не скіраваны альбом. Дэмакратыя! Усе граюць акампенемент адно для аднаго. Або для чагосьці, чаго няма. Гэта як у сацыяльнай рэальнасьці: праўдай і правільным лічыцца тое, што папулярна сярод навакольных і прыемна для іх, у выніку кожны азіраецца на астатніх, на моду, не аналізуе рэчаіснасьць, не прымае сваіх рашэньняў, не гаворыць шчыра і не стварае свайго, незалежнага і хоць наколькі значнага.
Можна таксама параўнаць гэтую музыку з дрэнным панкам, дзе гітарыст проста чаргуе 3-4 акорды, а вакаліст крычыць безь мелодыі. Можна ― са строгай рэп-музыкай, у якой няма меладычных прыпеваў, а паўсюль толькі начытваньне. Або, нарэшце, зь якімсьці фантастычным бардам Аляксандрам Шчу… зэнбаўмам, які перабірае свае акорды, але голасам не пяе паводле музычна зьмястоўнай мелодыі, але крычыць або рыкае. Ва ўсіх трох выпадках нам няма чаго запомніць у плане музыкі. Ня будзем жа мы насьвістваць чаргаваньне блатных акордаў?
Па сутнасьці тое ж было і на «Destination Cybermind», толькі хіба больш слаёна і шумна. Нязначна зьмяніўся фасад, а сутнасьць засталася. Калі б ня гучныя ідэалагічныя заявы, аўтар ня стаў бы слухаць гэта далей за першую песьню.
Неабходна аддаць належнае матэрыялу ў частцы ягонай гладкасьці, выверанасьці ― але гэта радыёэфірныя перавагі. Фрагменты некаторых песень на нейкі час «застраюць» у памяці ― прынамсі, пасля чатырох адмысловых праслухоўваньняў у розныя дні ― але гэта адбываецца больш праз папсовасьць фрагментаў, чым празь іхнюю металічнасьць. Як металісту, аўтару ня хочацца вяртацца да праслухоўваньня гэтага альбома праз ягоную прадказальнасць, бяскрыўднасць, праз прастэчу і саладжавасць рыфаў. У той жа час, звычайнай папулярнай і рок-музыцы гэты альбом усё адно заведама прайграе ў музычнасьці.
Самае ж прыкрае вось што. Незразумела, для чаго і для каго гэта ад пачатку стваралася. Гладкі модэрн-метал з ангельскамоўнымі ніцшэанскімі (дзеля справядлівасьці, даволі пісьменнымі і добра раскладзенымі) тэкстамі ― гэта мара зарабіць грошай на Захадзе? Здаецца, не: самастойнае выданьне. Дый на Захадзе ўся гэтая плюшавая сцэна і так стварае ў сто разоў больш прадукту, чым сапраўды можна прадаць.
Хутчэй справа ў тым, што мы ня маем свайго ўласнага цывілізацыйнага накірунку, ня ведаем, не паважаем і ня хочам разьвіваць сваёй культуры, эстэтыкі і мовы і здольныя толькі пераймаць. І пакуль Skyforger і Nokturnal Mortum ствараюць зьмястоўныя альбомы на сваёй мове і пра сваю радзіму, якімі ― парадаксальна? ― умацоўваюць аўтарытэт свайго краю і народу за мяжой, мы, як халуі, сочым, разявіўшы рты, за замежжам, пераймаем адтуль найгоршае ды яшчэ і ўзнаўляем гэта ў пагоршаным выглядзе.
(Паўтор з http://kryczny-horn.livejournal.com)
«Monuments of Exalted» (альбом 2014)
10 дарожак / 42 хвіліны
Самастойнае выданьне
Новы альбом Infestum выплыў на нас са стосам вельмі гучных, дзесьці блытаных, а збольшага пацешных заяваў у прэс-рэлізе і ня менш пацешнымі заявамі і фатаграфічнымі вобразамі ― а-ля Nightside Glance ― на афіцыйнай старонцы гурта. Увагу аўтара найбольш прыцягнулі наступныя словы (пераклад з ангельскай):
«Наш ідэал ― гэта Новая Эліта Чалавецтва на шляху да Новай Эры. [...] Мы ненавідзім дэмакратыю і ўсе казкі пра роўнасьць людзей. Нам ненавісны сучасны ўзровень маралі і культуры, прызначаны для задавальненьня плябеяў.»
Уласным заявам трэба адпавядаць. Супярэчнасьць закладзеная ўжо нават у саміх прыведзеных словах, бо высакаякасны чалавек ніколі не ненавідзіць. Эліта ― гэта людзі, здольныя быць сьвятарамі, ваярамі і кіраўнікамі, гэтак было і гэтак будзе. А як трапна сказаў Юліус Эвола, «нянавісьць, разьюшанасьць, злосьць, пагарда ў вачах праўдзівага ваяра зьяўляюцца пачуцьцямі вырадкаў».
Зьнешні вобраз эліты ― гэта не размаляваныя макіяжам хлопцы-«блэкеры» ў гламурнай вопратцы, сфотканыя ў прыгожых позах з тэатральнымі грымасамі на фоне адмыслова выбранага краявіду. Вобраз эліты ― гэта чысьціня, спакой, упэўненасьць, стрыманасьць, прастэча, функцыянальнасьць. Гэта, напрыклад, сардэчны хірург, які адпачывае пасьля напружанай аперацыі. Або палявы афіцэр, які раздае кароткія загады ў ціхім прамежку паміж перастрэлкамі. Або стары інжынер-распрацоўшчык, месяцамі і гадамі паглыблены ў справу і амаль цалкам адлучаны ад дробязяў матэрыяльнага сьвету. Эліта ― гэта хтосьці, у каго ёсьць вялікія здольнасьці, складаныя канструктыўныя задачы, сістэмнасьць у дзеяньнях і каму не да прыгожых позаў і гучнай самарэкламы.
Але ж ладна, гэта вонкавае. Трэба праверыць, наколькі сам музычны матэрыял стасуецца з выказанай «нянавісьцю да дэмакратыі», асабліва на тле папярэдніх альбомаў ад троіцы Wrathtodd-Werwolfe-Forneus (ID:Vision; на сёньня ― аснова Infestum), па сутнасьці прасякнутых звычайным ліберальна-прагрэсісцкім сьветаглядам.
А матэрыял так і застаўся дэмакратычным. Сёньня гэта нармальны такі саладжавы, акуратненькі, амаль што радыёэфірны «модэрн-метал». З налётам блэку, але нязьменна скіраваны на сярэднятэмпавае «гайданьне» і амаль ню-металічную нотную прастэчу. Прадказальны, аніяк не пагрозьлівы. Як сёньня модна, гук залізаны настолькі, што гітара не рычыць, а гладзенька шчабеча і мяўкае.
Калісьці метал-музыка аддзялілася ад ракенролу за кошт таго, што адмовілася ад простай пабудовы песень і ад другаснай, суправаджальнай ролі гітары. Метал ― гітарная музыка, гітара ў ім стварае самую музычную сутнасьць, грае структуру з рыфаў = нотных фразаў = асноўных мелодый, а ня проста (ці ня толькі) чаргуе акорды ў акампанемент нечаму іншаму. Таксама ў метале гітара атрымлівае параўнальна больш самастойнага «эфірнага часу». Голасу ж дазваляецца не ствараць музыкі, а проста крычаць свае партыі прыкладна ў тон або сьпяваць вельмі-вельмі схематычна. Ну, вядома, у выпадках самых сумленных гуртоў мы часам маем музычную сутнасьць і ў гітары, і ў голасе: Metallica, Black Sabbath, Slayer, Manowar, Bathory, Mercyful Fate… Паслухаўшы добрых гуртоў, вы будзеце і напяваць мелодыю голасу, і насвістваць або вуркатаць сабе пад нос партыі гітары.
Дык вось, альбом «Monuments of Exalted» не сказаць каб гітарна-скіраваны. Гітара ўспрымаецца ў значнай ступені як рокавы інструмент суправаджэньня. Тут тры чыньнікі.
Па-першае, у песнях вылучана малавата часу на самастойныя інструментальныя пабудовы. Структура музыкі не арыентаваная на разгорнутую апавядальнасьць; «прасьпяваў і забыўся». Напрыклад, песьня «Void of Nebulae» складаецца па сутнасьці з двух з паловай гітарных рыфаў, якія чаргуюцца між сабой зь нязначнымі варыяцыямі і пад розныя рытмы барабанаў. Зьнешняя зьменлівасьць у такіх выпадках не адмяняе прымітыўнасьці нутра.
Па-другое, самое гучаньне гітары неагрэсіўнае і ненавязьлівае ў агульным стосе.
Па-трэцяе, характар рыфаў. Рыфы як бы і ёсьць, але простыя, прадказальныя, «відавочныя», напісаныя так, нібыта «трэба было нешта зайграць, ну, і зайгралі». У межах паловы рыфаў чуецца нібы разгубленасьць іх аўтара наконт таго, куды мелодыю трэба (або нават можна) рухаць. Яны ў значнай ступені зьяўляюцца проста выпадковым абыгрываньнем адной асноўнай ноты мі зь безупынным і вырачана-бязвольным вяртаньнем да яе. Гэта набліжаецца да нейкага металічнага аналагу бардаўскага перабору на адным заціснутым акордзе: ну, зробіш ты арпеджыя ў адным парадку струнаў, зробіш у якім-небудзь іншым, выпадковым парадку ― розьніцы амаль няма, новая музычная сутнасьць не зьяўляецца. Можна згадаць і да сьмешнага заезджаную яшчэ на «Destination Cybermind» схему музычнай фразы: тры такты абыгрываецца адна цэнтральная нота, на чацьвёртым яна ўздымаецца на паўтоны; і гэтак па коле. Гэты штамп адкрывае цяперашні альбом (адразу хацелася выключыць) і месцамі выкарыстоўваецца на ягоным працягу.
Карацей, гітара на альбоме стварае мала. Але ж гэта і ня голаса-скіраваны альбом, у тым змысьле што голас таксама стварае мала мелодый: ён збольшага крычыць-вяркае або гаворыць. Гэта і ня клавішна-скіраваны альбом: сінтэтычная частка прысутнічае ў асноўным для эфекту, для асяродзьдзя, яна пасьвіствае-павісквае, а азмысьленую мелодыю вядзе гады ў рады.
То бок, гэта амаль нікуды і нікім не скіраваны альбом. Дэмакратыя! Усе граюць акампенемент адно для аднаго. Або для чагосьці, чаго няма. Гэта як у сацыяльнай рэальнасьці: праўдай і правільным лічыцца тое, што папулярна сярод навакольных і прыемна для іх, у выніку кожны азіраецца на астатніх, на моду, не аналізуе рэчаіснасьць, не прымае сваіх рашэньняў, не гаворыць шчыра і не стварае свайго, незалежнага і хоць наколькі значнага.
Можна таксама параўнаць гэтую музыку з дрэнным панкам, дзе гітарыст проста чаргуе 3-4 акорды, а вакаліст крычыць безь мелодыі. Можна ― са строгай рэп-музыкай, у якой няма меладычных прыпеваў, а паўсюль толькі начытваньне. Або, нарэшце, зь якімсьці фантастычным бардам Аляксандрам Шчу… зэнбаўмам, які перабірае свае акорды, але голасам не пяе паводле музычна зьмястоўнай мелодыі, але крычыць або рыкае. Ва ўсіх трох выпадках нам няма чаго запомніць у плане музыкі. Ня будзем жа мы насьвістваць чаргаваньне блатных акордаў?
Па сутнасьці тое ж было і на «Destination Cybermind», толькі хіба больш слаёна і шумна. Нязначна зьмяніўся фасад, а сутнасьць засталася. Калі б ня гучныя ідэалагічныя заявы, аўтар ня стаў бы слухаць гэта далей за першую песьню.
Неабходна аддаць належнае матэрыялу ў частцы ягонай гладкасьці, выверанасьці ― але гэта радыёэфірныя перавагі. Фрагменты некаторых песень на нейкі час «застраюць» у памяці ― прынамсі, пасля чатырох адмысловых праслухоўваньняў у розныя дні ― але гэта адбываецца больш праз папсовасьць фрагментаў, чым празь іхнюю металічнасьць. Як металісту, аўтару ня хочацца вяртацца да праслухоўваньня гэтага альбома праз ягоную прадказальнасць, бяскрыўднасць, праз прастэчу і саладжавасць рыфаў. У той жа час, звычайнай папулярнай і рок-музыцы гэты альбом усё адно заведама прайграе ў музычнасьці.
Самае ж прыкрае вось што. Незразумела, для чаго і для каго гэта ад пачатку стваралася. Гладкі модэрн-метал з ангельскамоўнымі ніцшэанскімі (дзеля справядлівасьці, даволі пісьменнымі і добра раскладзенымі) тэкстамі ― гэта мара зарабіць грошай на Захадзе? Здаецца, не: самастойнае выданьне. Дый на Захадзе ўся гэтая плюшавая сцэна і так стварае ў сто разоў больш прадукту, чым сапраўды можна прадаць.
Хутчэй справа ў тым, што мы ня маем свайго ўласнага цывілізацыйнага накірунку, ня ведаем, не паважаем і ня хочам разьвіваць сваёй культуры, эстэтыкі і мовы і здольныя толькі пераймаць. І пакуль Skyforger і Nokturnal Mortum ствараюць зьмястоўныя альбомы на сваёй мове і пра сваю радзіму, якімі ― парадаксальна? ― умацоўваюць аўтарытэт свайго краю і народу за мяжой, мы, як халуі, сочым, разявіўшы рты, за замежжам, пераймаем адтуль найгоршае ды яшчэ і ўзнаўляем гэта ў пагоршаным выглядзе.
(Паўтор з http://kryczny-horn.livejournal.com)
0 каментароў