Periphery ў Менску: усім джэнт

Апублікавана 27 лютага 2015, 18:11 у Рэпартажы

Periphery

Гурт, што быў створаны Міхайлам Мансурай і літаральна за некалькі год апынуўся на перадавым фронце прагрэсіўнай сцэны, – асобны выпадак. У адрозьненьні ад мноства аднатыпных «бы джэнт» каманд, Periphery ўтрымліваюць ганаровы статус самабытных наватараў, магістраў-джэдаяў і проста круцецкіх пацаноў.


Пасьля рэлізу двайнога альбому «Juggernaut: Alpha + Omega», які трывала займае высокія пазіцыі ў розных метал-чартах, сьпісах ды іншых паказчыках посьпеху, Periphery накіраваліся ў турнэ паказаць усім, што не студыйкай адзінай жыве джэнт, а лабаць на сцэне можна настолькі ж крута, як і на запісах.

Годны джэнт, да ўсяго, бывае ў нас ня тое каб вельмі часта, на ўскід з апошняга – толькі Tesseract ды Animals As Leaders.

Вечарыну адкрываюць менчукі Dope Injection, якія граюць сумесь прысядальнага дэт-кору з нінтэндаўскім бібіканьнем. Атрымліваецца, трэба адзначыць, даволі моцна. Хаця, паслухаўшы іх адзіны раз, цяжка ўзгадаць нешта, акрамя прышпільных кавераў на BloodHound Gang і цяжкую наркаманію «What does the fox say?». Сэтліст быў якраз ня надта доўгім, народ падцягнуўся, а самыя актыўныя крышку падрыгаліся пад хістовыя рыфакі.

Наступным прыемным штрыхом стаў кароткі саўнд-чэк. Ці тое даніна тэхнічнасьці гурта, а можа проста ўсё пайшло як сьлед, аднак такой пунктуальнасьцю канцэрты балуюць нячаста. Роўна а палове на дзявятую, як па гадзіньніку, на сцэну выходзяць музыкі Periphery.

Свой першы візіт музыкі напоўнілі годнымі трэкамі з усіх кружэлак, пачынаючы зь першай Icarus Lives!, і да сыходу на біс. Насычанасьць амаль кожнай песьні як тэхнічнымі момантамі, так і мелодыкай, і хістальнымі месцамі не дае засумаваць — музыкам нават ня трэба неяк асабліва падаваць свой матэрыял. Яго ўзровень дазваляе ім стаяць слупнямі – і ўсё роўна ўражаньні будуць узрушаныя. Адзін толькі вакаліст, падазрона стыльны піжон, адрываецца за ўсіх. Безумоўна, яго далучэньне да складу Periphery пайшло ўсім на карысьць – як сьпевы, так і сцэнічная харызма на высокім ўзроўні.

Напрыканцы ў ход ідуць самыя забойныя хіты – Graveless, Scarlett, і, пасьля выхаду на біс, — Masamune.

Адметным для шоў быў і вельмі якасны гук. Гурт, што грае прагрэсіўны метал у тры гітары, проста ня мае права выдаваць са сцэны кашу, і слухаць такое няма сэнсу. Тым больш прыемна, што тэхнічныя абставіны не псавалі ўражаньне, а наадварот, дадавалі шыку.



Ну й цікавы момант з аўдыторыяй. Па дарозе ў клюб я ўсё думаў, каго ж там будзе больш – металхэдаў, коршчыкаў, барадатых матэматыкаў у акулярах ці яшчэ каго. Хапала ўсіх. Былі моманты, калі мошэры ў эпічных вяртухах праляталі міма барадатых хлопцаў, што валяць валасяны млын. І пры гэтым ніхто нікому не перашкаджаў! І, як падалося, амаль не было звычайных аматараў лупіць нагамі ў сьпіны ці спрабаваць галавою трываласьць падлогі. Аж сэрца радавалася! Як адзначыў са сцэны вакаліст Dope Injection, «Міру – мір!». Periphery яднае, усім джэнт.

Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Дыяна Прымшыц