Lacrimosa: падарожжа ў часе
Апублікавана
у
Рэпартажы
64 Фота
Ці памятаеце вы, з чаго пачынаўся ваш шлях у сьвет андэграунду? Мяркую, многія на гэтае пытаньне адказалі б: “З Lacrimosa”. І нездарма. Lacrimosa – гэта цэлая эпоха, часы юнацтва, спадзяваньняў, расчараваньняў і надзеяў. Чорныя плашчы, валасы, пазногці, аднолькавыя “хламнікі” – пра ўсё гэта цяпер узгадваеш з усьмешкай і лёгкай настальгіяй, напэўна. Час ідзе, арыентыры мяняюцца. Але вось перад вачыма зьявіліся жывыя легенды – Ціла Вольф, ікона стылю, непадуладны часу маэстра, і ягоная муза, нязьменна абаяльная Анэ Нурмі.
Канцэрт у Менску быў стартавай кропкай вялікага туру гурта ў падтрымку новага альбому “Hoffnung”, які літаральна за некалькі дзён да выступу Lacrimosa зьявіўся ў сеціве. Напярэдадні канцэрту здарылася яшчэ адна, куды менш прыемная рэч — Ціла Вольф пашкодзіў нагу. Але шоў адбылося, нават седзячы на стуле і трымаючы мыліцы маэстра выглядаў непераўзыдзена.
Як у старыя добрыя часы, у Re: Рublic’у яблыку не было дзе ўпасьці. Відавочна, людзі знудзіліся. Хоць Lacrimosa ўжо завітвалі да нас шэсьць год таму, шмат для каго канцэрт у пятніцу трынаццатага стаў магчымасьцю ўпершыню пабачыць улюбёны гурт. Яшчэ адным прыемным сюрпрызам стаў гук – вушы балелі толькі ад нястрыманых крыкаў фанатаў.
Пад тытульную тэму альбому “Der Kelch Der Hoffnung” разгарнуўся флэшмоб: удзельнікі ўзьнялі ўгору загадзя падрыхтаваныя плакаты з надпісамі “Hoffnung” і словамі песень. Выглядала гэта эфектна і вельмі расчуліла гурт. Калісьці ў Lacrimosa быў вельмі моцны фан-клуб на Беларусі, адгалоскі якога далі аб сабе ведаць і на пятнічным канцэрце. Аднак, як кажуць дасьведчаныя людзі, асноўная ініцыятыва арганізацыі флэшмобу належала менавіта расейскаму фан-клубу, за што ім безумоўны рэспект.
Што датычыцца сэт-ліста, ён увабраў у сябе як тэмы з новага альбому, так і залатыя хіты розных перыядаў творчасьці гурта – “Schakal”, “Alleine Zu Zweit”, “I Lost My Star in Krasnodar”. Было няважна, ці валодаеш нямецкай, усе імкнуліся ўтураваць адухаўлённаму маэстра зь белай пасмай і пылаючым позіркам. Прыкаваны да стула, Ціла дырыжыраваў нябачным сімфанічным аркестрам у цэнтры сцэны, часам саступаючы месца Анэ, якая, дарэчы, у ролі вакалісткі выглядала ня так пераканаўча.
Амаль пасьля кожнай песьні Ціла казаў “спасибо” і ўпэўніваў, што вечар разам зь беларускімі фанатамі – асаблівы. Так яно і было, прынамсі, для нас. Бурныя авацыі, танцы, крыкі захапленьня “прыгажуны!” – так рэагавалі пасталелыя аматары “змрочнай рамантыкі” на перформанс легендаў готык-сцэны.
Lacrimosa двойчы выходзілі на біс, дзякуючы чаму мы пачулі і “Der Morgen Danach”. Аднак, у адрозьненьні ад тэксту песьні, на раніцу пасьля гэтага выступу душа была перапоўнена радасьцю сустрэчы з доўгачаканымі гасьцямі.
А скончылася гэтая сустрэча выкананьнем узбаламучанай “Copycat”, калі Ціла амаль забыўся на мыліцы, гітарыст ускочыў на манітор, а шалеючы натоўп у апошні раз гэтым вечарам з галавой акунуўся ў атмасферу настальгіі і надзеі. Hoffnung ist die Kraft. Надзея – гэта моц, дзякуючы якой зьдзяйсьняюцца самыя запаветныя жаданьні.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
Канцэрт у Менску быў стартавай кропкай вялікага туру гурта ў падтрымку новага альбому “Hoffnung”, які літаральна за некалькі дзён да выступу Lacrimosa зьявіўся ў сеціве. Напярэдадні канцэрту здарылася яшчэ адна, куды менш прыемная рэч — Ціла Вольф пашкодзіў нагу. Але шоў адбылося, нават седзячы на стуле і трымаючы мыліцы маэстра выглядаў непераўзыдзена.
Як у старыя добрыя часы, у Re: Рublic’у яблыку не было дзе ўпасьці. Відавочна, людзі знудзіліся. Хоць Lacrimosa ўжо завітвалі да нас шэсьць год таму, шмат для каго канцэрт у пятніцу трынаццатага стаў магчымасьцю ўпершыню пабачыць улюбёны гурт. Яшчэ адным прыемным сюрпрызам стаў гук – вушы балелі толькі ад нястрыманых крыкаў фанатаў.
Пад тытульную тэму альбому “Der Kelch Der Hoffnung” разгарнуўся флэшмоб: удзельнікі ўзьнялі ўгору загадзя падрыхтаваныя плакаты з надпісамі “Hoffnung” і словамі песень. Выглядала гэта эфектна і вельмі расчуліла гурт. Калісьці ў Lacrimosa быў вельмі моцны фан-клуб на Беларусі, адгалоскі якога далі аб сабе ведаць і на пятнічным канцэрце. Аднак, як кажуць дасьведчаныя людзі, асноўная ініцыятыва арганізацыі флэшмобу належала менавіта расейскаму фан-клубу, за што ім безумоўны рэспект.
Што датычыцца сэт-ліста, ён увабраў у сябе як тэмы з новага альбому, так і залатыя хіты розных перыядаў творчасьці гурта – “Schakal”, “Alleine Zu Zweit”, “I Lost My Star in Krasnodar”. Было няважна, ці валодаеш нямецкай, усе імкнуліся ўтураваць адухаўлённаму маэстра зь белай пасмай і пылаючым позіркам. Прыкаваны да стула, Ціла дырыжыраваў нябачным сімфанічным аркестрам у цэнтры сцэны, часам саступаючы месца Анэ, якая, дарэчы, у ролі вакалісткі выглядала ня так пераканаўча.Амаль пасьля кожнай песьні Ціла казаў “спасибо” і ўпэўніваў, што вечар разам зь беларускімі фанатамі – асаблівы. Так яно і было, прынамсі, для нас. Бурныя авацыі, танцы, крыкі захапленьня “прыгажуны!” – так рэагавалі пасталелыя аматары “змрочнай рамантыкі” на перформанс легендаў готык-сцэны.
Lacrimosa двойчы выходзілі на біс, дзякуючы чаму мы пачулі і “Der Morgen Danach”. Аднак, у адрозьненьні ад тэксту песьні, на раніцу пасьля гэтага выступу душа была перапоўнена радасьцю сустрэчы з доўгачаканымі гасьцямі.
А скончылася гэтая сустрэча выкананьнем узбаламучанай “Copycat”, калі Ціла амаль забыўся на мыліцы, гітарыст ускочыў на манітор, а шалеючы натоўп у апошні раз гэтым вечарам з галавой акунуўся ў атмасферу настальгіі і надзеі. Hoffnung ist die Kraft. Надзея – гэта моц, дзякуючы якой зьдзяйсьняюцца самыя запаветныя жаданьні.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў