The Black Dahlia Murder

Апублікавана 25 лістапада 2014, 01:50 у Рэпартажы

Пасьля солд-аут канцэртаў Asking Alexandria ды Enter Shikari візіт мічыганскага мелодык-дэт гурта The Black Dahlia Murder — сапраўдны глыток сьвежага паветра, настальжы па мінулым, дэтэрскіх часінах. І пакуль падлеткі выкідвалі бацькоўскія грошы, каб паглядзець на пафасных аскінгаў, знайшліся й аматары жорсткіх стыляў.

Чаго сьлед было чакаць ад канцэрту, чытаем тут. Зараз — што мы атрымалі.

Дзьверы адчыніліся зь невялікім спазьненьнем, але аніякай чаргі гэта не ўтварыла. Калідоры пустуюць, мерч раскупілі ў Расеі (менскі канцэрт — апошні ў турнэ), на танцпляцы амаль што ні душы. Сапорт, сьціпла зьявіўшыся на сцэне, пачынае свой сэт ледзь не ў пустэчу. Аднак гурт Out Of Yesteryear мае нейкую вагу, і відавочна ажыўляе залу. Нават дзіўна было, як імгненьне таму пусты пляц пачынае варушыцца й падтрымліваць нашых. Граюць яны, як падалося, ня тое каб асабліва незвычайны дэт-кор / метал, ну дзякуй хоць упрысядку не хадзілі й крабаў не паказвалі. Толькі апошнім трэкам яны выдалі нешта дастаткова бадзёрае, здольнае расхістаць так, як патрабуе фармат хэдаў, ды й самі пачалі адрывацца, а тое нейкія надта аморфныя. Аднак і ўсе астатнія трэкі, тлуста плюхаючыся ў залу, сваёй мэты дасягнулі. Застаецца пажадаць менчукам больш актыўнасьці ды драйву, будзе тады сапраўды годна.

Звыклая паўза на саўнд-чэк, па-боску нядоўгая, і шум болей-меней падцягнуўшагася натоўпу зьмяняе шум дажджу, грому, і насустрач шчасьлівым слухачам выходзяць здаравенныя барадатыя мужыкі – я ледзь не заплакаў слязьмі радасьці і любові.

Пачатковы трэк, прапякаючы наскрозь – In Hell Is Where She Waits For Me, задае тон вячоры, нібы намякаючы, што мы нарэшце дачакаліся, і будзе нам зараз пекла. Суворыя хлопцы трымаюць абяцаньні – так яно й было. Наступны гімн вар’яцтву – Moonlight Equilibrium, і да трасцы адыходзіць тое, што людзей зусім няшмат – шалёная энергетыка дахліі нястрымнай хваляй паглынае ўсіх прысутных. Нават недарэчнасьці з гукам, якія крыху папсавалі першае ўражаньне, ня здольныя скаваць усю моц перапоўненай агрэсіяй ды драйвам музыкі. Ды й тыя хутка падправілі, і гук больш не выклікаў пытаньняў.

Выдатны сэт-ліст, напоўнены лепшымі й самымі адборнымі хітамі з усіх альбомаў, проста ня мог не падабацца. Успомнілі, са словамі “this song is about fucking the dead”, нятленку The Vulgar Picture, для многіх гэта першае знаёмства з творчасьцю дахліі (для іншых, наадварот, адзіная вядомая песьня зь першай стужэлкі). Прасякнуліся містычным настроем What a Horrible Night to Have a Curse. Асабістым падарункам, ледзь не бальзамам на сэрца стала мая ўлюбёная Raped in Hatred by Vines of Thorns, пад гітарныя запілы якой можна і ў каханьні прызнавацца, і на сьмерць ісьці.

Самі музыкі выклікаюць толькі пазітыўныя ўражаньні. Сапраўдныя нармалёвыя мужыкі, простыя й суворыя, якія й пажартуюць, і патрымаюць, але й хернёй пакутаваць не дазволяць. Гэта вам не падлеткавы хардкор – калі ты ня надта шпаркі стэйдждайвер, то рызыкуеш падляцець з дапамогай кляшні Трэвара ці падсрандзеля Браяна. У той жа час ніхто зь іх ня супраць даць пятуху ці крыху паабдымацца. Нармалёвыя, карацей, хлопцы.

Адыграўшы выбухную сумесь баявікоў (ну, па праўдзе, іншых песень яны проста ня маюць), мурдэры выдаюць мега-драйвовую I Will Return, што, канечне, сімвалізуе іх вяртаньне. На разьвітаньне музыкі выходзяць на сцэну ўжо без суколак, Трэвар дэманструе heartburn, і фінальным акордам гучыць некрамантычна-рамантычная Deathmask Divine. Пасьля гэтага ўжо проста не застаецца трэкаў, якія вельмі хацелася, але не пачуў.

The Black Dahlia Murder спраўдзілі чаканьні ад выступу на ўсе дзьвесьце, маць іх, з сотні. Канцэрт бездакорны. На жаль, годныя гурты ня ў трэндзе, і клуб быў пусты больш чым на палову. Агідна, але магчымасьць вяртаньня музыкаў пад вялікім пытаньнем.