Купальскае Кола 2014
Апублікавана
у
Рэпартажы
122 Фота
“Купальскае Кола” — напэўна, адзін зь нешматлікіх беларускіх фэстаў, якія насамрэч ведае і чакае кожны прыхільнік фолк-музыкі. Фестываль гэты прысьвечаны старажытнаму народнаму сьвяту — Купальлю, прымяркаванаму да дня летняга сонцастаяньня, калі дасягаюць найвышэйшага росквіту жыватворчыя сілы зямлі. Ня першы ўжо раз “Купальскае Кола” пасьпяхова зьбірае на адной сцэне мноства знакамітых таленавітых пэган- і фолк-метал гуртоў. А ў гэтым годзе фестываль нечакана выйшаў на болей высокі, міжнародны ўзровень – і ў наступныя два выходныя дні украінска-беларускі опэн-эйр «Купальскае кола» амаль з тым жа складам удзельнікаў працягнецца ў фартэцыі горада Камянец-Падольскі ва Ўкраіне. Такі размах арганізацыі фэста, безумоўна, грэе сэрца, і вельмі прыемна ўсьведамляць, што сьвяткаваньне ўрачыстага паганскага сьвята набывае трохдзённыя маштабы, ды й яшчэ ахоплівае братнюю краіну. Але, трэба прызнацца, тым, хто зьбіраўся наведаць «Купальскае кола» у Менску, пашансавала менш за астатніх. Бо фэст бязьлітасна вырашылі распачаць а другой гадзіне дня ў пятніцу, хоць і відавочна было, што многія з-за працы, на жаль, вымушаны будуць прапусьціць першую палову канцэрту.
Неяк так насамрэч і атрымалася. “Купальскае кола" распачалося з выступу фальклорнага калектыву “Ula”, на які пасьпелі дваццаць з паловай чалавек. Акапэльна сьпявалі, дарэчы, дзівосна, але падчас выступу ў зале патушылі сьвятло і запалілі на сцэне сьвечкі, аднак маленькія і амаль што нязаўважныя. Таму своеасаблівую атмасферу стварыць не атрымалася, замест гэтага “Re:public” проста на пэўны час пагрузіўся ў паўцемру. Але ніхто не засмуціўся, дзякуючы таму, што ўвесь вечар настрой публіцы ўздымаў рэальны, таленавіты шоўмэн, нязьменны вядоўца штогодніх «колаў» Аляксандр Памідораў. Эксперыменты са сьвятлом зь яго зьяўленьнем скончыліся, далей на працягу вечара яно толькі радавала і дарэчна дадавала настрою.
Наступным выступаў беларускі гурт «Кліч», што акрэсьлівае свой стыль як patriotic folk metal. Увосені 2013 года ў склад «Кліч» увайшлі новыя ўдзельнікі, і трэба зазначыць, што з гэтым адноўленым складам гурт адыграў даволі годна. Каларытная дзяўчына Эля Максіменка, якая ўзяла на сябе ролю ня толькі вакалісткі, але і ўнесла ў гучаньне некаторых песень гурта дарбуку, паказала сябе з найлепшага боку.
Затым на сцэне зьявіўся ўгарны завадны калектыў «Тринадцатый бубен» ажно з Запарожжа, які здолеў няслаба запаліць нешматлікую публіку. Адыгралі яны, на жаль, вельмі мала, шчыра, хацелася працягнуць гэтае адчуваньне сьвята і весялосьці. Але музыкі вымушаны былі саступіць месца яскравым прадстаўнiкам беларускай фолк-метал сцэны – гурту “Omut”. Пад сакавіты й моцны вакал Эльвіры, ад неверагоднай энергетыкі якога ажно мурашыкі па сьпіне бягуць, зала заўзята адрывалася, як у апошні раз. Падчас выступу «палескія самародкі» выкладаліся па-поўнай і самі лавілі кайф ад сваёй музыкі. Асабліва ўдала атрымалася «З крывёю ваўка»; заключная кампазіцыя «Вясна» зайшла на «ўра» і проста дабіла нястомную, падавалася б, публіку.
“Sontsevorot” — наступныя ўдзельнікі фестывалю – пасьля папярэдняга «Кола» выступалі ў значна рэарганізаваным складзе. На зьмену жывой флейце прыйшлі клавішы Марыі, якая таксама цудоўна справілася з вакальнымі партыямі і дапаўняла ладны сьпеў Аляксандра. Што тут сказаць – гучалі ўпэўнена, якасна й моцна, асабліва цёпла ўспрыняла публіка кампазіцыю “Захад Сонца”.
Фолк-электронны калектыў “Pawa”, як звычайна, быў на вышыні. Хоць на пачатку выступу народ кудысьці паразыходзіўся, аднак публіка імгненна паваліла да сцэны й запалілася, пачуўшы танцавальныя песьні з выбітнага, ні з чым не параўнальнага рэпэртуару гурта. “Pawa” выканалі чатыры песьні, але з-за недахопу часу некалькі кампазіцый прагучалі ў скарочаным варыянце. Апошняй яны зайгралі новую кавер-кампазіцыю “I'm shipping up to Boston”. Карацей кажучы, эксперыментатары “Pawa” чарговы раз пачаставалі задаволеных прыхільнікаў якасным незвычайным міксам стыляў і гучаньня.
Наступнымі віталі ўдзельнікаў музычнага праекта “Ягорава Гара”, што ўмела спалучае ў сабе старажытную народную музычную культуру й найлепшыя рысы сучаснасьці. Прагучаў шэраг акустычных і электронных кампазіцый, аснову якіх ўтвараюць песьні, запісаныя ўдзельнікамі праекта ў экспедыцыях па Гомельшчыне. Атрымалася, шчыра кажучы, крыху па-аматарску, але ўсе гэтыя шумавыя інструменты, акарынкі і дудзелкі ў сукупнасьці з электронным музычным шэрагам і візуальным суправаджэньнем сапраўды стваралі неверагодную атмасферу сьвяткаваньня Купальля дзесьці ў гомельскай глыбінцы, асабліва ўзьняла настрой апошняя песьня “Лёлі, каліна”.
А далей на сцэну выйшаў гурт “FolCore”, які многія вельмі чакалі і хацелі пабачыць, бо «Купальскае Кола» было першым канцэртам гэтага супольнага праекта. Нягледзячы на тое, што момантам заснаваньня гурта лічыцца красавік 2014 года, хлапцы далёка не пачаткоўцы: вакаліст/гітарыст Павал, напрыклад, раней граў у гурце “Камаедзіца”, што для тых, хто ў тэме, красамоўна намякае на пэўны ўзровень. Стыль гурта самі музыкі характарызуюць як shamanic-folk metal і жартоўна называюць сябе прафесійна-мастацкай самадзейнасьцю. Але я вам скажу – граюць яны дужа прафесійна, і сур’ёзнасьць падрыхтоўкі ўражвае. А калі эмацыйна і шчыра — рубяць хлапцы, як праўду кажуць, граюць проста ахрэненна! Моцна і ўпэўнена “FolCore” запалілі публіку: не скакаў і ня трос хаерам толькі той, хто ў гэты час слэміўся. Разам з вакалісткай знаёмага ўжо нам гурта “Omut” Эльвірай, якая таксама далучылася да праекту “FolCore”, музыкі пасьпяхова выканалі кавер на вядомую тэму «Shut your mouth» гурта “Pain”. А падчас апошняй песьні хлапцы папрасілі вызваліць на танцпляцы крыху месца і выйшлі граць проста да натоўпу, скакалі й насіліся разам з усімі. Карацей, я люта ўражана і ўзрадавана і лічу, што выступ “FolCore” можна разглядаць як адну з найярчэйшых кропак «Купальскага Кола».
Пад гром апладысьментаў на сцэне зьявіўся гурт “Znich” – адзін з распачынальнікаў беларускай галіны напрамку Pagan Metal, сапраўдная легенда айчыннай метал-сцэны. Акрамя іншага, яны ж зьяўляюцца заснавальнікамі самога фестывалю «Купальскае Кола», за што хлапцам асобна вялізарны дзякуй. Пад гучнае і натхняльнае Таболічава: «Будзем разам, казу ўгору!» — распачалася праграма, што складалася па-большасьці зь вядомых хітоў накшталт “Чорны зьніч”, “Ярыла”, “Мроя”, “Крыжы-абярэгі” і падобных. Асабіста для мяне эмацыйнай кульмінацыяй выступу гурта стала песьня «Гэты лёс», і пасьля мае думкі панесьліся больш ня ў музычны стэп, а на прастору разважаньня. І падумала я аб тым, што посьпех “Znich” у значнай ступені, верагодна, выкліканы тым, што ў сваіх тэкстах яны закранаюць тэмы і пытаньні, да якіх проста павінен быць неабыякавым кожны сьвядомы беларус. Нягледзячы на тое, што чарговы канцэрт “Znich” прыносіць нам няшмат новага, дзякуючы экспрэсіўнай падачы Таболіча, тое сьвятое, блізкае і роднае кожнаму, што закладзена ў аснове творчасьці гурта, прымушае з кожным годам усё большую колькасьць людзей на танцпляцы скандаваць «Беларусь». Музыка, што здолела паспрыяць такому ўздыму ў нашых сэрцах, ня можа быць дрэннай і нязначнай па сутнасьці – яна надае моц, упэўненасьць і падштурхоўвае да яднаньня… Апомнілася я, калі “Znich” на біс выконвалі «Язычнік я». Натоўп задаволена кідаў казу, выступ ішоў роўна, а сэрца маё тым часам спаўнялася гонарам.
Украінскі гурт «Тiнь Сонця», напэўна, быў найлепшай часткай усяго фестывалю. Гурт грае ва ўнікальным для Ўкраіны і наогул усяго сьвету жанры heavy-folk, або ў народзе – казацкі рок. Сумныя дзеяньні, што адбываюцца ва Ўкраіне, не перашкодзілі хлапцам ня толькі прыехаць да нас у Менск, але й прывезьці свой новы альбом. Як ніколі аб’яднаныя з братэрскім народам агульнай ідэяй барацьбы за незалежнасьць і самавызначэньне, беларусы цёпла і ўдзячліва сустракалі і падтрымлівалі «Тiнь Сонця», па якім усе пасьпелі засумаваць з папярэдняга «Купальскага Кола». Праграма была дужа разнапланавая: ад бадзёрай гумарной «Косарі», што па тэматыцы нагадвае нашага Яся, які канюшыну касіў, толькі металёва й запальна, да пранікнёнай балады «Ніколи не плач», пад якую, наадварот, месцамі хацелася насамрэч пусьціць сьлязу. Прыемнымі падарункамі гурта для братоў-беларусаў сталі песьні на беларускай мове «Шлях у лес» і «Малітва» Мулявіна. Ну й канечне, напрыканцы не абышлося без украінскіх хітоў, што адлюстроўвалі саму існасьць «Тiнь Сонця» і стылю казацкі рок – «Дикі гусі» і «Їхалі Козакі», што сарвалі шалёныя авацыі. Скакалі і адрываліся ўсе, і нават небарака бандурыст, які вымушаны быў увесь час сядзець за інструментам, перыядычна падскокваў, каб патанчыць і прабегчыся па сцэне…
А пасьля выступу публіку чакаў сюрпрыз: на сцэну выйшаў Памідораў і аб’явіў, што дзесьці ў зале схавана сапраўдная папараць-кветка, і таму, хто яе знойдзе, будзе вялікае шчасьце і, канечне, які-небудзь нішцяк. Пакуль я летуценна аглядалася, ці не стаілася кветка дзесьці побач са мной, хуткая дзяўчынка ўжо несла да сцэны купальскі букет. З рук Алеся Таболіча пераможца атрымала ў падарунак фірмовую цішотку «Купальскага Кола-2014». Банальна, але ўсё роўна дужа прыемна!
Міжнародны фестываль працягваўся, і надышоў час выступу гурта “Рercival Schuttenbach”, што лічыцца адной з найлепшых польскіх folk pagan metal каманд. Адразу распавяду: складаная назва была абрана з нагоды імя гнома з твора Анджэя Сапкоўскага «Ведзьмак», таму яе невымоўнасьць можна дараваць. Гурт складаўся зь лідара, віртуознага гітарыста Мікалая, энергічнага бубнача Мамона, а таксама трох прыгажунь вакалістак-інструменталістак – харызматычных дзяўчат Касі, Асі і Хрысьціны. «Пярсівалям» адчайна няшчасьціла з тэхнічнай часткай: перыядычна адрубаліся мікрафоны, а з-за праблем з падключэньнем віяланчэлі падчас выступу наш фатограф, спрабуючы дапамагчы з наладкай, правёў зь інструментам у руках больш часу, чым сама музыка. Нягледзячы на непрыемнасьці, гурт з большага ўспрынялі добра, але ня так цёпла, як маглі б. Асабіста мне “Рercival Schuttenbach” запомніліся больш арыгінальнымі строямі, шоў, перфомансам, чым музыкай. Хаця, канечне, трэшовы кавер у канцы зарадзілі знатна, ды й жаночы вакал у гурце насамрэч незвычайны й круцецкі.
Завяршыў «Купальскае кола» яшчэ адзін вядомы ўкраінскі pagan/folk-metal гурт “Natural Spirit”. Часьцяком называюць іх стыль pagan-black’ам, але вельмі мяккім, меладычным, у якім ад другога складніку, па сутнасьці, застаўся толькі скрым-вакал, ды й той практычна пароўну падзяляе партыі зь пяшчотным жаночым голасам. Асноўная лінія лірыкі “Natural Spirit” — тэмы раднавер'я і гісторыі старажытнай Русі. Ня тое каб я была русафобам, але да творчасьці гурта я аднеслася зь недаверам, таму што, насамрэч, практычна нічога агульнага з украінскай пэган-металічнай традыцыяй “Natural Spirit” ня мае, і справа тут ня толькі ў выкарыстаньні расейскай мовы, але і ў самім падыходзе да музыкі, які больш асацыіруецца зь якой-небудзь «Арконай». Да гэтага часу публіка пасьпела ўжо значна стаміцца, народу было ня дужа шмат. Тым ня менш, тыя, хто застаўся, здаецца, былі вельмі задаволеныя. Нават мне за эпічны выгляд доўгавалосых музыкаў і мілагучны голас салоўкі-вакалісткі “Natural Spirit” амаль што спадабаліся :). Але ня больш, бо гук быў замылены, нешта ўвесь час пасьвіствала і ня дужа ладзіла. Аднак, безумоўна, шчыры дзякуй гурту за завадное, моцнае выкананьне кампазіцыі «Ночь на Купала», якая стала выдатным заключным акордам беларускай часткі фястывалю «Купальскае кола».
Падводзячы вынікі, трэба адзначыць, што фэст у асноўным атрымаўся ўдала. Шкада, канечне, што адмовіліся ад удзелу некалькі вельмі годных гуртоў – “Litvintroll”, “Wartha” ды “Веремій”, але тыя каманды, што мы пабачылі, адыгралі якасна і старанна. Ну й істотны ўплыў на колькасьць публікі (а яе было разы ў два больш у папярэдні год) аказаў вымушаны крок — правядзеньне «Купальскага кола» у будны дзень. Тым ня менш, такія мерапрыемствы, безумоўна, неабходны беларускай аўдыторыі, а таму дзякуем арганізатарам за цудоўную магчымасьць пабачыць на адной сцэне столькі вядомых таленавітых айчынных і замежных гуртоў, ды пажадаем ім посьпеху й драйву на наступныя два дні ва Ўкраіне, адкуль, дарэчы, таксама чакайце рэпартаж на Belmetal.org.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Натальля Будная, Зьміцер Сачыўка.
Неяк так насамрэч і атрымалася. “Купальскае кола" распачалося з выступу фальклорнага калектыву “Ula”, на які пасьпелі дваццаць з паловай чалавек. Акапэльна сьпявалі, дарэчы, дзівосна, але падчас выступу ў зале патушылі сьвятло і запалілі на сцэне сьвечкі, аднак маленькія і амаль што нязаўважныя. Таму своеасаблівую атмасферу стварыць не атрымалася, замест гэтага “Re:public” проста на пэўны час пагрузіўся ў паўцемру. Але ніхто не засмуціўся, дзякуючы таму, што ўвесь вечар настрой публіцы ўздымаў рэальны, таленавіты шоўмэн, нязьменны вядоўца штогодніх «колаў» Аляксандр Памідораў. Эксперыменты са сьвятлом зь яго зьяўленьнем скончыліся, далей на працягу вечара яно толькі радавала і дарэчна дадавала настрою.
Наступным выступаў беларускі гурт «Кліч», што акрэсьлівае свой стыль як patriotic folk metal. Увосені 2013 года ў склад «Кліч» увайшлі новыя ўдзельнікі, і трэба зазначыць, што з гэтым адноўленым складам гурт адыграў даволі годна. Каларытная дзяўчына Эля Максіменка, якая ўзяла на сябе ролю ня толькі вакалісткі, але і ўнесла ў гучаньне некаторых песень гурта дарбуку, паказала сябе з найлепшага боку.
Затым на сцэне зьявіўся ўгарны завадны калектыў «Тринадцатый бубен» ажно з Запарожжа, які здолеў няслаба запаліць нешматлікую публіку. Адыгралі яны, на жаль, вельмі мала, шчыра, хацелася працягнуць гэтае адчуваньне сьвята і весялосьці. Але музыкі вымушаны былі саступіць месца яскравым прадстаўнiкам беларускай фолк-метал сцэны – гурту “Omut”. Пад сакавіты й моцны вакал Эльвіры, ад неверагоднай энергетыкі якога ажно мурашыкі па сьпіне бягуць, зала заўзята адрывалася, як у апошні раз. Падчас выступу «палескія самародкі» выкладаліся па-поўнай і самі лавілі кайф ад сваёй музыкі. Асабліва ўдала атрымалася «З крывёю ваўка»; заключная кампазіцыя «Вясна» зайшла на «ўра» і проста дабіла нястомную, падавалася б, публіку.
“Sontsevorot” — наступныя ўдзельнікі фестывалю – пасьля папярэдняга «Кола» выступалі ў значна рэарганізаваным складзе. На зьмену жывой флейце прыйшлі клавішы Марыі, якая таксама цудоўна справілася з вакальнымі партыямі і дапаўняла ладны сьпеў Аляксандра. Што тут сказаць – гучалі ўпэўнена, якасна й моцна, асабліва цёпла ўспрыняла публіка кампазіцыю “Захад Сонца”.
Фолк-электронны калектыў “Pawa”, як звычайна, быў на вышыні. Хоць на пачатку выступу народ кудысьці паразыходзіўся, аднак публіка імгненна паваліла да сцэны й запалілася, пачуўшы танцавальныя песьні з выбітнага, ні з чым не параўнальнага рэпэртуару гурта. “Pawa” выканалі чатыры песьні, але з-за недахопу часу некалькі кампазіцый прагучалі ў скарочаным варыянце. Апошняй яны зайгралі новую кавер-кампазіцыю “I'm shipping up to Boston”. Карацей кажучы, эксперыментатары “Pawa” чарговы раз пачаставалі задаволеных прыхільнікаў якасным незвычайным міксам стыляў і гучаньня.
Наступнымі віталі ўдзельнікаў музычнага праекта “Ягорава Гара”, што ўмела спалучае ў сабе старажытную народную музычную культуру й найлепшыя рысы сучаснасьці. Прагучаў шэраг акустычных і электронных кампазіцый, аснову якіх ўтвараюць песьні, запісаныя ўдзельнікамі праекта ў экспедыцыях па Гомельшчыне. Атрымалася, шчыра кажучы, крыху па-аматарску, але ўсе гэтыя шумавыя інструменты, акарынкі і дудзелкі ў сукупнасьці з электронным музычным шэрагам і візуальным суправаджэньнем сапраўды стваралі неверагодную атмасферу сьвяткаваньня Купальля дзесьці ў гомельскай глыбінцы, асабліва ўзьняла настрой апошняя песьня “Лёлі, каліна”.
А далей на сцэну выйшаў гурт “FolCore”, які многія вельмі чакалі і хацелі пабачыць, бо «Купальскае Кола» было першым канцэртам гэтага супольнага праекта. Нягледзячы на тое, што момантам заснаваньня гурта лічыцца красавік 2014 года, хлапцы далёка не пачаткоўцы: вакаліст/гітарыст Павал, напрыклад, раней граў у гурце “Камаедзіца”, што для тых, хто ў тэме, красамоўна намякае на пэўны ўзровень. Стыль гурта самі музыкі характарызуюць як shamanic-folk metal і жартоўна называюць сябе прафесійна-мастацкай самадзейнасьцю. Але я вам скажу – граюць яны дужа прафесійна, і сур’ёзнасьць падрыхтоўкі ўражвае. А калі эмацыйна і шчыра — рубяць хлапцы, як праўду кажуць, граюць проста ахрэненна! Моцна і ўпэўнена “FolCore” запалілі публіку: не скакаў і ня трос хаерам толькі той, хто ў гэты час слэміўся. Разам з вакалісткай знаёмага ўжо нам гурта “Omut” Эльвірай, якая таксама далучылася да праекту “FolCore”, музыкі пасьпяхова выканалі кавер на вядомую тэму «Shut your mouth» гурта “Pain”. А падчас апошняй песьні хлапцы папрасілі вызваліць на танцпляцы крыху месца і выйшлі граць проста да натоўпу, скакалі й насіліся разам з усімі. Карацей, я люта ўражана і ўзрадавана і лічу, што выступ “FolCore” можна разглядаць як адну з найярчэйшых кропак «Купальскага Кола».
Пад гром апладысьментаў на сцэне зьявіўся гурт “Znich” – адзін з распачынальнікаў беларускай галіны напрамку Pagan Metal, сапраўдная легенда айчыннай метал-сцэны. Акрамя іншага, яны ж зьяўляюцца заснавальнікамі самога фестывалю «Купальскае Кола», за што хлапцам асобна вялізарны дзякуй. Пад гучнае і натхняльнае Таболічава: «Будзем разам, казу ўгору!» — распачалася праграма, што складалася па-большасьці зь вядомых хітоў накшталт “Чорны зьніч”, “Ярыла”, “Мроя”, “Крыжы-абярэгі” і падобных. Асабіста для мяне эмацыйнай кульмінацыяй выступу гурта стала песьня «Гэты лёс», і пасьля мае думкі панесьліся больш ня ў музычны стэп, а на прастору разважаньня. І падумала я аб тым, што посьпех “Znich” у значнай ступені, верагодна, выкліканы тым, што ў сваіх тэкстах яны закранаюць тэмы і пытаньні, да якіх проста павінен быць неабыякавым кожны сьвядомы беларус. Нягледзячы на тое, што чарговы канцэрт “Znich” прыносіць нам няшмат новага, дзякуючы экспрэсіўнай падачы Таболіча, тое сьвятое, блізкае і роднае кожнаму, што закладзена ў аснове творчасьці гурта, прымушае з кожным годам усё большую колькасьць людзей на танцпляцы скандаваць «Беларусь». Музыка, што здолела паспрыяць такому ўздыму ў нашых сэрцах, ня можа быць дрэннай і нязначнай па сутнасьці – яна надае моц, упэўненасьць і падштурхоўвае да яднаньня… Апомнілася я, калі “Znich” на біс выконвалі «Язычнік я». Натоўп задаволена кідаў казу, выступ ішоў роўна, а сэрца маё тым часам спаўнялася гонарам.
Украінскі гурт «Тiнь Сонця», напэўна, быў найлепшай часткай усяго фестывалю. Гурт грае ва ўнікальным для Ўкраіны і наогул усяго сьвету жанры heavy-folk, або ў народзе – казацкі рок. Сумныя дзеяньні, што адбываюцца ва Ўкраіне, не перашкодзілі хлапцам ня толькі прыехаць да нас у Менск, але й прывезьці свой новы альбом. Як ніколі аб’яднаныя з братэрскім народам агульнай ідэяй барацьбы за незалежнасьць і самавызначэньне, беларусы цёпла і ўдзячліва сустракалі і падтрымлівалі «Тiнь Сонця», па якім усе пасьпелі засумаваць з папярэдняга «Купальскага Кола». Праграма была дужа разнапланавая: ад бадзёрай гумарной «Косарі», што па тэматыцы нагадвае нашага Яся, які канюшыну касіў, толькі металёва й запальна, да пранікнёнай балады «Ніколи не плач», пад якую, наадварот, месцамі хацелася насамрэч пусьціць сьлязу. Прыемнымі падарункамі гурта для братоў-беларусаў сталі песьні на беларускай мове «Шлях у лес» і «Малітва» Мулявіна. Ну й канечне, напрыканцы не абышлося без украінскіх хітоў, што адлюстроўвалі саму існасьць «Тiнь Сонця» і стылю казацкі рок – «Дикі гусі» і «Їхалі Козакі», што сарвалі шалёныя авацыі. Скакалі і адрываліся ўсе, і нават небарака бандурыст, які вымушаны быў увесь час сядзець за інструментам, перыядычна падскокваў, каб патанчыць і прабегчыся па сцэне…
А пасьля выступу публіку чакаў сюрпрыз: на сцэну выйшаў Памідораў і аб’явіў, што дзесьці ў зале схавана сапраўдная папараць-кветка, і таму, хто яе знойдзе, будзе вялікае шчасьце і, канечне, які-небудзь нішцяк. Пакуль я летуценна аглядалася, ці не стаілася кветка дзесьці побач са мной, хуткая дзяўчынка ўжо несла да сцэны купальскі букет. З рук Алеся Таболіча пераможца атрымала ў падарунак фірмовую цішотку «Купальскага Кола-2014». Банальна, але ўсё роўна дужа прыемна!
Міжнародны фестываль працягваўся, і надышоў час выступу гурта “Рercival Schuttenbach”, што лічыцца адной з найлепшых польскіх folk pagan metal каманд. Адразу распавяду: складаная назва была абрана з нагоды імя гнома з твора Анджэя Сапкоўскага «Ведзьмак», таму яе невымоўнасьць можна дараваць. Гурт складаўся зь лідара, віртуознага гітарыста Мікалая, энергічнага бубнача Мамона, а таксама трох прыгажунь вакалістак-інструменталістак – харызматычных дзяўчат Касі, Асі і Хрысьціны. «Пярсівалям» адчайна няшчасьціла з тэхнічнай часткай: перыядычна адрубаліся мікрафоны, а з-за праблем з падключэньнем віяланчэлі падчас выступу наш фатограф, спрабуючы дапамагчы з наладкай, правёў зь інструментам у руках больш часу, чым сама музыка. Нягледзячы на непрыемнасьці, гурт з большага ўспрынялі добра, але ня так цёпла, як маглі б. Асабіста мне “Рercival Schuttenbach” запомніліся больш арыгінальнымі строямі, шоў, перфомансам, чым музыкай. Хаця, канечне, трэшовы кавер у канцы зарадзілі знатна, ды й жаночы вакал у гурце насамрэч незвычайны й круцецкі.
Завяршыў «Купальскае кола» яшчэ адзін вядомы ўкраінскі pagan/folk-metal гурт “Natural Spirit”. Часьцяком называюць іх стыль pagan-black’ам, але вельмі мяккім, меладычным, у якім ад другога складніку, па сутнасьці, застаўся толькі скрым-вакал, ды й той практычна пароўну падзяляе партыі зь пяшчотным жаночым голасам. Асноўная лінія лірыкі “Natural Spirit” — тэмы раднавер'я і гісторыі старажытнай Русі. Ня тое каб я была русафобам, але да творчасьці гурта я аднеслася зь недаверам, таму што, насамрэч, практычна нічога агульнага з украінскай пэган-металічнай традыцыяй “Natural Spirit” ня мае, і справа тут ня толькі ў выкарыстаньні расейскай мовы, але і ў самім падыходзе да музыкі, які больш асацыіруецца зь якой-небудзь «Арконай». Да гэтага часу публіка пасьпела ўжо значна стаміцца, народу было ня дужа шмат. Тым ня менш, тыя, хто застаўся, здаецца, былі вельмі задаволеныя. Нават мне за эпічны выгляд доўгавалосых музыкаў і мілагучны голас салоўкі-вакалісткі “Natural Spirit” амаль што спадабаліся :). Але ня больш, бо гук быў замылены, нешта ўвесь час пасьвіствала і ня дужа ладзіла. Аднак, безумоўна, шчыры дзякуй гурту за завадное, моцнае выкананьне кампазіцыі «Ночь на Купала», якая стала выдатным заключным акордам беларускай часткі фястывалю «Купальскае кола».
Падводзячы вынікі, трэба адзначыць, што фэст у асноўным атрымаўся ўдала. Шкада, канечне, што адмовіліся ад удзелу некалькі вельмі годных гуртоў – “Litvintroll”, “Wartha” ды “Веремій”, але тыя каманды, што мы пабачылі, адыгралі якасна і старанна. Ну й істотны ўплыў на колькасьць публікі (а яе было разы ў два больш у папярэдні год) аказаў вымушаны крок — правядзеньне «Купальскага кола» у будны дзень. Тым ня менш, такія мерапрыемствы, безумоўна, неабходны беларускай аўдыторыі, а таму дзякуем арганізатарам за цудоўную магчымасьць пабачыць на адной сцэне столькі вядомых таленавітых айчынных і замежных гуртоў, ды пажадаем ім посьпеху й драйву на наступныя два дні ва Ўкраіне, адкуль, дарэчы, таксама чакайце рэпартаж на Belmetal.org.
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Натальля Будная, Зьміцер Сачыўка.
0 каментароў