Бенефіс гурта Equilis (рэцэнзія)

Апублікавана 1 траўня 2013, 16:16 у Рэпартажы

30 красавіка ў менскім РэПабліку адбыўся канцэрт, прысьвечаны зьяўленьню новай зоркі беларускае сцэны — гурта Equilis. Дакладней, гэта хутчэй вяртаньне на сцэну “перароджанай” фармацыі, якая была вядомая пад назвай Equi1ibrium. Таксама ўдзел у канцэрце ўзялі каманды Crowblack, Borealis, deTach і Лишнее Население.

Пачатак дзейства быў пазначаны на 17.00. Нязручна для тых, хто будзе ехаць пасьля працоўнага дня, але тым ня менш чалавек з паўсотні ўжо тусіла ў клубе, калі канцэрт адкрываў гурт Crowblack. Што ж такое гэты Кроўблэк… Шчыра кажучы, азнаямляючыся са студыйнымі запісамі, я аніякага захапленьня не адчуў. То кшталту музыкі, калі “ну якасна болей-меней, ну не лайно… але неяк ніяк”. Вось менавіта таму так і здарылася, што ўбачыўшы гэтых хлопцаў на сцэне ды пачуўшы “жыўцом”, адкрыў для сябе новае імя, чыя творчасьць раней невядомым чынам мінала. А ўсё з-за таго, што студыйны гук ну вельмі адрозьніваецца ад таго, што быў падчас выступу. Пачутае аддавала “прыдаркованай“ атмасферай Sentenced ды алдовасьцю маіх улюбёных Cryhavoc, ды ўсё гэта добра загорнута і пададзена па-добраму камерцыйна. Вось так суб’ектыўна, але менавіта гэтыя стылёвыя рысы надавалі столькі асалоды ад назіраньня выступу. Яшчэ прыемна бачыць, як самі музыкі кайфуюць ад выкананьня ўласнага матэрыялу. Дарэчы, цікавым ходам было праецыяваньне віду з камераў на “заднік” сцэны. Больш за ўсіх варта адзначыць моцны, прыгожы вакал ды ня меней прыгожыя гітарныя сола. Ды й трымаюцца музыкі ўпэўнена ды вольна, па-свойску. Калі ўжо крытыкаваць, то па-першае, раю больш уважліва падысьці да сцэнічных вобразаў, каб гурт выглядаў калі ўжо не дынамічным, то больш сур’ёзным ды адпаведным уласнае музыцы. І яшчэ, асабістая просьба: калі ласка, запішыце нешта з такім канцэртным гукам – пайду першым у фанаты!

Наш паважаны таварыш GotieRipper выконваў ролю вядоўцы канцэрта. Гэта па большасьці зь яго падачы я і туды і трапіў, каб пісаць вось гэтае. Дык вось Гацье сваі абавязкі выконваў на ўзроўні: паміж гуртамі распавядаў пра іх ды праводзіў конкурсы. Першым такім быў конкурс з шарыкамі зь геліем, а гэта заўсёды цікава ды сьмешна. Канкурсанты аб’яўлялі наступны гурт. А наступнымі былі Borealis, ужо вядомыя мне як з боку запісаў, так і выступамі. Адно што гэтым разам быў добры шанец паслухаць іх на буйной сцэне РэПабліка. Сапраўды, усё было чуваць добра. Калі тэзісна апісаць “жывы” Барэаліс, то крытыка мая будзе ўсё тая ж, што раней: безумоўна, партыі прапісаны таленавіта, сыгранасьць музыкаў добрая, выкананьне на ўзроўні. Але пабудова кампазіцый – гэта нешта цікавае. Рэдка калі пэўная музычная фраза знаходзіць лагічнае заканчэньне ці разьвіцьцё. Пэўна, музыкам лепей бачная свая творчасьць. Я магу адно што разважаць з пункту гледжаньня слухача, які мае свае уласныя густы ды меркаваньні. Ну, як Хольг побач даводзіў: “Прагрэсіў у іх, гурт так бачыць музыку. А табе, Ян, трэба, каб ўсё было фарматна ды хітова”. Адзначым, што парадавалі Borealis каверам “Helloween – Hey Lord”, што заканамерна і атрымалася самым драйвовым номерам. Заднік сцэны таксама быў аформлены адпаведна гурту: з падборкай кадраў іхных выступаў ды тэматычнымі выявамі. На жаль, усё прысутнічае той самы мінус па пункту ўзаемадзеяньня з залай. Такія недахопы заўсёды выправімыя. Жадаем гурту посьпехаў у разьвіцьці ды заваёве новых прыхільнікаў.

Трэцім нумарам пасьля чарговага конкурсу з шарамі ды панчохамі выйшлі спецыяльныя госьці з Украіны deTach. Як высьветлілася, большасьць гледачоў прыйшла менавіта на іх, бо канцэрт нібы трансфармаваўся зь невялічкага лакальнага з напаўжывой публікай у болей-меней буйную імпрэзу з замежнымі хэдлайнерамі. Ня ведаю, ці то Дэтач такі папулярны, ці то сапраўды у нашага брата хвароба “сваё – лайно, чужое заўсёды лепей”. Ну а шчыра кажучы, украінскія хлопцы былі вартыя таго, паказаўшы добры прыклад драйву, зайздросных сцэнічных паводзінаў ды шчырай гутаркай з залай. Ну чым не куміры моладзі? Тут і песьні пра каханьне, лірыка разам зь мясцом – каб паслэміцца ды выліць увесь негатыў. Нешта нагадвае гэта ранейшыя школьныя дыскатэкі з тамтэйшымі медлякамі. Дык вось тое ж, але пад цяжкую музыку з пераважна чыстым ды звонкім вакалам. З тэхнічнага боку нельга не пахваліць за ладнае выкарыстаньне клавішных эфектаў ды “падложак”, што робіць атмасферу ды фірмовы стыль.

На чарзе галоўныя удзельнікі імпрэзы – Equilis, а тым часам новы конкурс: спаборніцтва па стэйдждайвінгу між дзяўчат. Вельмі доўга ды марудна яно йшло, нарэшце пераможца была абраная ды атрымала сьвежы рэліз ад Equilis. І вось гурт ужо атрымаў магчымасьць пачаць. Зрабілі яны гэта жвава ды ўпэўнена. Высокі бал адрасуецца франтвумэн за добрае выкананьне сваёй ролі ды неблагі вакал і клавішніцы, якая болей за ўсіх давала жару, ды яшчэ і ў часы Equi1ibrium была “візітовай карткай”. Таксама ўвагу чапляе драмер зь вельмі добрай тэхнікай, цікавымі партыямі ды таксама сцэнічнымі паводзінамі, што рэдка калі ўласьціва музыкам беларускае сцэны. А вось астатнія выканаўцы зусім выпадалі, і зьнешнім выглядам, і паводзінамі – не хапае канцэптуальнасьці, якая напрошваецца пад ладны драйвовы стыль Эквіліса. На танцпляцы на той момант было зусім няшчыльна, але неяк атрымалася зрабіць эфект масавасьці, тым больш над залай луналі два спецыяльныя сьцягі з лагатыпам гурта. Шмат хто стаміўся ды сядзеў. І вось толькі я сабе ў нататніку адзначаў пра майстэрства драмера, як той заладзіў сола, канчаткова паставіўшы, хто тут зорка. Малайчына як музыка, але як да арганізатара канцэрта да йго яшчэ будуць прэтэнзіі. Неўзабаве адміністрацыя клуба нагадала арганізацыі аб тым, што часу застаецца няшмат. А яшчэ стукнула 22.00, і гэта азначала недапушчальнасьць далейшага знаходжаньня ў клубе непаўнагадовых. З нагоды аб’яўленьня гэтых момантаў быў зроблены перапынак, ды ўсё ж Equilis узяліся выканаць шчэ адну апошнюю кампазіцыю да скарочанага і так сэту.

І тут такая справа. У сустрэчы ўкантакце нехта пытаўся, ці не занадта шмат часу на выступ усяго только пяці гуртоў, на што яму адказалі, усё распланавана і канцэрт скончыцца а палове на адзінаццатую. Што мы бачым… Equilis адыгралі скарочаны сэт, да выхаду толькі рыхтуецца Лишнее Население, ды праводзіцца апошні конкурс на хуткаснае паглынаньне бігмакаў. На гадзіньніку вось-вось будзе тая самая азначаная лічба 22.30, Лишнее Население гатовае пачынаць. Новая вакалістка гурта адразу бярэцца за справу разварушыць натоўп ды настроіць напрыканцы аддаць апошнія сілы, і прымушае накіравацца на танцпляц. Увогуле, залік ёй як франтвумэн ды й як спявачцы: моцны добры голас, гэта ўжо не гаворачы, што можа і гроўлам ня горш. На другой песьні далучыўся вакаліст. Тут і разгарэўся драйв. Бачна было адразу, хто прыйшоў на “Лиш.Нас.”, ды чакаў увесь канцэрт. І вось вам c’est la vie! Апаратура адключаецца зьверху, запальваецца сьвятло ды ставіцца папса. Усе ў абурэньні ад такога павароту, ніхто сыходзіць ня хоча. Гурт працягвае выступ unplugged, калі гэта можна так назваць. Зала пляскае ў далоні ды выкрыквае хорам разам з музыкамі. Сапраўды кранальна. Але то канец. Можна шмат тэарэтызаваць, як трэба было скараціць конкурсы ці нават сэты астатніх гуртоў. Факт ёсьць факт. Адбыўся даволі цікавы канцэрт, які паказаў нам пэўных прадстаўнікоў беларускай сцэны пры ўдзеле паўднёвых суседзяў. Арганізатарам залік па ідэі з заднікам сцэны, па гуку часткова ды па тым, што зладзілі здымку на відэа – вельмі карысна як для гуртоў, так і для гледачоў. Незалік за дрэнна разьмеркаваны час, ды й некаторыя іншыя недахопы. Не бяз касякоў, як кажуць, але ўражаньні станоўчыя. Усім дзякуй!