Our Last Night. Яны зноў тут
Апублікавана
у
Рэпартажы
140 Фота
Сустракалі з Our Last Night вясну сёлетняга году, сустрэлі і восень. У 2015 гурт накіраваўся ў вялікі сусьветны тур, і тое, што Менск стаў яго часткай ажно два разы – сапраўды вялікая падзея, і канечне, аграменная заслуга арганізатараў. Маўляў, вы прасілі – мы прывезьлі. Падтрымалі амерыканцаў нашыя Across Silent Hearts (якія актыўна абкатваюць свой трэці студыйны альбом) і Stay Up Late. Абраныя беларусы былі шляхам галасаваньня, дзе зь імі таксама спаборнічалі Charles Mellow.
На гэты раз Wake Up! здолелі зладзіць ня толькі сам канцэрт Our Last Night, але яшчэ і аўтограф-сэсію, дзе мілашкі-музыкі з задавальненьнем бавілі свой час з фанатамі. Фота, подпісы плакатаў, абдымачкі – без праблемаў. Можа, таму бліжэй да пачатку канцэрту ўвесь прывезены мерч ужо як карова языком зьлізала. На выбар заставаўся адзіны дызайн цішоткі, менавіта туравай, дзе сьпіс гарадоў і і краніў ззаду лягчэй за ўсё было б разглядзець пад лупай. Трошкі затрымаўся ўваход непасрэдна ў саму клубную залу, але людзей не марозілі, а запусьцілі ў хол, даўшы магчымасьць прыхарашыцца і навесьці марафет жаночай аўдыторыі, якой у гэты вечар было, здавалася, адсоткаў 80.
І не дарэмна дзяўчаткі з такой упартасьцю рыхтаваліся да выступу Our Last Night. Гурт нібы і ня быў у туры, і менскі канцэрт быў першым – з такой энергіяй музыкі аддаваліся на сцэне. Ад першай жа песьні і да апошняй Our Last Night трымалі кантакт з публікай літаральна на дотыку пальцу, не даючы расслабіцца ані ў якім выпадку. Трэвар з Мэтам падзялілі ролі франтмэнаў на дваіх: калі першы энергічна лётаў па сцэне і выконваў з большага экстрым-партыі вакалу, то другі дабіваў чыстымі сьпевамі, манументальна стоячы ля мікрафоннай стойкі. Пастаянныя пацісканьні рук фанатаў ад усіх музыкаў разам таксама не давалі гледадам адвесьці вочы ад сцэны. Амерыканцы відавочна атрымліваюць асалоду ад сваёй працы, і з ахвотна дзеляцца гэтым са сваімі фанатамі. Дзяліліся амаль дваццаць трэкаў, што ўвогуле вялікая рэдкасьць для замежных гуртоў тут. Бачылі канцэрты і па 45 хвілін, а тут – упэўненыя паўтары гадзіны лепшых хітоў. Апошняя кропка – самая модная і актуальная “Sunrise”. Музыкі сышлі са сцэны, роўненька ў абдымачкі тых безьбілетнікаў, што чакалі іх на вуліцы з самага пачатку выступу.
Сапраўды крута на гэты раз на сцэне выглядалі Across Silent Hearts. Ні ў якое параўнаньне з выступам на разагрэве Адэптаў гэта шоў ня йшло – сапраўды, файны гук робіць цуд. Трошкі новага, трошкі старага – час, канечне, не асабліва дазваляў разгуляцца, але тое, што можна было выціснуць з дадзенага часу, музыкі выціснулі. Лепшы паказчык – водгук людзей на танцпляцы, якія падтрымлівалі беларусаў ня горш за саміх хэдлайнераў. Тое ж самае можна сказаць і пра моднікаў Stay Up Late. Увогуле, залу запоўнілі зь першай за песьні першага гурта, і пасьля людзей асабліва не падыходзіла, ня лічачы тых, хто спрабаваў нашару праціснуцца ў клуб. Сумна, але посьпех вясновага канцэрту паўтарыць не атрымалася, і людзей сабралося прыблізна на траціну клубу. І наўрад ці гэта зьвязана з гуртом (у свае часы Dead by April без праблемаў сабралі поўны Рэпаблік менш чым праз палову году пасьля першага візіту), тут усё ж справа ў эканамічных штучках, а яшчэ ў дадатак у настолькі насычаным канцэртным сезоне, якога на маёй памяці яшчэ не было. У выніку на большасьці канцэртаў зьбіраецца ў лепшым выпадку палова клубу. Але, ў наступны раз будзе лепш, я ўпэўнены.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Кацярына Арцiменя
На гэты раз Wake Up! здолелі зладзіць ня толькі сам канцэрт Our Last Night, але яшчэ і аўтограф-сэсію, дзе мілашкі-музыкі з задавальненьнем бавілі свой час з фанатамі. Фота, подпісы плакатаў, абдымачкі – без праблемаў. Можа, таму бліжэй да пачатку канцэрту ўвесь прывезены мерч ужо як карова языком зьлізала. На выбар заставаўся адзіны дызайн цішоткі, менавіта туравай, дзе сьпіс гарадоў і і краніў ззаду лягчэй за ўсё было б разглядзець пад лупай. Трошкі затрымаўся ўваход непасрэдна ў саму клубную залу, але людзей не марозілі, а запусьцілі ў хол, даўшы магчымасьць прыхарашыцца і навесьці марафет жаночай аўдыторыі, якой у гэты вечар было, здавалася, адсоткаў 80.
І не дарэмна дзяўчаткі з такой упартасьцю рыхтаваліся да выступу Our Last Night. Гурт нібы і ня быў у туры, і менскі канцэрт быў першым – з такой энергіяй музыкі аддаваліся на сцэне. Ад першай жа песьні і да апошняй Our Last Night трымалі кантакт з публікай літаральна на дотыку пальцу, не даючы расслабіцца ані ў якім выпадку. Трэвар з Мэтам падзялілі ролі франтмэнаў на дваіх: калі першы энергічна лётаў па сцэне і выконваў з большага экстрым-партыі вакалу, то другі дабіваў чыстымі сьпевамі, манументальна стоячы ля мікрафоннай стойкі. Пастаянныя пацісканьні рук фанатаў ад усіх музыкаў разам таксама не давалі гледадам адвесьці вочы ад сцэны. Амерыканцы відавочна атрымліваюць асалоду ад сваёй працы, і з ахвотна дзеляцца гэтым са сваімі фанатамі. Дзяліліся амаль дваццаць трэкаў, што ўвогуле вялікая рэдкасьць для замежных гуртоў тут. Бачылі канцэрты і па 45 хвілін, а тут – упэўненыя паўтары гадзіны лепшых хітоў. Апошняя кропка – самая модная і актуальная “Sunrise”. Музыкі сышлі са сцэны, роўненька ў абдымачкі тых безьбілетнікаў, што чакалі іх на вуліцы з самага пачатку выступу.
Сапраўды крута на гэты раз на сцэне выглядалі Across Silent Hearts. Ні ў якое параўнаньне з выступам на разагрэве Адэптаў гэта шоў ня йшло – сапраўды, файны гук робіць цуд. Трошкі новага, трошкі старага – час, канечне, не асабліва дазваляў разгуляцца, але тое, што можна было выціснуць з дадзенага часу, музыкі выціснулі. Лепшы паказчык – водгук людзей на танцпляцы, якія падтрымлівалі беларусаў ня горш за саміх хэдлайнераў. Тое ж самае можна сказаць і пра моднікаў Stay Up Late. Увогуле, залу запоўнілі зь першай за песьні першага гурта, і пасьля людзей асабліва не падыходзіла, ня лічачы тых, хто спрабаваў нашару праціснуцца ў клуб. Сумна, але посьпех вясновага канцэрту паўтарыць не атрымалася, і людзей сабралося прыблізна на траціну клубу. І наўрад ці гэта зьвязана з гуртом (у свае часы Dead by April без праблемаў сабралі поўны Рэпаблік менш чым праз палову году пасьля першага візіту), тут усё ж справа ў эканамічных штучках, а яшчэ ў дадатак у настолькі насычаным канцэртным сезоне, якога на маёй памяці яшчэ не было. У выніку на большасьці канцэртаў зьбіраецца ў лепшым выпадку палова клубу. Але, ў наступны раз будзе лепш, я ўпэўнены.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Кацярына Арцiменя
0 каментароў