Re1ikt — Фолкавы цуд у ТНТ
Апублікавана
у
Рэпартажы
37 Фота
3-га сакавіка клуб ТНТ на пару гадзін ператварыўся ў месца таямнічага шаманізму, пляцоўку для глыбокіх медытатыўных роздумаў і захмялелых танцаў. Гэта ўсё падараваў зале гурт Re1ikt, шырока (і заслужана) вядомы сярод зусім розных колаў аўдыторыі. Тое было бачна ўжо па кантынгенту наведвальнікаў сольнага канцэрту: было і некалькі тыповых пэтласаў-металхэдаў, сур'ёзныя дзелавыя дзядзькі сярэдніх гадоў, ледзь ня хіпстэрскага выгляду студэнты ў вузкіх штанах і клятчастых кашулях, нават нейкі хлопчык дашкольнага ўзросту. Шмат было дзяўчын розных тактыка-тэхнічных характарыстык. Агульным сярод такой пярэстай разнастайнасьці было адное: усе атрымлівалі асалоду ад чароўнай сумесі фолк-року й пост-металу.
Пачаўся канцэрт нібыта з акустычных версій старых песьняў. Чаму «нібыта»? Былі сьпевы і з новага альбому, а хлопцы гралі так моцна й энергічна, што самі не заўважылі, як перайшлі тонкую мяжу той самай «акустычнасьці». Шчыра кажучы, ад звычайных версій адрозьнівалася ў асноўным тым, што ў руках вакаліста апынулася акустычная гітара.
Па гуку ў пачатку былі нараканьні. Нейкія нежывыя барабаны, амаль нячутны бэк-вакал бубнача, даволі дрэнна наладжаныя гітары. Ад пачатку й да канца было занадта ўжо гучна, што некалькі перашкаджала ўспрыманьне. Ды й людзі пакуль варушыліся болей у бок півасу ў бар, чым па танцпляцы, хаця пасьля кожнага сьпеву і крычалі нешта неразборліва-ухвальнае ў бок гурта. Але атмасфера была створана выдатная, ня танчыла зала хутчэй таму, што ўважліва слухала музыку (ну й таму, што зь келіхам слабаалкагольнага хмельнага напою асабліва не паскочаш).
Канцэрт мэтанакіравана быў падзелены на дзьве часткі, таму пасьля маёй улюбёнай песьні «Рэкі пад Ільдом» і невялічкага перапынку граліся сьпевы амаль выключна з новага альбому «Лекавыя травы», які гурт вельмі пасьпяхова прэзентаваў 7 сьнежня ў клубе "Re:Public".
Вось тут пачалося нешта іншае, ТНТ было не пазнаць. Людзі пачалі варушыцца, нехта пачаў моцны хэдбэнгінг, амаль усе пляскалі й скакалі, праблемы з гукам дзівам зьніклі. Нібыта напаіў Re1ikt сваім невядомым музычным зельлем, слухачы быццам дыхалі разам з музыкамі, ствараючы з кожнага сьпеву нешта сваё, непаўторнае, індывідуальнае ў сэрцы кожнага, хто прысутнічаў на гэтым музычным абрадзе.
На біс хлопцы гралі песьню «Ой Рана На Івана», якая апынулася адначасова выдатным сканчэньнем і кульмінацыяй выступу, такой квінтэсэнцыяй творчасьці Re1ikt.
Абагульняючы: Цудоўны канцэрт, зь непаўторнай атмасферай і таямніцай. Выступ са сваімі недахопамі, але цалкам — штосьці, што парушае ход будняў і перашкаджае нам звар'яцець яд бясконцай шэрасьці й аднолькавасьці жыцьця, паказвае, што ўсё ж ёсьць на гэтым сьвеце й нешта іншае.
Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Пачаўся канцэрт нібыта з акустычных версій старых песьняў. Чаму «нібыта»? Былі сьпевы і з новага альбому, а хлопцы гралі так моцна й энергічна, што самі не заўважылі, як перайшлі тонкую мяжу той самай «акустычнасьці». Шчыра кажучы, ад звычайных версій адрозьнівалася ў асноўным тым, што ў руках вакаліста апынулася акустычная гітара.
Па гуку ў пачатку былі нараканьні. Нейкія нежывыя барабаны, амаль нячутны бэк-вакал бубнача, даволі дрэнна наладжаныя гітары. Ад пачатку й да канца было занадта ўжо гучна, што некалькі перашкаджала ўспрыманьне. Ды й людзі пакуль варушыліся болей у бок півасу ў бар, чым па танцпляцы, хаця пасьля кожнага сьпеву і крычалі нешта неразборліва-ухвальнае ў бок гурта. Але атмасфера была створана выдатная, ня танчыла зала хутчэй таму, што ўважліва слухала музыку (ну й таму, што зь келіхам слабаалкагольнага хмельнага напою асабліва не паскочаш).
Канцэрт мэтанакіравана быў падзелены на дзьве часткі, таму пасьля маёй улюбёнай песьні «Рэкі пад Ільдом» і невялічкага перапынку граліся сьпевы амаль выключна з новага альбому «Лекавыя травы», які гурт вельмі пасьпяхова прэзентаваў 7 сьнежня ў клубе "Re:Public".
Вось тут пачалося нешта іншае, ТНТ было не пазнаць. Людзі пачалі варушыцца, нехта пачаў моцны хэдбэнгінг, амаль усе пляскалі й скакалі, праблемы з гукам дзівам зьніклі. Нібыта напаіў Re1ikt сваім невядомым музычным зельлем, слухачы быццам дыхалі разам з музыкамі, ствараючы з кожнага сьпеву нешта сваё, непаўторнае, індывідуальнае ў сэрцы кожнага, хто прысутнічаў на гэтым музычным абрадзе.
На біс хлопцы гралі песьню «Ой Рана На Івана», якая апынулася адначасова выдатным сканчэньнем і кульмінацыяй выступу, такой квінтэсэнцыяй творчасьці Re1ikt.
Абагульняючы: Цудоўны канцэрт, зь непаўторнай атмасферай і таямніцай. Выступ са сваімі недахопамі, але цалкам — штосьці, што парушае ход будняў і перашкаджае нам звар'яцець яд бясконцай шэрасьці й аднолькавасьці жыцьця, паказвае, што ўсё ж ёсьць на гэтым сьвеце й нешта іншае.
Фота: Ганна Маркевіч
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
0 каментароў