CRUACHAN, KRODA, СТАРЫ ОЛЬСА 16 сакавiка ў Менску
Апублікавана
у
Рэпартажы
81 Фота
СТАРЫ ОЛЬСА
Ну вось. За дзень да афіцыйнага сьвяткаваньня Дня Сьвятога Патрыка, на 16 сакавіка быў пазначаны вельмі і вельмі цікавы канцэрт пад хэдлайнам ірландцаў Cruachan, з ірландскім сьцягам на афішы, ды з удзелам ня менш вядомага гурта, але, усё ж у пэўных колах, украінскіх блэкераў Kroda, і канешне ж, нашых родных Стары Ольса.
Традыцыйна адзначым пра арганізацыю. Канцэрт буйны, усе справы… Чакаў розных афіцыёзных траблаў з акрэдытацыямі, але ж не: «прозьвішчы ў сьпісы, з інтэрв'ю дапаможам». Дзякуй, Fatal Ecstasy!
А ўсё ж такі ня гледзячы ні на што, разьвіваецца нашая краіна у плане добрай музыкі. Вось узгадайце, колькі таленавітых ды вядомых (хто зь вядомых – таленавіты, няхай кожны з вас для сябе вырашае) музыкаў прыязджалі да нас за два апошнія гады? Урэшце рэшт настаў час і для Ірландыі пазнаёміцца з нашым кавалачкам зямлі ды з нашай купкай людзей і прывезьці заадно з сабой і сьвята. Дарэчы, далоў пафас, ды трэба бліжэй да канкрэтыкі падыходзіць.
У дзевятнаццаць гадзін, са стандартнай затрымкай хвілін дзесьці пад трыццаць, замежнае сьвята пачалося. Адчынялі канцэрт добра усім вядомыя нашы родныя фолькеры “Стары Ольса”. Разагрэў публікі Ольсамі цягнуўся хвілін пяць-сем, ня больш. У пачатку іх перфомансу свабоднага места у зале было даволі яшчэ шмат, але тыя, хто спазьняўся, вельмі хутка далучыліся да слухачоў і…і месца засталося роўна столькі, каб было дзе паслэмаваць. Харызма музыкаў (асабліва драмера, які сваім прыкладам паказваў, як трэба адрывацца), сама музыка плюс наш родны дух, які вітаў па зале, і канешне тэматыка піва ўжо на другой песьні вымусілі большасьць людзей прыняць удзел і не стаяць слупом. А калі Ольсы зайгралі піўны гімн пад назвай “У карчме”, то бяздзейных наогул не засталося:) (мяне кідала з аднаго боку у другі, таму мне бачна было). Увогуле, вельмі файная сяброўская атмасфера, якую можна заўсёды адчуць на мерапрыемствах Дударскага клубу, вельмі добра выведзены гук, што чуваць кожны інструмент паасобку, і ў гарманічным спалучэньні цалкам. Гучалі гэткія рэчы як “Totus Floreo”, ольсаўская версія Nirvana. На жаль, вось “Пана Манэліга” я не пачуў. Скончылі Ольсы свой выступ такім пажаданьнем: “Усіх са сьвятам, напіцеся хто колькі вытрымае!”. А потым здарыўся фінт вушамі, якога ніхто не чакаў…
Выйшаў вядоўца вячоры Аляксандр Літвінскі, травіў розныя казкі-байкі, як заўсёды. Потым выняў зь кішэні ды разгарнуў ірландскі сьцяг, зь якім на плячох аб’явіў наступны гурт…
…Па логіцы наступнымі павінны былі выступаць госьці з Украіны “Kroda”, але ж, як высьветлілася пазьней, ірландцам дапоўнілі тур канцэртам у Маскве, (фанаты былі вельмі настойлівыя і Круахан згадзіліся), таму ў 22:18 у музыкаў адыходзіў цягнік і выступаць апошнімі й укласьціся ў праграму тура ў такім выпадку было б немагчыма (а па самай сьвежай інфе гурт узначаліў ірландскі парад, а на канцэрт сабраў поўную залу, ды так, што звыш 1200 чалавек, што набіліся ў клуб, больш нікога ды за ніякія грошы не пушчалі). Дык вось, адразу апасьля Старога Ольсы выйшлі жывыя легенды Pagan\Celtic Folk Metal: Круахан! У кілтах, пры інструментах, адзін, як сапраўдны ваяка трымаў меч, (бастард напэўна, бо даўгі) ды шчыт. Увогуле, гэта быў выключна ўдалы ход з Ольсамі, бо музыка Круахан у пэўнай ступені, гэта лагічны працяг музыкі беларусаў, толькі больш драйвовая, а таму аддача была больш чым адпаведная.
І на публіку, якая шчэ не пасьпела астыць, палілася бадзёрая, яркая, ды пазітыўная “To Invoke The Horned God”. Будучы ў момант напісаньня рэцэнзіі яшчэ пад уражаньнем, скажу, што шчыра думаў, што так шалець, як шалелі пад “У Карчме” народ ня будзе. Я жорстка памыляўся:) слэм, карагоды, козы да нябёсаў… Было ўсе, а пасьля песьні было тое, што я ніколі ня бачыў на аніводным канцэрце: зала ва ўнісон, ва ўсе горла раўла “КРУ-А-ХАН! КРУ-А-ХАН! КРУ-А-ХАН!”, а музыкі раптоўна ператварылі гэтае ў другое слова: “А-ХУ-ЙЕН-НА!!! А-ХУ-ЙЕН-НА!!! А-ХУ-ЙЕН-НА!!!”, што канешне ж скарысталася велізарнай падтрымкай і пазітывам з боку гледачоў! Пасьля наступнага інструменталу “Maeve’s Marsh” было тое ж самае: А-ХУ…ну вы самі ведаеце працяг:) Далей нам прадставілі дзяўчыну, украінку Марыю Антаненка, якая на час перфомансу ўзяла на сябе жаночы вакал (хто ня ведае: Круахан, расчараваўшыся ў маладых ірландскіх фольк бандах, якія расьпяваюць амаль адны толькі вясёлыя, “дзіцячыя” песьні, вырашылі вярнуцца да першапачатковага гучаньня, больш дзікага, каб нагадаць, што ірландскі фольк – гэта ня толькі песенькі пра піўко ды добрыя гераічныя легенды, гэта таксама і цёмныя плямы багатае ірландскае гісторыі, а потым, калі ад іх сышла іхняя вакалістка, рашучасьць прытрымлівацца абранага шляху толькі ўмацавалася і Круахан адмовіліся выкарыстоўваць жаночы вакал у будучыні, таму перад канцэртамі робіцца касьцінг каб выбраць добрую сьпявачку на перфоманс). Яе голас на дзіва быў падобны на голас той вакалісткі, што далучылася да Круахана пачынаючы з альбома Folk-Lore, манера сьпяваць, цягнуць ноты ды слых былі на такой вышыні і на такім узроўні падабенства, што было відавочна, што да пошуку жаночага вакалу музыкі падыходзілі вельмі сур’езна, калі не сказаць жорстка. А які вобраз! Сапраўдная метал-дзіва, у духу Дора і туды далей. Гарманічна, вельмі файным чынам дапоўніла калектыў на сцэне, дадала больш каларыту ды інтэрактыву з натоўпам, якога неяк не хапала (я напэўна параўноўваю са шмат іншымі замежнымі гуртамі). Але вось да яе выхаду ўсё ж існавала нейкая мяжа “гурт-зала”, а дзесьці і самі музыкі нагадвалі маладую каманду, якая ня ведае, як сябе весьці між песьнямі. Дарэчы, толькі ад яе нарэшце прагучала нашае роднае “Дзякуй!” (ну не адно ж толькі “Спасибо” ды “Ахуенна”, што нам прапанавалі мужыкі). Адна толькі песьня ёй спатрэбілася каб расьпецца, далей падабенства яе голаса да экс-вакалісткі было абсалютным. Безь яе гучалі першыя дзьве кампазіцыі, якія я ўжо назваў, дзьве песьні з апошняга альбому, The Rocky Road To Dublin, і канешне Some Say The Devil Is Dead. Атмасфера была ўжо вельмі зараджанай, пайшоў добры рэспонс, усеўдзел, драйв. Сьвет і гук, адзначым, вельмі радавалі! І вось на “д’ябле” быў той самы пік, калі кожны слухач выкладаўся так, нібыта на двары 20.12.2012. Разам зь дзяўчынай гучалі такія трэкі як Ossian’s Return, Celtica, The Middle Kingdom, Pagan, The Great Hunger ды іншыя. Скончыўся Pagan і Круахан сказалі, што час разьвітвацца. Ну канешне ніхто адпускаць іх не хацеў, як жа без звычайнага ды неад’емнага “на біс”? Круахан вярнулі на сцэну і франтмэн запытаў па-ангельску: “Што ж вам яшчэ сыграць?”. Канешне без Ride On мы б іх ня выпусьцілі з рэ: пабліка і усе раўлі “ррррайд он!!!”, а мне наогул хацелася тусіць яшчэ дзён шэсьць, таму я асіплым голасам, але на усю моц ім і адказаў “play the whole program once again!”. І яны сыгралі яшчэ) трэкаў было два і другі, самы апошні, быў доўгачаканы Ride On, які апасьля ўсіх танчыкаў пагрузіў залю ў лёгкі транс. І усе: весьмі неахвотна, з бясконцым “А-ХУ-ЕН-НО!!!”,“СПАСИБО!!!”, ды “ЕЩЕ!!!”, але ж дазволілі Круахану пакінуць клуб.
Невялічкі перапынак – і вось на сцэне стаяць “хэдлайнеры нумар два”: Black\Pagan металісты Kroda. з корпсам апасьля “чыстых” твараў; з шыпамі, замест мячэй, ды вопраткай military style пасьля кілтоў ды іншага традыцыйнага адзеньня. І іхняя праца была вельмі цяжкой, бо граць пасьля мацнейшага гурта архіскладана, што было вельмі бачна падчас іхняга перфомансу, бо па-першае: народ быў ужо стомлены, бо выклаўся цалкам, па-другое: большасьць ужо атрымалі, што хацелі, таму ім было нецікава, і сапраўды, шмат людзей пайшлі дамоў і зала была на трэць пустая і першыя дзьве песьні слухачы проста моўчкі стаялі, чуючы зусім іншую музыку, якае ня мела нічога агульнага з папярэднімі гуртамі. Таму мне здаецца, што арганізатары крыху памыліліся, ставячы ўкраінцаў у апошнюю чаргу, іх бы ў пачатак, бо пераключыць на негатыў пасьля пазітыву шмат цяжэй, чым зрабіць наадварот. Але ж як бы тое ні было, Крода здолела захапіць увагу ня толькі тых, хто прыйшоў менавіта на Кроду, але і астатніх, хто застаўся, бо граюць яны сапраўды атмасфернае файнае музло, тым ня менш, іх атмасфера на сцэне губляецца і атрымліваецца горш, чым на студыйных запісах. Ратавала добра пастаўленае сьвятло ды ладная дым-машына (глядзім фота). Адыграўшы сярэднюю па даўжыні праграму, без усялякіх бісаў, пакінуўшы самае смачнае на канец, Крода годна скончылі выступ, зь імі скончылася і сьвята. Народ разышоўся, а мы засталіся лавіць Кроду, каб узяць інтэрв’ю. Але аб гэтым у іншым посьце;)
Адкажам на традыцыйнае пытаньне гуку. Вось такая тут справа: ня частая справа, калі гук шчыльны ды чытабельны, і пры тым ня давіць, ня глушыць. Можна абменьвацца ўражаньнямі падчас песень, перакідвацца словамі з сябрамі і знаёмымі, якіх багата давялося сустрэць на гэтай буйной імпрэзе. У мяне нават атрымалася пагутарыць па тэлефоне. Akhuenna!
Вынік? Для мяне гэта быў самы шыкоўны канцэрт, што я бачыў, з якім і блізка не стаяць ні Marduk, ні Skyforger, ні хто-небудзь яшчэ. Гэта гісторыя ды культура, гэта гераічнасьць ды смутак аб мінулым, гэта далёкая Ірландыя, якая мае з беларусамі свае агульныя рэчы, гэта Cruachan ды Стары Ольса, на жаль Крода пакінула мяне без уражаньняў, але хто прыйшоў на Кроду, тыя, можа, атрымалі нават больш, і мне шкада тых, хто не атрымаў нічога, бо не было грошай, часу, ці лянота перамагла, ці прычына “гэта не зусім маё”. Апошнім — вялізны сорам. Будзем чакаць ірландцаў зноў. All Hail CRUACHAN!!!
Фота: glebans
Рэцэнзія: Sverr , Christian (самі разьбірайцеся, калі цікава, дзе чые словы=))
Sverr – журналюга (S)
COLIN PURCELL (Колін Персэл), драмер Круахана ©
John O' Fathaigh (Джон О’Фэтай) (J)
Christian – Сh
S: -Перш за ўсе як вам спадабаўся канцэрт ды публіка?
C: -о, канцэрт вельмі добры, а фаны ахвігенныя! У кожным туры сустракаюцца добрыя фаны, але у вас тут быў цэлы натоўп. Добрыя, вельмі добрыя фаны
S: — ці стаміліся за час канцэрту?
С: — так. Усю раніцу былі ў дарозе, выехалі у тры гадзіны раніцай па мясцоваму часу, падарожжа заняла ўвесь дзень, таму б адпачыць у цягніку было б самае то, аднак на сцэне мы ўсе роўна выклаліся так, як і планавалі, ня горш.
S: і колькі цанцэртаў вы яшчэ запланавалі ў рамках туру?
С: засталося яшчэ тры: Масква, Пецярбург, ды Рязань
а потым нас чакае падарожжа ў Дублін.
S: У вас з’явіліся новыя ідэі для наступнага альбому, ці можа ўжо працуеце над чым-небудзь
С: Так, рабяты ўжо працуюсь над новым матэрыялам, рэпэтыруюць
S: і прыблізна колькі часу вам яшчэ патрэбна каб выпусьціць новы дыск?
С: аб гэтым лепш запытайце Джона (флейтыст, стаяў побач), мне здаецца, дзесьці паўгады яшчэ. Будзе новы рэліз абавязкова.
S: ці заедзеце яшчэ калі-небудзь да нас у Беларусь?
С: канешне, можаце нават ня сумнявацца, мы вернемся
S: што б вы фанатам пажадалі, некалькі слоў да іх ад вас?
С: жадаю каб яны завіталі да нас, атрымлівалі асалоду ад жыцця…ну і жадаю ім наступнай сустрэчы
S: Дзякуй вам вялікі.
Джон працягвае тэму выхаду альбома:
J: зараз плотна працуем з матэрыялам, таму рэліз будзе гатовы ў самым-самым пачатку наступнага року. Ці ў самым-самым канцы гэтага, але ж больш верагодна, што ў пачатку
S: у вас ўжо есьць гатовыя песьні, ці усе яшчэ ў працэсе напісаньня?
J: у працэсе напісаньня. У нас есьць дзесьці дваццаць кускоў, якія трэба скампанаваць, сабраць у адно цэлае
S: колькі песень будзе?
J: магчыма дванаццаць
Сh: чыя ідэя была з гэтым вось словам “ahuenno?”
J: некалі мы былі ў Пецярбургу, пачулі гэта там, там і падхапілі.
S: але ж вы напэўна ведаете што яно азначае? :)
J: канешне ведаем:) гэта Fucking great! Мацернае слова канешне, але ж нам падабаецца.
S: больш у мяне пытанняў няма, дзякуй вам за канцэрт і увагу, жадаю вам шмат сіл, бясконцага натхнення і канешне шмат новых песень, якія будуць радаваць як вас, так і нас (на самой справе я гэта гаварыў яшчэ падчас бяседы з драмерам, аднак сюды ў канец яно лепей. І пажаданні драмера можа таксама ў канец перанесьці было б лепш
Традыцыйна адзначым пра арганізацыю. Канцэрт буйны, усе справы… Чакаў розных афіцыёзных траблаў з акрэдытацыямі, але ж не: «прозьвішчы ў сьпісы, з інтэрв'ю дапаможам». Дзякуй, Fatal Ecstasy!
А ўсё ж такі ня гледзячы ні на што, разьвіваецца нашая краіна у плане добрай музыкі. Вось узгадайце, колькі таленавітых ды вядомых (хто зь вядомых – таленавіты, няхай кожны з вас для сябе вырашае) музыкаў прыязджалі да нас за два апошнія гады? Урэшце рэшт настаў час і для Ірландыі пазнаёміцца з нашым кавалачкам зямлі ды з нашай купкай людзей і прывезьці заадно з сабой і сьвята. Дарэчы, далоў пафас, ды трэба бліжэй да канкрэтыкі падыходзіць.
У дзевятнаццаць гадзін, са стандартнай затрымкай хвілін дзесьці пад трыццаць, замежнае сьвята пачалося. Адчынялі канцэрт добра усім вядомыя нашы родныя фолькеры “Стары Ольса”. Разагрэў публікі Ольсамі цягнуўся хвілін пяць-сем, ня больш. У пачатку іх перфомансу свабоднага места у зале было даволі яшчэ шмат, але тыя, хто спазьняўся, вельмі хутка далучыліся да слухачоў і…і месца засталося роўна столькі, каб было дзе паслэмаваць. Харызма музыкаў (асабліва драмера, які сваім прыкладам паказваў, як трэба адрывацца), сама музыка плюс наш родны дух, які вітаў па зале, і канешне тэматыка піва ўжо на другой песьні вымусілі большасьць людзей прыняць удзел і не стаяць слупом. А калі Ольсы зайгралі піўны гімн пад назвай “У карчме”, то бяздзейных наогул не засталося:) (мяне кідала з аднаго боку у другі, таму мне бачна было). Увогуле, вельмі файная сяброўская атмасфера, якую можна заўсёды адчуць на мерапрыемствах Дударскага клубу, вельмі добра выведзены гук, што чуваць кожны інструмент паасобку, і ў гарманічным спалучэньні цалкам. Гучалі гэткія рэчы як “Totus Floreo”, ольсаўская версія Nirvana. На жаль, вось “Пана Манэліга” я не пачуў. Скончылі Ольсы свой выступ такім пажаданьнем: “Усіх са сьвятам, напіцеся хто колькі вытрымае!”. А потым здарыўся фінт вушамі, якога ніхто не чакаў…
Выйшаў вядоўца вячоры Аляксандр Літвінскі, травіў розныя казкі-байкі, як заўсёды. Потым выняў зь кішэні ды разгарнуў ірландскі сьцяг, зь якім на плячох аб’явіў наступны гурт…
…Па логіцы наступнымі павінны былі выступаць госьці з Украіны “Kroda”, але ж, як высьветлілася пазьней, ірландцам дапоўнілі тур канцэртам у Маскве, (фанаты былі вельмі настойлівыя і Круахан згадзіліся), таму ў 22:18 у музыкаў адыходзіў цягнік і выступаць апошнімі й укласьціся ў праграму тура ў такім выпадку было б немагчыма (а па самай сьвежай інфе гурт узначаліў ірландскі парад, а на канцэрт сабраў поўную залу, ды так, што звыш 1200 чалавек, што набіліся ў клуб, больш нікога ды за ніякія грошы не пушчалі). Дык вось, адразу апасьля Старога Ольсы выйшлі жывыя легенды Pagan\Celtic Folk Metal: Круахан! У кілтах, пры інструментах, адзін, як сапраўдны ваяка трымаў меч, (бастард напэўна, бо даўгі) ды шчыт. Увогуле, гэта быў выключна ўдалы ход з Ольсамі, бо музыка Круахан у пэўнай ступені, гэта лагічны працяг музыкі беларусаў, толькі больш драйвовая, а таму аддача была больш чым адпаведная.
І на публіку, якая шчэ не пасьпела астыць, палілася бадзёрая, яркая, ды пазітыўная “To Invoke The Horned God”. Будучы ў момант напісаньня рэцэнзіі яшчэ пад уражаньнем, скажу, што шчыра думаў, што так шалець, як шалелі пад “У Карчме” народ ня будзе. Я жорстка памыляўся:) слэм, карагоды, козы да нябёсаў… Было ўсе, а пасьля песьні было тое, што я ніколі ня бачыў на аніводным канцэрце: зала ва ўнісон, ва ўсе горла раўла “КРУ-А-ХАН! КРУ-А-ХАН! КРУ-А-ХАН!”, а музыкі раптоўна ператварылі гэтае ў другое слова: “А-ХУ-ЙЕН-НА!!! А-ХУ-ЙЕН-НА!!! А-ХУ-ЙЕН-НА!!!”, што канешне ж скарысталася велізарнай падтрымкай і пазітывам з боку гледачоў! Пасьля наступнага інструменталу “Maeve’s Marsh” было тое ж самае: А-ХУ…ну вы самі ведаеце працяг:) Далей нам прадставілі дзяўчыну, украінку Марыю Антаненка, якая на час перфомансу ўзяла на сябе жаночы вакал (хто ня ведае: Круахан, расчараваўшыся ў маладых ірландскіх фольк бандах, якія расьпяваюць амаль адны толькі вясёлыя, “дзіцячыя” песьні, вырашылі вярнуцца да першапачатковага гучаньня, больш дзікага, каб нагадаць, што ірландскі фольк – гэта ня толькі песенькі пра піўко ды добрыя гераічныя легенды, гэта таксама і цёмныя плямы багатае ірландскае гісторыі, а потым, калі ад іх сышла іхняя вакалістка, рашучасьць прытрымлівацца абранага шляху толькі ўмацавалася і Круахан адмовіліся выкарыстоўваць жаночы вакал у будучыні, таму перад канцэртамі робіцца касьцінг каб выбраць добрую сьпявачку на перфоманс). Яе голас на дзіва быў падобны на голас той вакалісткі, што далучылася да Круахана пачынаючы з альбома Folk-Lore, манера сьпяваць, цягнуць ноты ды слых былі на такой вышыні і на такім узроўні падабенства, што было відавочна, што да пошуку жаночага вакалу музыкі падыходзілі вельмі сур’езна, калі не сказаць жорстка. А які вобраз! Сапраўдная метал-дзіва, у духу Дора і туды далей. Гарманічна, вельмі файным чынам дапоўніла калектыў на сцэне, дадала больш каларыту ды інтэрактыву з натоўпам, якога неяк не хапала (я напэўна параўноўваю са шмат іншымі замежнымі гуртамі). Але вось да яе выхаду ўсё ж існавала нейкая мяжа “гурт-зала”, а дзесьці і самі музыкі нагадвалі маладую каманду, якая ня ведае, як сябе весьці між песьнямі. Дарэчы, толькі ад яе нарэшце прагучала нашае роднае “Дзякуй!” (ну не адно ж толькі “Спасибо” ды “Ахуенна”, што нам прапанавалі мужыкі). Адна толькі песьня ёй спатрэбілася каб расьпецца, далей падабенства яе голаса да экс-вакалісткі было абсалютным. Безь яе гучалі першыя дзьве кампазіцыі, якія я ўжо назваў, дзьве песьні з апошняга альбому, The Rocky Road To Dublin, і канешне Some Say The Devil Is Dead. Атмасфера была ўжо вельмі зараджанай, пайшоў добры рэспонс, усеўдзел, драйв. Сьвет і гук, адзначым, вельмі радавалі! І вось на “д’ябле” быў той самы пік, калі кожны слухач выкладаўся так, нібыта на двары 20.12.2012. Разам зь дзяўчынай гучалі такія трэкі як Ossian’s Return, Celtica, The Middle Kingdom, Pagan, The Great Hunger ды іншыя. Скончыўся Pagan і Круахан сказалі, што час разьвітвацца. Ну канешне ніхто адпускаць іх не хацеў, як жа без звычайнага ды неад’емнага “на біс”? Круахан вярнулі на сцэну і франтмэн запытаў па-ангельску: “Што ж вам яшчэ сыграць?”. Канешне без Ride On мы б іх ня выпусьцілі з рэ: пабліка і усе раўлі “ррррайд он!!!”, а мне наогул хацелася тусіць яшчэ дзён шэсьць, таму я асіплым голасам, але на усю моц ім і адказаў “play the whole program once again!”. І яны сыгралі яшчэ) трэкаў было два і другі, самы апошні, быў доўгачаканы Ride On, які апасьля ўсіх танчыкаў пагрузіў залю ў лёгкі транс. І усе: весьмі неахвотна, з бясконцым “А-ХУ-ЕН-НО!!!”,“СПАСИБО!!!”, ды “ЕЩЕ!!!”, але ж дазволілі Круахану пакінуць клуб.
Невялічкі перапынак – і вось на сцэне стаяць “хэдлайнеры нумар два”: Black\Pagan металісты Kroda. з корпсам апасьля “чыстых” твараў; з шыпамі, замест мячэй, ды вопраткай military style пасьля кілтоў ды іншага традыцыйнага адзеньня. І іхняя праца была вельмі цяжкой, бо граць пасьля мацнейшага гурта архіскладана, што было вельмі бачна падчас іхняга перфомансу, бо па-першае: народ быў ужо стомлены, бо выклаўся цалкам, па-другое: большасьць ужо атрымалі, што хацелі, таму ім было нецікава, і сапраўды, шмат людзей пайшлі дамоў і зала была на трэць пустая і першыя дзьве песьні слухачы проста моўчкі стаялі, чуючы зусім іншую музыку, якае ня мела нічога агульнага з папярэднімі гуртамі. Таму мне здаецца, што арганізатары крыху памыліліся, ставячы ўкраінцаў у апошнюю чаргу, іх бы ў пачатак, бо пераключыць на негатыў пасьля пазітыву шмат цяжэй, чым зрабіць наадварот. Але ж як бы тое ні было, Крода здолела захапіць увагу ня толькі тых, хто прыйшоў менавіта на Кроду, але і астатніх, хто застаўся, бо граюць яны сапраўды атмасфернае файнае музло, тым ня менш, іх атмасфера на сцэне губляецца і атрымліваецца горш, чым на студыйных запісах. Ратавала добра пастаўленае сьвятло ды ладная дым-машына (глядзім фота). Адыграўшы сярэднюю па даўжыні праграму, без усялякіх бісаў, пакінуўшы самае смачнае на канец, Крода годна скончылі выступ, зь імі скончылася і сьвята. Народ разышоўся, а мы засталіся лавіць Кроду, каб узяць інтэрв’ю. Але аб гэтым у іншым посьце;)
Адкажам на традыцыйнае пытаньне гуку. Вось такая тут справа: ня частая справа, калі гук шчыльны ды чытабельны, і пры тым ня давіць, ня глушыць. Можна абменьвацца ўражаньнямі падчас песень, перакідвацца словамі з сябрамі і знаёмымі, якіх багата давялося сустрэць на гэтай буйной імпрэзе. У мяне нават атрымалася пагутарыць па тэлефоне. Akhuenna!
Вынік? Для мяне гэта быў самы шыкоўны канцэрт, што я бачыў, з якім і блізка не стаяць ні Marduk, ні Skyforger, ні хто-небудзь яшчэ. Гэта гісторыя ды культура, гэта гераічнасьць ды смутак аб мінулым, гэта далёкая Ірландыя, якая мае з беларусамі свае агульныя рэчы, гэта Cruachan ды Стары Ольса, на жаль Крода пакінула мяне без уражаньняў, але хто прыйшоў на Кроду, тыя, можа, атрымалі нават больш, і мне шкада тых, хто не атрымаў нічога, бо не было грошай, часу, ці лянота перамагла, ці прычына “гэта не зусім маё”. Апошнім — вялізны сорам. Будзем чакаць ірландцаў зноў. All Hail CRUACHAN!!!
Фота: glebans
Рэцэнзія: Sverr , Christian (самі разьбірайцеся, калі цікава, дзе чые словы=))
Інтэрв'ю
Sverr – журналюга (S)
COLIN PURCELL (Колін Персэл), драмер Круахана ©
John O' Fathaigh (Джон О’Фэтай) (J)
Christian – Сh
S: -Перш за ўсе як вам спадабаўся канцэрт ды публіка?
C: -о, канцэрт вельмі добры, а фаны ахвігенныя! У кожным туры сустракаюцца добрыя фаны, але у вас тут быў цэлы натоўп. Добрыя, вельмі добрыя фаны
S: — ці стаміліся за час канцэрту?
С: — так. Усю раніцу былі ў дарозе, выехалі у тры гадзіны раніцай па мясцоваму часу, падарожжа заняла ўвесь дзень, таму б адпачыць у цягніку было б самае то, аднак на сцэне мы ўсе роўна выклаліся так, як і планавалі, ня горш.
S: і колькі цанцэртаў вы яшчэ запланавалі ў рамках туру?
С: засталося яшчэ тры: Масква, Пецярбург, ды Рязань
а потым нас чакае падарожжа ў Дублін.
S: У вас з’явіліся новыя ідэі для наступнага альбому, ці можа ўжо працуеце над чым-небудзь
С: Так, рабяты ўжо працуюсь над новым матэрыялам, рэпэтыруюць
S: і прыблізна колькі часу вам яшчэ патрэбна каб выпусьціць новы дыск?
С: аб гэтым лепш запытайце Джона (флейтыст, стаяў побач), мне здаецца, дзесьці паўгады яшчэ. Будзе новы рэліз абавязкова.
S: ці заедзеце яшчэ калі-небудзь да нас у Беларусь?
С: канешне, можаце нават ня сумнявацца, мы вернемся
S: што б вы фанатам пажадалі, некалькі слоў да іх ад вас?
С: жадаю каб яны завіталі да нас, атрымлівалі асалоду ад жыцця…ну і жадаю ім наступнай сустрэчы
S: Дзякуй вам вялікі.
Джон працягвае тэму выхаду альбома:
J: зараз плотна працуем з матэрыялам, таму рэліз будзе гатовы ў самым-самым пачатку наступнага року. Ці ў самым-самым канцы гэтага, але ж больш верагодна, што ў пачатку
S: у вас ўжо есьць гатовыя песьні, ці усе яшчэ ў працэсе напісаньня?
J: у працэсе напісаньня. У нас есьць дзесьці дваццаць кускоў, якія трэба скампанаваць, сабраць у адно цэлае
S: колькі песень будзе?
J: магчыма дванаццаць
Сh: чыя ідэя была з гэтым вось словам “ahuenno?”
J: некалі мы былі ў Пецярбургу, пачулі гэта там, там і падхапілі.
S: але ж вы напэўна ведаете што яно азначае? :)
J: канешне ведаем:) гэта Fucking great! Мацернае слова канешне, але ж нам падабаецца.
S: больш у мяне пытанняў няма, дзякуй вам за канцэрт і увагу, жадаю вам шмат сіл, бясконцага натхнення і канешне шмат новых песень, якія будуць радаваць як вас, так і нас (на самой справе я гэта гаварыў яшчэ падчас бяседы з драмерам, аднак сюды ў канец яно лепей. І пажаданні драмера можа таксама ў канец перанесьці было б лепш
7 каментароў