Інтэрв'ю з Васілём Казловым (Сатанакозёл)

Апублікавана 15 лютага 2012, 22:59 у Інтэрв'ю

Сёння ў нас «у гасцях» Васіль Казлоў — франтмэн, гітарыст ды аўтар музыкі і тэкстаў фолк-метал гурта Сатанакозёл (г.Петразаводск)

Напэўна кожны чалавек, які ведае словазлучэнне «фолк-метал», ведае і гурт Сатанакозёл, які з'яўляецца адным з самых выразных, добрых і якасных гуртоў на постсавецкім прасторы (І шчыра кажучы — не толькі ў рамках «фолькавага» жанру, але і калі браць ўсю цяжкую сцэну ўвогуле). Пачнем, думаю.

1. А пачнем мы, з нядаўніх падзей. У вас адбылася змена ў складзе гурта. Раскажыце пра гэта: чым выклікана, які вынік?

Ды няма пра што распавядаць, усё цячэ — усё змяняецца, вось і шэрагі нашы, то страчваюць, то папаўняюцца новымі байцамі. Казаць там асабліва няма пра што, адзін з'ехаў у Твер, іншы адлучыўся па справах, у выніку ў нас новы склад, і як мы гучым — мне падабаецца.

2. Гэта першая змена ў складзе?

Не, не першая. На працягу ўсяго творчага жыцця нашага калектыву адбываліся нейкія перастаноўкі. За ўвесь час існавання, а гэтым летам нам стукне 10 гадоў, у Сатанакозёл было задзейнічана 11 чалавек, і амаль з усімі мы падтрымліваем сувязь.

3. Ну а сама ідэя, жанр, стылістыка гурта — падверглася яно якім-небудзь зменам пасля гэтых падзей у жыцці гурта ці не? Мабыць, новыя ўдзельнікі прынеслі з сабой нешта новае?

Зразумела, што мужыкі ўнеслі нешта сваё, няўлоўнае, як жа інакш, мы ж калектыў ўсё-такі. Не ведаю, як там бывае ў іншых, а ў нас усё проста, калі з'яўляюцца новыя людзі, яны проста ўстаюць з намі побач, і мы працягваем ісці ў атаку з клічам «а-а-а-а!» Калі мысліць вобразна, то нас магчыма параўнаць з шэрагам з пяці чалавек, які павольна, але пэўна прэ наперад, і, калі шальная куля кагосьці падкошвае, то праз нейкі час на яго месца паўстае іншы. Заўсёды падабаліся ваенныя аналогіі з такога кшталту музыкай.

4. А як ты ставішся да новаўвядзенняў і змен наогул, я маю на ўвазе змены не толькі ў плане гурта, а яшчэ і ў жыцці і гэтак далей? Кансерватыўнасць ці «не, не чуў»?

Як спяваў класік, «змен патрабуюць нашы органы ...». Вядома, у застойным балоце выжывуць толькі жабы ды п'яўкі, ну і розныя, там, найпростыя. Я за перамены да лепшага. Да натуральнай плыні падзей і з'яў у свеце і Сусвеце. А вось наконт новаўвядзенняў скажу адно: любая мода на нешта новае забівае ў чалавеку асобу і ён становіцца бараном, хоць асобы і сярод бараноў ёсць. Я за тое новае, якое не нясе ў сабе мэты ўзбагачэння, а за новаўвядзенні, якія робяць прыроду чысцей, розныя альтэрнатыўныя аднаўляльныя крыніцы энергіі, вось, што цяпер вельмі важна. Ва ўсім астатнім я дзіка кансерватыўны. Гэта што датычыцца традыцый, сямейнасці і адносін паміж людзьмі. І наконт музыкі, дарэчы, таксама.

5. Ну, калі так, то як наконт таго, каб успомніць пра „старыя добрыя“ гады / сяброў / што-небудзь яшчэ? Што цікавага гурт перажыў за гады сваёй дзейнасці? Якія-небудзь вясёлыя ці не вельмі гісторыі ...

Ну, гэта ж у двух радках не змясціць, ды і мы яшчэ не выйшлі на пенсію, каб сесці за мемуары. Гэта трэба напружвацца, успамінаць, а я не люблю варушыць мінулае і нікому не раю, а то разам з добрым і лайно ўсякае палезе, а навошта? Адзінае, што прыйшло зараз у розум гэта выпадак з адным армянінам, які зайшоў на нашу рэпетыцыю выпадкова, папрасіўся пасядзець-паслухаць. У выніку яму так спадабалася, што ён пусціўся ў скокі) Аднойчы раз'юшаны дзед запусціў камень у акно нашай студыі са словамі: «Я ваш нюх таптаў, ірады. Учора бабку ў лякарню з-за вас павезлі...». Маўляў, гучна гралі і гарлапанілі. На што наш гітарыст паабяцаў зрабіць з ім тое, што я не магу напісаць) Яшчэ, нам не шанцавала са студыямі. Пастаянна нейкае лайно адбывалася. Апошняя, шостая па ліку студыя, згарэла дашчэнту. Яшчэ ўспомніў пацешны выпадак. Неяк пасля чарговай рэпетыцыі сядзелі мы каля вогнішча ў лесе, выпівалі, елі смажаныя каўбасы ды гарлапанілі песні. Тут аднаму з нас прыспічыла і ён непрыкметна адышоў у цемру, каб ажыццявіць задуманае, і пакуль яго не было, на вызваленае месца прысеў мядзведзь, выпіў пару чарак, прароў з намі пару песень і пайшоў. Чаго толькі ў жыцці не бывае.

6. А якія цікавыя месцы вы ўжо наведалі, якія яшчэ толькі плануеце? Што вам там асабліва запомнілася, або быць можа фанаты якога горада здзівілі вас больш за ўсё? Дзе спадабалася выступаць?

Самае цікавае месца мы яшчэ не наведалі. Выступалі ў Маскве і ў Піцеры, ну і ў Петразаводску, канешне. Пацешылі людзі на нашым першым канцэрце ў Піцеры дружным крыкам „Малайцы! Малайцы! ». Неяк гэта было вельмі душэўна, як на спаборніцтвах. А праз дзень быў вельмі цёплы прыём у Маскве, адзін хлопец каля сцэны прагарланіў ўсе нашы песні. Масква, вядома, у гэтым плане адрозніваецца найбольшай цеплынёй, хоць і Піцер часам не саступае, і Петразаводск. Заўсёды на нашых канцэртах ёсць яркія людзі, якія уваходзяць ў памяць. На апошнім петразаводскім канцэрце людзі валіліся на маніторы і ўвесь час штурхалі мікрафонную стойку, так што я амаль зубоў не пазбавіўся. Адзін таварыш папрасіў выступаць кожны тыдзень, а яшчэ адзін хлопец так угарэў, што аж адключыўся. Яго потым “отходили по щам» — і ён аклямаўся. Вось і такое бывае!

7.І як раз на конт канцэртаў, дакладней — наконт іх арганізацыі: ці бывалі якія-небудзь праблемы, выкліканыя, напрыклад, вашай спецыфічнай назвай, або нешта падобнае?

Была справа. На карэльскім ТБ ішла рэклама канцэрта, дзе мы прымалі ўдзел, і ў бягучым радку наша назва была зменена на СантаКозёл. Так вось нас тэлевізійнікі «асвятлілі».

8.А што з Беларуссю, з якімі праблемамі вы сутыкаліся тут (наколькі я памятаю, у вас было некалькі спробаў прыехаць да нас)?

Не, спробаў прыехаць у нас не было, былі спробы нас запрасіць. Але канцэртнай дзейнасцю ў нас займаецца Мікалай, і ён, мяркую, ведае больш аб гэтых спробах. Ведаю толькі, што папярэджвалі аб праблемах, звязаных з назвай. Млява ўсё неяк, вельмі млява. Хочацца сказаць тым, хто ўсё ж такі хоча нас бачыць у Беларусі, што канцэртная дзейнасць гурта спыніцца, хутчэй за ўсё, улетку гэтага года, бо мы з жонкай перабіраецца ў вёску, заводзім гаспадарку. Так што часу зусім мала. Запрашайце, не пашкадуеце)

9.Раскажы трохі пра назву гурта. Як яна была прыдумана, яе дакладны сэнс, а таксама тваё стаўленне да выдуманых персанажаў, дакладней — да Сатаны?

Як спяваў незабыўны капітан Урунгель: «Як вы яхту назавяце, так яна і паплыве...» А на самой справе занадта часта мы прыдумвалі ўсякія версіі. Прапаную яшчэ адну. Неяк ішлі мы з Міколай па лесе і збіралі грыбы, тут на ўзлесак з неба спусціліся Одзін, Пярун, Ісус, Алах, Буда, з-за дрэва выйшаў стары-мудры Вяйнемейнен з электра-кантэле(прым. Кантеле – карэльска-фінскі музычны інструмент, падобны на гуслі), і ўсё ў адзін голас закрычалі « Сатана — казёл »!!! і растварыліся ў паветры. Мы вырашылі, што гэта — знак! Ну як можна ставіцца да Сатаны? З гумарам, вядома. Толькі недалёкія людзі могуць верыць у тое, што Сатана сядзіць пад зямлёй на троне з напаўжывых скатаваных людзей і кіруе ўсімі гадасцямі і подласцямі на зямлі. Сатана, на маю думку, міфічны персанаж. Яго прыдумалі, каб людзям было на каго валіць свае грашкі. На самай справе ў кожным з нас, як ёсць Бог, так і ёсць Сатана. Гэта чорнае і белае, дабро і зло, гэта раўнавага ўнутры нас. І пажадана крыху раней распазнаць у сабе Сатану, а то потым кіраваць ім будзе ўжо немагчыма. Вось такія думкі.

10. Ну а зараз больш смачныя пытанні. Гледзячы на два вашых альбома, бачна цікавая з'ява: першы — як эсенцыя своеасаблівага пэган-фольку — у ім ёсць усё, каб азнаёміцца з жанрам, адчуць яго „фішку“. Я б нават назваў ваш першы альбом зборнікам, такім… „Best of'ам“ (хоць і гэта першы ваш паўнафарматны рэліз). Другі ж альбом кардынальна адрозніваецца ад першага. Ён нагадвае адпаліраваны да бляску і „малінавага звону“ каштоўны камень. Параўнанне, вядома, пафаснае, але тым не менш. Другі альбом ўяўляе сабой нешта непадзельнае, цэлае, і праца над ім праведзена даволі якасная: кожная песня даведзена да свайго абсалютнага заканчэння Ад акустычных пройгрышаў да харавога спеву. Увогуле, вось і само пытанне: як вы пракаментуеце такі вось „размах“ — стартанулі вы ледзь не са зборніка сваіх лепшых твораў, працягнулі адглянцаваным альбомчыкам, даведзеным да розуму. Але ж падобнае пачынаюць рабіць ужо даўно знакамітыя гурты бліжэй да сярэдзіны, а то і да канца сваёй кар'еры, а вы — стартавалі з гэтага. Даволі рэдкі выпадак, калі ў пачатку ідуць хіты і якасць.

Не, стартавалі мы значна раней. Калі мне было 10 гадоў, я ўжо на ўсю моц валіў поп-музыку. Граў я на бас-гітары, хоць яна і была больш за мяне, у ансамблі пад назвай «Колейдоскоп», а шматлікія з нашага гурта ўжо даволі доўга ўдзельнічалі ў розных метал- і не толькі калектывах. Мы прыйшлі да гэтай музыкі прыкладна ў адзін час. Яркія хіты з'яўляліся ад таго, што мы былі вольныя. Мы вучыліся, ніхто не працаваў, усе сядзелі на шыі ў бацькоў, была процьма вольнага часу, ды яшчэ і музыка такая была ў навінку. А якасць такая толькі з-за таго, што альбом выйшаў на 3-4 гады пазней таго, калі павінен быў. Настойваў. А другі альбом (ужо дакладна не альбомчык) — зусім іншая справа. Мы проста сталі самастойныя і пасталелі, а гэта заўсёды адбіваецца на творчасці. Яно таксама стала самастойным і пасталела. А наогул, запланаваць немагчыма. Накшталт, у гэтым годзе пішам такі альбом, у наступным гэткі. Усе цячэ само па сябе. Калі б цяпер хтосьці пачуў некаторыя нашы новыя песні, то не паверыў бы, што гэта мы.

11. А што наконт новага альбома? Якія ідэі, меркаванні, якую планку вы ставіце для сябе? Чаго нам варта чакаць?

Спадзяемся, дажывем да трэцяга. Чакаць нічога не варта. Гэта будзе зусім новы матэрыял. Не падобны ні на першы, ні на другі.

12. А як з тэрмінам выхаду? Час запасацца папкорнам (салам, півам, яшчэ чымсьці) або яшчэ не зусім хутка?

Я лічу, можна запасціся цярпеннем. На поўнафарматнік матэрыялу пакуль няма. Калі канца свету ўсё ж не будзе, то магчыма спадзявацца, што ў бліжэйшыя пару гадоў зробім што-небудзь. Проста ў мяне саспела пара самастойных праектаў, і трымаць іх больш нельга, трэба выпускаць на волю, а на гэта патрэбны час. Ды і ва ўсіх астатніх ёсць свае гурты якія таксама патрабуюць увагі.

13. І пытанне, якое хвалюе, мабыць, многіх вашых самых блізкіх і адданых фанатаў: што будзе з папом Сівалдаем? Ці ўбачым мы яго ў трэці раз?

Без гэтага таварыша цяпер нікуды. Пра яго прыгоды мы будзем інфармаваць час ад часу. Думаю, яшчэ не раз давядзецца пасмяяцца над гэтым бедалагай.


14.А адкуль ён, гэты Сівалдай, усё ж такі ўзяўся? Як быў прыдуманы персанаж, напэўна, з ім таксама звязана нешта цікавае?

Узяўся ён са светлай галавы паморскага казачніка С.Г. Пісахава. Сівалдай — персанаж архангельскіх казак, у прастамоўе гэта азначае сівуху або самагон. Такім вось чынам у канцы 19-га стагоддзя шанавалі ў вёсках некаторых святароў. Прачытаў я гэтыя казкі яшчэ ў дзяцінстве, там яшчэ казкі Шаргіна былі. Калі цікава, можаш прачытаць. «Не люба — не слухай» і «Смех і гора ў Бела мора». Там поўны чад, ніякаму Павуку і не мроіліся такія выдумкі. Паўночныя казкі тым і адрозніваюцца, што падаюцца як аповед, як нешта па-сапраўднаму тое, што здарылася. Ад гэтага яшчэ смяшней.

15. І якім вы яго сабе ўяўляеце: апішыце знешне, можна і ўнутрана?

Тоўсты, лысы, у зашмальцаванай расе, маленькія бегаючыя вочкі, на ілбе родная пляма, на дупе шнар ад рагоў казла. Характар адсутнічае. Увесь час беспаспяхова змагаецца з грахамі, такімі як: прагнасць, зайздрасць, абжорства, лянота, ганарыстасць і г.д.

16. І дарэчы, калі ўжо мы закранулі візуальную частку, мабыць, задам табе пытанне… пра кліп. Ужо думалі пра тое, каб зняць нешта? Калі так, то на якую песню? Жадаеце зрабіць што-небудзь гэткае?

Ідэі наконт кліпа заўсёды нас наведваюць. Неяк знаёмая камрада, у якой ёсць уласнае нефармальнае эратычнае шоў у Піцеры, прапанавала зняць кліп у вёсцы сярод коз, кароў і іншай адрыны з выкарыстаннем сваіх падапечных. Там татуіраваныя пірсінгаваныя дамы павінны былі выконваць ролю сялянак. Ідэя была на самой справе знатная, але таму як у нас няма дырэктара, значыць, і грошай няма таксама, значыць і даволі дарагі кліп застаўся ідэяй. Потым мы адправіліся фотаграфавацца на другі альбом у закінутую карэльскую вёску і вырашылі зняць матэрыял да кліпа на „Баню“. Прапалі лазню па-чорнаму, бегалі галышом, скакалі ў ледзяную ваду, усяляк куражыліся на пуні з граблямі. Матэрыял мы так і не бачылі. Баімся глядзець.))) Гэта вельмі складана — візуялізаваць думкі. Хоць кліп абавязкова будзе.


17. Мне вось цікава, якія беларускія гурты ты, можа, ведаеш? Калі так, то адкуль? Ёсць нейкія ўлюбёныя?

Чуў толькі дзве. GODS TOWER і Znich. Другія больш па душы, бо не люблю славянскую ангельскую мову. Хоць і Znich таксама быў цікавы толькі ў народным варыянце. Вельмі падабаецца і песня, і кліп на гэтую песьню „Што За Ўсё Тлусцейшае“. О, зусім забыўся пра гурт OSIMIRA, зачапілі з першага разу менавіта на канцэрце. Праслухоўванне дыска не ўразіла. Такую музыку ўжывую трэба слухаць. Улюбёныя, вядома ж, „Песняры“. «Вы шумитя, шумитя надо мною бярозы…»

18. Дарэчы, калі ўжо мы пра гурты. Тут вам прыйшло, на мой погляд, даволі цікавае і пацешнае пытанне ад аднаго беларускага гурта. Вось: „Што б вы параілі папу Сівалдаю, збярыся ён пайсці з казлатролямі ў лазню?»

Калі Сівалдай збярэцца ў лазню з казлатролямі, я яму параю перагледзець свае рэлігійныя і этычныя погляды, апрануць шкуру, прыляпіць рогі і вельмі доўга і старанна маліцца, каб яго не выявілі. І ні ў якім разе не прасіць пацерці яму спінку. Хоць казлатроль, які наведаў сапраўдную рускую лазню, становіцца добрым і прыстойным дзесьці на паўгадзіны. За гэты час дазваляе пачасаць сябе за вухам і катае на спіне сельскіх дзетак. Хоць, мага выказаць здагадку, што з лазні казлатролі ўжо выйдуць зусім іншымі, перарадзіўшыся назаўжды. Лазня творыць цуды. Спадзяюся, што расчараваў крыважэрных хлопцаў)

Дзякуй, з вамі былі я і паважаны Васіль Казлоў з Сатанакозёл.

Даданая мадэрацыя by Christian