Day of Dust overbrutal edition
Апублікавана
у
Рэпартажы
56 Фота
30 кастрычніка ў клубе Il Bisonte сталёвым лакаматывам па слухачам прайшоўся Day of Dust overbrutal edition.
Калі мінулым разам оргі у якасьці хэдаў запрасілі айцоў усяго існага шведскага дэтху Entombed, то зараз абыйшлося толькі камандамі зь Сінявокай і братэрскай Украіны.
Наконт клуба. У мінулым жыцьці ён быў нам вядомы як Алекс'с. З тых старадаўніх часоў не зьмянілася амаль анічога, пад іншай шыльдай захавалася амаль абсалютна тое самае (здаецца, нават кошты ў бары). У адносінах да сьвятла і гуку дакладна, ані лямпачкі з часоў Алекса не зьмянілася. Аніякае сьвятло, гук ня самы дрэнны, але далёкі ад таго, што магло бы быць нават з гэтай апаратурай. Бясконцыя саўндчэкі і праблемы.
А 7 гадзіне сабралося некалькі дзясяткаў чалавек, клуб быў напаўпусты, але ўсе, хто быў, былі «у тэме», нагадвала нейкі ледзь ня хатні сабантуй. Што было тыпова для ўсяго гігу: чалавек 8-10 перад музыкамі рабілі ну надзвычай жорсткія рэчы, овербрутальныя мош, слэм і сёкл-піты. Здавалася, што яны зараз паламаюць адзін аднаго (з парай чалавек такое і здарылася, здаецца). А натоўп ззаду (у тым ліку і я) млява гушкаў галовамі і зрэдку гарлапаніў нешта неразборліва-ухвальнае ў бок музыкаў, зьдзіўлена гледзячы на армагедон перад сабой.
Зь невялікай затрымкай хвілін у 15 пачалі граць менчукі Strength Of Supremacy. Чым запомніліся — нудным саўндчэкам ды тым, што граць пачалі без другога гітарыста. Так-так, той весела падскокваючы выпаўз хвіліне на пятай. Хлопчы гралі бадзёра, энергічна, амаль адразу пачаліся нейкія скокі…
Але ня болей за тое. Неяк, мне падалося, невыразна, усё было падобным на адзіную крывавую масу. Шчыра кажучы, запомніўся толькі кавер на Dying Fetus.
Другімі былі тэхнікал-брутал кіяўляне Serpenternity. Сказаць магчыма амаль тое самае, што й пра Strength оf Supremacy. Нядрэнны, перспектыўны гурт, кому не хапае чагосьці ці то ў сцэнічнай падачы, ці то проста ў попыце. Тэхнічна, яскрава, але шэравата, нібыта вялізная маналітная коўзанка. Магутна, цяжка, але часам нудна нават для такога разнастайнага жанру, як brutal death.
Другая палова канцэрту распачалася з Relics Of Humanity. І вось тут адразу чуваць было ўжо зусім іншы ўзровень. Гурт на сто адсоткаў сталы, прафесійны… І гук быў адразу занадта болей разборлівы, але ня меней цэльнаметалічны. Толькі вярнуўшыся з туру, дзе гралі з майстрамі кшталту Unleashed, Beheaded, Cerebral Efusion, Abysmal Torment, хлопцы задалі іншы градус, да максімума разварушыўшы той самы кацёл з 10 целамі уперадзе і да глыбіні закрануўшы душы й целы астатніх.
Скончвалі найтлусьцейшыя кіяўляне Ezophagothomia. На пазамінулым Day of Dust яны проста парвалі залу, зараз зрабілі тое самае. Я кажу больш не пра водгук з боку наведвальнікаў (усё ж такі заднія шэрагі ледзь варушыліся), а хутчэй пра ўражаньне, якое яны пакінулі пасьля сябе. Нібыта нейкі непрадстаўляльна вялізны горны огр пачаў свой страшэнны танец, што зносіць усё на сваім шляху, ссоўваючы цэлыя тэктанічныя пліты. Ezophagothomia адыгралі на выдатна, пакінуўшы прысмак вантробнай, жывёльнай сілы і жаданьне згвортваць горы. Проста так. Таму што магу.
Цалкам ад канцэрту ўражаньне такога неверагодна якаснага… мяснога паўфабрыкату. Мяса шмат і яно выдатнае па якасьці, але недастаткова прыгатавана і занадта сырое. Таму акрамя асалоды ад наведваньня засталася нейкая думка-мара пра тое, якім смачным ён быў бы, калі б пайшло ўсё трошкі па-іншаму.
Калі мінулым разам оргі у якасьці хэдаў запрасілі айцоў усяго існага шведскага дэтху Entombed, то зараз абыйшлося толькі камандамі зь Сінявокай і братэрскай Украіны.
Наконт клуба. У мінулым жыцьці ён быў нам вядомы як Алекс'с. З тых старадаўніх часоў не зьмянілася амаль анічога, пад іншай шыльдай захавалася амаль абсалютна тое самае (здаецца, нават кошты ў бары). У адносінах да сьвятла і гуку дакладна, ані лямпачкі з часоў Алекса не зьмянілася. Аніякае сьвятло, гук ня самы дрэнны, але далёкі ад таго, што магло бы быць нават з гэтай апаратурай. Бясконцыя саўндчэкі і праблемы.
А 7 гадзіне сабралося некалькі дзясяткаў чалавек, клуб быў напаўпусты, але ўсе, хто быў, былі «у тэме», нагадвала нейкі ледзь ня хатні сабантуй. Што было тыпова для ўсяго гігу: чалавек 8-10 перад музыкамі рабілі ну надзвычай жорсткія рэчы, овербрутальныя мош, слэм і сёкл-піты. Здавалася, што яны зараз паламаюць адзін аднаго (з парай чалавек такое і здарылася, здаецца). А натоўп ззаду (у тым ліку і я) млява гушкаў галовамі і зрэдку гарлапаніў нешта неразборліва-ухвальнае ў бок музыкаў, зьдзіўлена гледзячы на армагедон перад сабой.
Зь невялікай затрымкай хвілін у 15 пачалі граць менчукі Strength Of Supremacy. Чым запомніліся — нудным саўндчэкам ды тым, што граць пачалі без другога гітарыста. Так-так, той весела падскокваючы выпаўз хвіліне на пятай. Хлопчы гралі бадзёра, энергічна, амаль адразу пачаліся нейкія скокі…
Але ня болей за тое. Неяк, мне падалося, невыразна, усё было падобным на адзіную крывавую масу. Шчыра кажучы, запомніўся толькі кавер на Dying Fetus.
Другімі былі тэхнікал-брутал кіяўляне Serpenternity. Сказаць магчыма амаль тое самае, што й пра Strength оf Supremacy. Нядрэнны, перспектыўны гурт, кому не хапае чагосьці ці то ў сцэнічнай падачы, ці то проста ў попыце. Тэхнічна, яскрава, але шэравата, нібыта вялізная маналітная коўзанка. Магутна, цяжка, але часам нудна нават для такога разнастайнага жанру, як brutal death.
Другая палова канцэрту распачалася з Relics Of Humanity. І вось тут адразу чуваць было ўжо зусім іншы ўзровень. Гурт на сто адсоткаў сталы, прафесійны… І гук быў адразу занадта болей разборлівы, але ня меней цэльнаметалічны. Толькі вярнуўшыся з туру, дзе гралі з майстрамі кшталту Unleashed, Beheaded, Cerebral Efusion, Abysmal Torment, хлопцы задалі іншы градус, да максімума разварушыўшы той самы кацёл з 10 целамі уперадзе і да глыбіні закрануўшы душы й целы астатніх.
Скончвалі найтлусьцейшыя кіяўляне Ezophagothomia. На пазамінулым Day of Dust яны проста парвалі залу, зараз зрабілі тое самае. Я кажу больш не пра водгук з боку наведвальнікаў (усё ж такі заднія шэрагі ледзь варушыліся), а хутчэй пра ўражаньне, якое яны пакінулі пасьля сябе. Нібыта нейкі непрадстаўляльна вялізны горны огр пачаў свой страшэнны танец, што зносіць усё на сваім шляху, ссоўваючы цэлыя тэктанічныя пліты. Ezophagothomia адыгралі на выдатна, пакінуўшы прысмак вантробнай, жывёльнай сілы і жаданьне згвортваць горы. Проста так. Таму што магу.
Цалкам ад канцэрту ўражаньне такога неверагодна якаснага… мяснога паўфабрыкату. Мяса шмат і яно выдатнае па якасьці, але недастаткова прыгатавана і занадта сырое. Таму акрамя асалоды ад наведваньня засталася нейкая думка-мара пра тое, якім смачным ён быў бы, калі б пайшло ўсё трошкі па-іншаму.
0 каментароў