Therion
Апублікавана
у
Рэпартажы
75 Фота
Калі я была зусім юнай і магла толькі марыць аб наведваньні канцэрту Therion, я ўяўляла сабе велізарную, залітую сьвятлом пляцоўку, неабсяжны поглядам натоўп прыхільнікаў, а на сцэне – зь дзясятак пафасна-сур’ёзных музыкаў, апранутых у аб’яднаныя агульнай канцэпцыяй калясярэднявечна-гатычныя строі і з цэлым аркестрам незразумелых інструментаў.
А што я ў выніку ўбачыла сёньня, у звычайны будні дзень на сцэне сталічнага клубу Re:public? Давайце лічыць: панкушную адвязную бландынку-франтвумэн, замежнага Пятра Ялфімава, праўда, старэйшага на пакаленьне і з суадноснымі зьменамі ў голасе, апетытную барбі-мадам з кабарэ, тыповага немца, тыповага італійца і – як падалося на першы погляд – свайго сьціплага прыбалтыйскага шэфа, але з электрагітарай і апранутага ў стылі інтэлігентнага стымпанку. Клавішніка ня ўбачыла наогул, а ад бубнача – толькі шапку і парык Слэша.
Але што ні кажы – падчас выступу разам усе гэтыя разнастайныя выканаўцы ствараюць гурт, што стаў цэлай новай вехай у гісторыі металу, і ўжо амаль тры дзясяткі год творчасьць Therion прымушае дрыжаць ад захапленьня і асалоды сэрцы тысячаў прыхільнікаў па ўсім сьвеце.
Для тых, хто ня ведае, Therion — шведскі музычны гурт, заснаваны ў далёкім 1987 годзе, што грае ў стылі symphonic metal. Therion дагэтуль ня мае аналагаў у сьвеце — як па музычна-стылістычных паказчыках, так і па свайму нечаканаму шляху разьвіцьця. Выпусьціўшы ў сьвет у 1996 годзе альбом Theli, шведская каманда, якая раней выконвала высакаякасны,
але не асабліва выбітны скандынаўскі death metal, становіцца канонам symphonic metal'у і ўзорам стварэньня ідэальнага сімбіозу сімфанічнай і цяжкой музыкі, які застаецца папулярным да гэтага часу.
Канцэрту Therion у Менску шматлікія прыхільнікі метал-музыкі, і асабліва аматары сімфа-металу, чакалі досыць доўга. У апошні раз калектыў наведваўся ў Беларусь у 2010 годзе. З тых часоў адбылася чарговая значная зьмена складу, а таксама прыемныя папаўненьні ў калекцыі студыйных запісаў.
Праграма выступу складалася з найвядомейшых кампазіцый, сам гурт пазіцыянаваў фармат як найлепшыя песьні з працяглай гісторыі яго творчасьці. Больш за дзьве гадзіны Therion радавалі публіку як славутымі хітамі кшталту Sitra Ahra, Lemuria, The Rise Of Sodom And Gomorrah, To Mega Therion, Asgård, так і нечаканымі сюрпрызамі ў выглядзе прэзентацыі дзьвюх песен-урыўкаў з новага праекту Christopher Johnsson – маштабнай метал-оперы і выкананьнем на нечаканы біс кампазіцыі The Blood Of Kingu.
Нягледзячы на тое, што адзіным пастаянным удзельнікам гурта якраз і зьяўляецца Christopher Johnsson — заснавальнік і нязьменны лідэр Therion, і на канцэрце прыхільнікі знаёміліся з цалкам абноўленым складам каманды, гурт гучаў вельмі зладжана, чыста і, насуперак рознастылёвасьці музыкаў у падачы і сцэнічным вобразе, — больш чым арганічна. Моцную каманду вакалістаў, што разгортвала перад гледачамі цэлы сімфа-метал перфоманс, складалі мужны альфа гурта Therion Thomas Vikström са сваімі 4-ма актавамі дыяпазону, эксцэнтрычная і забіяцкая франтвумэн Linnéa Vikström, і апошняе экстравагантнае набыцьцё каманды — Sandra Laureano, чароўная барбі, якая падчас выступу часам папросту павольна шпацыравала па сцэне, дарыла прыхільнікам усьмешкі і дэманстравала паўзахаваныя ў глыбокім дэкальтэ апетытныя формы гарачай бландынкі з эпатажных фотаздымкаў. І такія ў яе гэтыя формы, што, асабліва калі яна адкрывае рот і цягне доўгую ноту, нават мяне пот прашыбае – ня ведаю, што там адбывалася з хлапцамі ў першых шэрагах танцпляцу ;) А, ну і сьпявае яна, як ня дзіўна, звышвыдатна!
А самы кайф тое, што сярод канцэрту Sandra раптоўна падышла да мікрафону – і зьвярнулася да публікі на чыстай расейскай мове! Прычым выбачылася адразу, што беларускую яна вывучыць пакуль ня здолела, але ў расейскай робіць значны прагрэс, і адзначыла, што яе лепшая сяброўка – беларуска. Крыху паразважаўшы пра выбітную славянскую прыгажосьць (дарэчы, Аляксандра і сама харватка па нацыянальнасьці), крыштальны голас Therion прапанавала ўвазе прыхільнікаў навеяныя глыбокімі філасофскімі разважаньнямі дзьве новыя кампазіцыі гурта.
Наогул, усе ўдзельнікі гурта імкнуліся падтрымліваць кантакт з гледачамі, віталіся, падбадзёрвалі публіку і стваралі непасрэдную атмасферу дзівоснага сьвята. Thomas і Sandra абменьваліся вампірскімі пацалункамі, Linnéa трэсла хаерам і дражніла палкага цёмнавалосага гітарыста Christian Vidal і жартаўніка-басіста Nalle Påhlsson, ну а мой асабісты феціш –
сьціплы і стрыманы чорнакніжнік Johnsson – нарэшце пазбавіўся ад круглых акуляраў і адрываўся з гітарамі, зьмяняючы іх на кожнай кампазіцыі, граючы і так, і эдак, і трымаючы за галавой, і скрэшчваючы ў адчайным паядынку з электрухай Vidal. А ў перапынках паміж песьнямі музыкі распавялі, што дагэтуль асноўную частку свайго туру яны правялі ў Расеі, аб’езьдзіўшы ўсю бяскрайнюю літаральна ад Масквы і да Сібіры. І калі Linnéa Vikström спыталася, ці можам мы быць гучнейшымі за расейскіх фанаў, мяркую, гэтае пытаньне зразумеў кожны – і зала проста выбухнула ўдзячнымі выкрыкамі і бурнымі авацыямі!..
Імпрэза была выдатная, што тут дадаць. Напрыканцы публіку чакалі выхад на біс, цёплыя разьвітаньні, палачкі ад бубнача, медыятары, паветраныя пацалункі, яблыкі і нават ручнікі. Народу чамусьці было значна менш, чым я разьлічвала, але прынамсі амаль не было некамфортнага натоўпу і непатрэбных левых людзей. Кожны ішоў і ведаў, што тут ён зьбіраецца чэрпаць для сябе натхненьне і насалоджвацца фантастычна прыгожым якасным цяжкім мяталам, інтэграваным у высакароднае сімфанічнае гучаньне, пачуўшы якое аднойчы, атрымліваеш уяўленьне на ўсё жыцьцё аб паняцьці музычнай планкі і непараўнальна высокага ўзроўню.
Нягледзячы на тое, што канцэрт Therion значна адрозьніваўся ад таго перфомансу з дэкарацыямі сярэднявечных замкаў, клетак, паходняў і вакалістаў у сцэнічных строях, стылізаваных пад сярэднявечча, што я малявала ў сваіх думках, усё прайшло нязьменна казачна. А таму дзякуй арганізатарам за падараваную беларускім прыхільнікам магчымасьць дакрануцца да актуальнай творчасьці сапраўдных зорак сімфанічнага металу. Спадзяюся, велічны “Mega-Зьвер” яшчэ не аднойчы наведаецца ў Менск, прывозячы беларускім прыхільнікам сваю ўсё новую і больш дзіўную бесьсьмяротную музыку.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская
А што я ў выніку ўбачыла сёньня, у звычайны будні дзень на сцэне сталічнага клубу Re:public? Давайце лічыць: панкушную адвязную бландынку-франтвумэн, замежнага Пятра Ялфімава, праўда, старэйшага на пакаленьне і з суадноснымі зьменамі ў голасе, апетытную барбі-мадам з кабарэ, тыповага немца, тыповага італійца і – як падалося на першы погляд – свайго сьціплага прыбалтыйскага шэфа, але з электрагітарай і апранутага ў стылі інтэлігентнага стымпанку. Клавішніка ня ўбачыла наогул, а ад бубнача – толькі шапку і парык Слэша. Але што ні кажы – падчас выступу разам усе гэтыя разнастайныя выканаўцы ствараюць гурт, што стаў цэлай новай вехай у гісторыі металу, і ўжо амаль тры дзясяткі год творчасьць Therion прымушае дрыжаць ад захапленьня і асалоды сэрцы тысячаў прыхільнікаў па ўсім сьвеце.
Для тых, хто ня ведае, Therion — шведскі музычны гурт, заснаваны ў далёкім 1987 годзе, што грае ў стылі symphonic metal. Therion дагэтуль ня мае аналагаў у сьвеце — як па музычна-стылістычных паказчыках, так і па свайму нечаканаму шляху разьвіцьця. Выпусьціўшы ў сьвет у 1996 годзе альбом Theli, шведская каманда, якая раней выконвала высакаякасны,
але не асабліва выбітны скандынаўскі death metal, становіцца канонам symphonic metal'у і ўзорам стварэньня ідэальнага сімбіозу сімфанічнай і цяжкой музыкі, які застаецца папулярным да гэтага часу. Канцэрту Therion у Менску шматлікія прыхільнікі метал-музыкі, і асабліва аматары сімфа-металу, чакалі досыць доўга. У апошні раз калектыў наведваўся ў Беларусь у 2010 годзе. З тых часоў адбылася чарговая значная зьмена складу, а таксама прыемныя папаўненьні ў калекцыі студыйных запісаў.
Праграма выступу складалася з найвядомейшых кампазіцый, сам гурт пазіцыянаваў фармат як найлепшыя песьні з працяглай гісторыі яго творчасьці. Больш за дзьве гадзіны Therion радавалі публіку як славутымі хітамі кшталту Sitra Ahra, Lemuria, The Rise Of Sodom And Gomorrah, To Mega Therion, Asgård, так і нечаканымі сюрпрызамі ў выглядзе прэзентацыі дзьвюх песен-урыўкаў з новага праекту Christopher Johnsson – маштабнай метал-оперы і выкананьнем на нечаканы біс кампазіцыі The Blood Of Kingu.
Нягледзячы на тое, што адзіным пастаянным удзельнікам гурта якраз і зьяўляецца Christopher Johnsson — заснавальнік і нязьменны лідэр Therion, і на канцэрце прыхільнікі знаёміліся з цалкам абноўленым складам каманды, гурт гучаў вельмі зладжана, чыста і, насуперак рознастылёвасьці музыкаў у падачы і сцэнічным вобразе, — больш чым арганічна. Моцную каманду вакалістаў, што разгортвала перад гледачамі цэлы сімфа-метал перфоманс, складалі мужны альфа гурта Therion Thomas Vikström са сваімі 4-ма актавамі дыяпазону, эксцэнтрычная і забіяцкая франтвумэн Linnéa Vikström, і апошняе экстравагантнае набыцьцё каманды — Sandra Laureano, чароўная барбі, якая падчас выступу часам папросту павольна шпацыравала па сцэне, дарыла прыхільнікам усьмешкі і дэманстравала паўзахаваныя ў глыбокім дэкальтэ апетытныя формы гарачай бландынкі з эпатажных фотаздымкаў. І такія ў яе гэтыя формы, што, асабліва калі яна адкрывае рот і цягне доўгую ноту, нават мяне пот прашыбае – ня ведаю, што там адбывалася з хлапцамі ў першых шэрагах танцпляцу ;) А, ну і сьпявае яна, як ня дзіўна, звышвыдатна!
А самы кайф тое, што сярод канцэрту Sandra раптоўна падышла да мікрафону – і зьвярнулася да публікі на чыстай расейскай мове! Прычым выбачылася адразу, што беларускую яна вывучыць пакуль ня здолела, але ў расейскай робіць значны прагрэс, і адзначыла, што яе лепшая сяброўка – беларуска. Крыху паразважаўшы пра выбітную славянскую прыгажосьць (дарэчы, Аляксандра і сама харватка па нацыянальнасьці), крыштальны голас Therion прапанавала ўвазе прыхільнікаў навеяныя глыбокімі філасофскімі разважаньнямі дзьве новыя кампазіцыі гурта. Наогул, усе ўдзельнікі гурта імкнуліся падтрымліваць кантакт з гледачамі, віталіся, падбадзёрвалі публіку і стваралі непасрэдную атмасферу дзівоснага сьвята. Thomas і Sandra абменьваліся вампірскімі пацалункамі, Linnéa трэсла хаерам і дражніла палкага цёмнавалосага гітарыста Christian Vidal і жартаўніка-басіста Nalle Påhlsson, ну а мой асабісты феціш –
сьціплы і стрыманы чорнакніжнік Johnsson – нарэшце пазбавіўся ад круглых акуляраў і адрываўся з гітарамі, зьмяняючы іх на кожнай кампазіцыі, граючы і так, і эдак, і трымаючы за галавой, і скрэшчваючы ў адчайным паядынку з электрухай Vidal. А ў перапынках паміж песьнямі музыкі распавялі, што дагэтуль асноўную частку свайго туру яны правялі ў Расеі, аб’езьдзіўшы ўсю бяскрайнюю літаральна ад Масквы і да Сібіры. І калі Linnéa Vikström спыталася, ці можам мы быць гучнейшымі за расейскіх фанаў, мяркую, гэтае пытаньне зразумеў кожны – і зала проста выбухнула ўдзячнымі выкрыкамі і бурнымі авацыямі!..Імпрэза была выдатная, што тут дадаць. Напрыканцы публіку чакалі выхад на біс, цёплыя разьвітаньні, палачкі ад бубнача, медыятары, паветраныя пацалункі, яблыкі і нават ручнікі. Народу чамусьці было значна менш, чым я разьлічвала, але прынамсі амаль не было некамфортнага натоўпу і непатрэбных левых людзей. Кожны ішоў і ведаў, што тут ён зьбіраецца чэрпаць для сябе натхненьне і насалоджвацца фантастычна прыгожым якасным цяжкім мяталам, інтэграваным у высакароднае сімфанічнае гучаньне, пачуўшы якое аднойчы, атрымліваеш уяўленьне на ўсё жыцьцё аб паняцьці музычнай планкі і непараўнальна высокага ўзроўню.
Нягледзячы на тое, што канцэрт Therion значна адрозьніваўся ад таго перфомансу з дэкарацыямі сярэднявечных замкаў, клетак, паходняў і вакалістаў у сцэнічных строях, стылізаваных пад сярэднявечча, што я малявала ў сваіх думках, усё прайшло нязьменна казачна. А таму дзякуй арганізатарам за падараваную беларускім прыхільнікам магчымасьць дакрануцца да актуальнай творчасьці сапраўдных зорак сімфанічнага металу. Спадзяюся, велічны “Mega-Зьвер” яшчэ не аднойчы наведаецца ў Менск, прывозячы беларускім прыхільнікам сваю ўсё новую і больш дзіўную бесьсьмяротную музыку.Тэкст: Насьця Quende
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў