10-годзьдзе гурта Рокаш
Апублікавана
у
Рэпартажы
29 Фота
Сьвяткаваньне юбілею Rokash надоўга запомніцца прыхільнікам прэзентацыяй новага доўгачаканага альбому гурта, сакавітым басам Лявона, выдатнымі выступамі самавітых, рознастылёвых каманд беларускай сцэны, пошукамі дачкі вакалісткі Паліны і халоднымі калідорамі клубу Re:public…
Апошняе асабліва напружвала. Народу на гэтай цудоўнай імпрэзе было, на жаль, ня дужа шмат, і дакладна недастаткова, каб, нават адрываючыся і скачучы бы апошні раз у жыцьці, сагрэць танцпляц і вызваліць яго ад скразьнякоў. Але вялікім вогнішчам, што дарыць магутныя хвалі энергіі і цеплыні, стала гэтым вечарам сцэна, зь якой лілася неверагодная музыка, прасякнутая астральным шаманізмам і тыпова беларускім трагізмам, нястрымным драйвам і адначасова – задуменнасьцю і памяркоўнасьцю. А публіка, падобна да стомленых качавых вандроўнікаў, наблізілася да гэтага выратавальнага вогнішча, тулілася да яго, насалоджвалася пылаючымі фолк-іскрамі, плыньню музычнай гарачыні, і кожны імкнуўся захаваць як мага большы кавалачак гэтай энергіі для сябе…
Што ні кажы – славутыя неафолкеры Rokash адзначылі сваё дзесяцігодзьдзе з размахам. У вялікім сьвяточным канцэрце ўзялі ўдзел вядомыя, цудоўныя гурты – Rosy, Re1ikt, Pawa i Unia; заяўлены Алег Хаменка (гурт “Палац”), на вялікі жаль, па форс-мажорных абставінах ня змог выступіць, але ж гэты недахоп можна дараваць – станоўчых эмоцый і ўражаньняў усё роўна хапіла з галавой.
Першымі павіншаваць Rokash выйшлі хлапцы з гурта Rosy, і адразу накіравалі імпрэзу ў пазітыўнае рэчышча, стварылі цёплую сяброўскую атмасферу.
Колісь Rosy сьвядома «касілі» пад «Песьняроў». Каманда ўтварылася ў 2001 годзе і абрала для сябе кірунак фолк-року. Аднак праіснавала недзе з год і згарнула сваю дзейнасьць па празаічных прычынах вучобы, войска, працы… Зьвярнуўшыся да меладычнай рок-музыкі, гурт ізноўку аднавіў сваю дзейнасьць у 2004 годзе ў Стоўбцах. Музыкі вырашылі ў той час зьмяніць назву – ён быў «Акцэнт»’ам, потым «Carpe Diem», але новыя назвы не прыжыліся, і каманда ізноў стала звацца Rosy.
Суботнім вечарам адыгралі хлапцы ў той самай блюз-рокавай і рок-н-рольнай манеры, якой часьцяком так не хапае маёй белметалёвай душы. Ногі самі ірваліся патанчыць, а рукі нястомна ўздымаліся ў апладысментах. Карацей, стаўбцоўскія Rosy далі запалу і ўпэўнена нагадалі пра сваю прысутнасьць ў рокавай музычнай нішы, а таму, спадзяюся, — да хуткіх новых сустрэч!
Наступнымі на сцэне зьявіліся, на жаль, не так надоўга, як хацелася б, піянеры беларускамоўнага пост-металу, фолк- і прагрэсіў-рокеры, адзіныя і непаўторныя гурт Re1ikt. Re1ikt – каманда, якая гарманічна спалучае моцную энергетыку з арыгінальным гучаньнем, сучасныя музычныя плыні – з традыцыйным беларускім песенным фальклорам, такім чынам робячы яго актуальным для слухачоў, якія шукаюць у музыцы нешта новае.
За свой творчы шлях гурт выдаў 3 студыйныя альбомы, 4 кліпы, а таксама агучыў беларускі фільм «У агні народжаная». Re1ikt неаднаразова выступаў у Польшчы, Украіне, а таксама Расеі і Літуве, і наведаў больш за 20 беларускіх гарадоў і мястэчак. Гурт ушанаваны шматлікімі ўзнагародамі: з апошніх — «Героі году-2013» па версіі Tuzin.Fm, а таксама 1 месца фэсту Wsсhodni Gorizont-2014 (Польшча).
Асабіста я магу апісаць чытачам Re1ikt як адзін з найлепшых гуртоў сёньняшняй беларускай сцэны, а вакаліста Уладзіміра – упэўнена як найлепшы чысты голас айчыннай сучаснасьці. Падобна як упершыню наведаўшы канцэрт Re1ikt і прастаяўшы там нерухома пад сцэнай пад ашалелым уражаньнем, я кожны наступны раз абдзяляю найталенавіцейшых хлапцоў авацыямі, бо папросту нават не магу варушыцца, захлынаючыся ад велічы і магутнай энергетычнай хвалі, што накрывае ўсю маю траяткую існасьць. Іх музыка – сучасны шаманізм у чыстым выглядзе, ад неверагоднага гучаньня, незвычайных аранжыровак да трансавага стану, у які музыкі нібыта ўваходзяць самі і ўводзяць слухачоў, вымушаючы іх кожнай клетачкай свайго цела прасякнуцца гэтым прагрэсіўным фолкавым чараўніцтвам…
Далей Rokash прымалі цёплыя пажаданьні і віншаваньні асабіста ад дудара Юрася Панкевіча і агульна – ад музыкаў выдатнага электра-фолкавага гурта PAWA. Калектыў PAWA, сапраўдны феномен беларускай сцэны, лічыцца заснавальнікам унікальнага жанру – фолктроніка, у аснове якога ляжаць разнастайныя эксперыменты па зьмешваньні абсалютна розных музычных напрамкаў — беларускага фальклору і электроннай музыкі. Гурт PAWA грае традыцыйную беларускую і эўрапейскую музыку, але робіць гэта нязвыклым чынам. У музычным арсенале калектыва прысутнічаюць як сярэднявечныя інструменты — дуда, жалейка, цыстра, скрыпка, так і сучасныя драм-машыны, сінтэзатары і электрагітары.
Адметнай асаблівасьцю гурта PAWA зьяўляецца заўсёды пазнавальны індывідуальны музычны стыль. Кожная кампазіцыя гурта — гэта своеасаблівы эксперыментальны музычны кактэйль, у якім зьмешана, на першы погляд, незлучальнае: фолк-рок і транс, дабстэп і мідывал, электроншчына і ф’южн.
Што сказаць – PAWA былі, як і заўжды, на вышыні, выкладваліся, наколькі маглі. А галодная да танцулек публіка ў сваю чаргу ўдзячна падпявала, шчыра шаравала падлогу клубу Re:public і адбівала ногі пад традыцыйныя Herr Mannelig, Tarantella і Кракавяк.
Наступнымі выйшлі драйвовая навамодная беларуская моладзь – вядомы фолк-рокавы гурт Unia. Музыка іх уяўляе сабой мікс зь цяжкай рытм-секцыі, электрухі-басухі, дуды/флейты/іншых фолкавых інструментаў, запраўлены трыма моцнымі вакаламі. Гурт Unia існуе з 2006 году і зьяўляецца прызёрам шматлікіх беларускіх і замежных фэстываляў, а таксама ўдзельнікам розных няконкурсных фэстаў. У ходзе сваёй дзейнасьці гурт гучыць на беларускіх радыёстанцыях, удзельнічае і перамагае ў хіт-парадах, запісвае музыку і разам з гэтым вядзе актыўную канцэртную дзейнасьць.
Шчыра кажучы, я адношуся да творчасьці Unia непрадузята, але скептычна. У імкненьні да папулярызацыі сваёй музыкі сярод беларускай моладзі гурт шмат страціў у плане атмасфернасьці і фолкавасьці, зьвярнуўшыся да больш прымітыўных формаў падачы. У выніку сёньня ад Unia патыхае “бойз-гёрлз-бэндам”, вылепленым модным прадзюсерам і накіраваным не на пашырэньне аўтэнтычнай культуры і стварэньне чагосьці самавітага, адметнага, а насупраць – камерцыйнасьць і далучэньне да большага пласту слухачоў праз “дзімабіланізм” вакаліста, поп-панкавасьць дзяўчат і спрашчэньне музычнага і тэкставага складнікаў. Магчыма, масам насамрэч прыйшлося па густу. Па мне – ня шкодна, але й ня смачна.
І нарэшце надышоў час выступу герояў імпрэзы, нашых імяніньнікаў – гурта Rokash. Басіст Лявон Казакоў, які, дарэчы, быў вядоўцам мерапрыемства, выйшаў да мікрафона і шчыра падзякаваў сябрам з гуртоў Rosy, Re1ikt, Pawa i Unia за падтрымку і цудоўную музыку, прыхільнікам, якія прыйшлі на канцэрт за агністыя вочы і самыя шчырыя эмоцыі, а таксама ўсім тым, хто быў разам з Rokash, хто падтрымліваў і верыў у творчы посьпех гурта усе гэтыя дзесяць год.
Выступілі Rokash проста выдатна. Нават чалавеку, што выпадкова апынуўся на канцэрце і аніякім бокам незнаёмаму з творчасьцю гурта, за час праграмы стаў бы даступны і зразумелы ўвесь працэс станаўленьня і вызначэньня творчага і стылёвага накірунку Rokash – ад акустычнага мідывал-фолку, зь якога гурт пачынаў сваю дзейнасьць у 2004 годзе, праз паступовы адыход ад рэканструкцыі сярэднявечнай музыкі і набыцьцё рокавых адценьняў да электрычнага неафолк-року зь меладычным жаночым вакалам, які гурт Rokash грае ў сёньняшнія дні.
Rokash падаравалі публіцы шыкоўную канцэртную праграму з найвядомейшых і найбольш знакавых кампазіцый, якія прадвызначалі і характарызавалі ў свой час творчыя пошукі гурта: распачалі з акустычных “Зялёных рукавоў” і “Балады пра ліцьвіна”, а далей па шляху неафолкавай эвалюцыі да “Крумкача”, “Ваўкалака”, “Запалі агонь”, “Духаў зямлі” і іншых, цудоўных музычных твораў выбітнога калектыва.
Асобна адзначу, што падчас канцэрту таксама адбылася прэзентацыя другога пасьля “Запалі агонь" 2011 года, новага і такога доўгачакага міні-альбому Rokash – «Пад знакам крумкача». ЕР складаецца з чатырох песен – “Стары замак”, “Ноч лістапада”, “Вецер вее” і “Хмары”. Усе кампазіцыі суботнім вечарам прагучалі ўпершыню – і адразу на шчырае ўхваляльнае “ўра” ад верных прыхільнікаў.
Ад свайго імя і ад імя ўдзельнікаў партала BelMetal.org таксама віншую гурт Rokash з гэтай цудоўнай круглай датай на іх творчым шляху і спадзяюся, у далейшым нас чакае яшчэ шмат прыемных музычных сюрпрызаў. Невычэрпнага вам натхненьня, творчых посьпехаў і вялікага незгасальнага вогнішча жыцьцярадаснасьці ў кожнае сэрца! Вялікі дзякуй!
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Артур Turri Dzivia
Апошняе асабліва напружвала. Народу на гэтай цудоўнай імпрэзе было, на жаль, ня дужа шмат, і дакладна недастаткова, каб, нават адрываючыся і скачучы бы апошні раз у жыцьці, сагрэць танцпляц і вызваліць яго ад скразьнякоў. Але вялікім вогнішчам, што дарыць магутныя хвалі энергіі і цеплыні, стала гэтым вечарам сцэна, зь якой лілася неверагодная музыка, прасякнутая астральным шаманізмам і тыпова беларускім трагізмам, нястрымным драйвам і адначасова – задуменнасьцю і памяркоўнасьцю. А публіка, падобна да стомленых качавых вандроўнікаў, наблізілася да гэтага выратавальнага вогнішча, тулілася да яго, насалоджвалася пылаючымі фолк-іскрамі, плыньню музычнай гарачыні, і кожны імкнуўся захаваць як мага большы кавалачак гэтай энергіі для сябе…
Што ні кажы – славутыя неафолкеры Rokash адзначылі сваё дзесяцігодзьдзе з размахам. У вялікім сьвяточным канцэрце ўзялі ўдзел вядомыя, цудоўныя гурты – Rosy, Re1ikt, Pawa i Unia; заяўлены Алег Хаменка (гурт “Палац”), на вялікі жаль, па форс-мажорных абставінах ня змог выступіць, але ж гэты недахоп можна дараваць – станоўчых эмоцый і ўражаньняў усё роўна хапіла з галавой.
Першымі павіншаваць Rokash выйшлі хлапцы з гурта Rosy, і адразу накіравалі імпрэзу ў пазітыўнае рэчышча, стварылі цёплую сяброўскую атмасферу.
Колісь Rosy сьвядома «касілі» пад «Песьняроў». Каманда ўтварылася ў 2001 годзе і абрала для сябе кірунак фолк-року. Аднак праіснавала недзе з год і згарнула сваю дзейнасьць па празаічных прычынах вучобы, войска, працы… Зьвярнуўшыся да меладычнай рок-музыкі, гурт ізноўку аднавіў сваю дзейнасьць у 2004 годзе ў Стоўбцах. Музыкі вырашылі ў той час зьмяніць назву – ён быў «Акцэнт»’ам, потым «Carpe Diem», але новыя назвы не прыжыліся, і каманда ізноў стала звацца Rosy.
Суботнім вечарам адыгралі хлапцы ў той самай блюз-рокавай і рок-н-рольнай манеры, якой часьцяком так не хапае маёй белметалёвай душы. Ногі самі ірваліся патанчыць, а рукі нястомна ўздымаліся ў апладысментах. Карацей, стаўбцоўскія Rosy далі запалу і ўпэўнена нагадалі пра сваю прысутнасьць ў рокавай музычнай нішы, а таму, спадзяюся, — да хуткіх новых сустрэч!
Наступнымі на сцэне зьявіліся, на жаль, не так надоўга, як хацелася б, піянеры беларускамоўнага пост-металу, фолк- і прагрэсіў-рокеры, адзіныя і непаўторныя гурт Re1ikt. Re1ikt – каманда, якая гарманічна спалучае моцную энергетыку з арыгінальным гучаньнем, сучасныя музычныя плыні – з традыцыйным беларускім песенным фальклорам, такім чынам робячы яго актуальным для слухачоў, якія шукаюць у музыцы нешта новае.
За свой творчы шлях гурт выдаў 3 студыйныя альбомы, 4 кліпы, а таксама агучыў беларускі фільм «У агні народжаная». Re1ikt неаднаразова выступаў у Польшчы, Украіне, а таксама Расеі і Літуве, і наведаў больш за 20 беларускіх гарадоў і мястэчак. Гурт ушанаваны шматлікімі ўзнагародамі: з апошніх — «Героі году-2013» па версіі Tuzin.Fm, а таксама 1 месца фэсту Wsсhodni Gorizont-2014 (Польшча).
Асабіста я магу апісаць чытачам Re1ikt як адзін з найлепшых гуртоў сёньняшняй беларускай сцэны, а вакаліста Уладзіміра – упэўнена як найлепшы чысты голас айчыннай сучаснасьці. Падобна як упершыню наведаўшы канцэрт Re1ikt і прастаяўшы там нерухома пад сцэнай пад ашалелым уражаньнем, я кожны наступны раз абдзяляю найталенавіцейшых хлапцоў авацыямі, бо папросту нават не магу варушыцца, захлынаючыся ад велічы і магутнай энергетычнай хвалі, што накрывае ўсю маю траяткую існасьць. Іх музыка – сучасны шаманізм у чыстым выглядзе, ад неверагоднага гучаньня, незвычайных аранжыровак да трансавага стану, у які музыкі нібыта ўваходзяць самі і ўводзяць слухачоў, вымушаючы іх кожнай клетачкай свайго цела прасякнуцца гэтым прагрэсіўным фолкавым чараўніцтвам…
Далей Rokash прымалі цёплыя пажаданьні і віншаваньні асабіста ад дудара Юрася Панкевіча і агульна – ад музыкаў выдатнага электра-фолкавага гурта PAWA. Калектыў PAWA, сапраўдны феномен беларускай сцэны, лічыцца заснавальнікам унікальнага жанру – фолктроніка, у аснове якога ляжаць разнастайныя эксперыменты па зьмешваньні абсалютна розных музычных напрамкаў — беларускага фальклору і электроннай музыкі. Гурт PAWA грае традыцыйную беларускую і эўрапейскую музыку, але робіць гэта нязвыклым чынам. У музычным арсенале калектыва прысутнічаюць як сярэднявечныя інструменты — дуда, жалейка, цыстра, скрыпка, так і сучасныя драм-машыны, сінтэзатары і электрагітары.
Адметнай асаблівасьцю гурта PAWA зьяўляецца заўсёды пазнавальны індывідуальны музычны стыль. Кожная кампазіцыя гурта — гэта своеасаблівы эксперыментальны музычны кактэйль, у якім зьмешана, на першы погляд, незлучальнае: фолк-рок і транс, дабстэп і мідывал, электроншчына і ф’южн.
Што сказаць – PAWA былі, як і заўжды, на вышыні, выкладваліся, наколькі маглі. А галодная да танцулек публіка ў сваю чаргу ўдзячна падпявала, шчыра шаравала падлогу клубу Re:public і адбівала ногі пад традыцыйныя Herr Mannelig, Tarantella і Кракавяк.
Наступнымі выйшлі драйвовая навамодная беларуская моладзь – вядомы фолк-рокавы гурт Unia. Музыка іх уяўляе сабой мікс зь цяжкай рытм-секцыі, электрухі-басухі, дуды/флейты/іншых фолкавых інструментаў, запраўлены трыма моцнымі вакаламі. Гурт Unia існуе з 2006 году і зьяўляецца прызёрам шматлікіх беларускіх і замежных фэстываляў, а таксама ўдзельнікам розных няконкурсных фэстаў. У ходзе сваёй дзейнасьці гурт гучыць на беларускіх радыёстанцыях, удзельнічае і перамагае ў хіт-парадах, запісвае музыку і разам з гэтым вядзе актыўную канцэртную дзейнасьць.
Шчыра кажучы, я адношуся да творчасьці Unia непрадузята, але скептычна. У імкненьні да папулярызацыі сваёй музыкі сярод беларускай моладзі гурт шмат страціў у плане атмасфернасьці і фолкавасьці, зьвярнуўшыся да больш прымітыўных формаў падачы. У выніку сёньня ад Unia патыхае “бойз-гёрлз-бэндам”, вылепленым модным прадзюсерам і накіраваным не на пашырэньне аўтэнтычнай культуры і стварэньне чагосьці самавітага, адметнага, а насупраць – камерцыйнасьць і далучэньне да большага пласту слухачоў праз “дзімабіланізм” вакаліста, поп-панкавасьць дзяўчат і спрашчэньне музычнага і тэкставага складнікаў. Магчыма, масам насамрэч прыйшлося па густу. Па мне – ня шкодна, але й ня смачна.
І нарэшце надышоў час выступу герояў імпрэзы, нашых імяніньнікаў – гурта Rokash. Басіст Лявон Казакоў, які, дарэчы, быў вядоўцам мерапрыемства, выйшаў да мікрафона і шчыра падзякаваў сябрам з гуртоў Rosy, Re1ikt, Pawa i Unia за падтрымку і цудоўную музыку, прыхільнікам, якія прыйшлі на канцэрт за агністыя вочы і самыя шчырыя эмоцыі, а таксама ўсім тым, хто быў разам з Rokash, хто падтрымліваў і верыў у творчы посьпех гурта усе гэтыя дзесяць год.
Выступілі Rokash проста выдатна. Нават чалавеку, што выпадкова апынуўся на канцэрце і аніякім бокам незнаёмаму з творчасьцю гурта, за час праграмы стаў бы даступны і зразумелы ўвесь працэс станаўленьня і вызначэньня творчага і стылёвага накірунку Rokash – ад акустычнага мідывал-фолку, зь якога гурт пачынаў сваю дзейнасьць у 2004 годзе, праз паступовы адыход ад рэканструкцыі сярэднявечнай музыкі і набыцьцё рокавых адценьняў да электрычнага неафолк-року зь меладычным жаночым вакалам, які гурт Rokash грае ў сёньняшнія дні.
Rokash падаравалі публіцы шыкоўную канцэртную праграму з найвядомейшых і найбольш знакавых кампазіцый, якія прадвызначалі і характарызавалі ў свой час творчыя пошукі гурта: распачалі з акустычных “Зялёных рукавоў” і “Балады пра ліцьвіна”, а далей па шляху неафолкавай эвалюцыі да “Крумкача”, “Ваўкалака”, “Запалі агонь”, “Духаў зямлі” і іншых, цудоўных музычных твораў выбітнога калектыва.
Асобна адзначу, што падчас канцэрту таксама адбылася прэзентацыя другога пасьля “Запалі агонь" 2011 года, новага і такога доўгачакага міні-альбому Rokash – «Пад знакам крумкача». ЕР складаецца з чатырох песен – “Стары замак”, “Ноч лістапада”, “Вецер вее” і “Хмары”. Усе кампазіцыі суботнім вечарам прагучалі ўпершыню – і адразу на шчырае ўхваляльнае “ўра” ад верных прыхільнікаў.
Ад свайго імя і ад імя ўдзельнікаў партала BelMetal.org таксама віншую гурт Rokash з гэтай цудоўнай круглай датай на іх творчым шляху і спадзяюся, у далейшым нас чакае яшчэ шмат прыемных музычных сюрпрызаў. Невычэрпнага вам натхненьня, творчых посьпехаў і вялікага незгасальнага вогнішча жыцьцярадаснасьці ў кожнае сэрца! Вялікі дзякуй!
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Артур Turri Dzivia
0 каментароў