Brutal Death Metal казка
Апублікавана
у
Гумар
Гэтая гісторыя вельмі старажытная і жахлівая. Ёю пужаюць маленькіх непаслухмяных дзяцей і маразматычных старых. А калі вельмі добра папрасіць, летапісцы, што передаюць яе з вуснаў у вусны, могуць распавесі падрабязней…
Схілы ўзгорка, дзе размяшчаецца вёска Масакраўка, мелі зусім неўраджайную глебу. Прырода зусім не давала дажджу, і калі на зямлю і падалі кроплі вільгаці, то гэта была кроў мясцовых сялян, якія ад безнадзейнасці рэзалі сабе вены.
Горш за ўсіх прыходзілася старому селяніну, які меў 12 сыноў і ні кавалка мяса ў запасе. Усе гэтыя сыны, акрамя малодшага, былі без адной нагі. Тром з іх адрэзала нагу бензапілой пры зарыхтоўцы лесу, шесць з іх нарадзілася просто з адной нагой, а дваім адрэзалі па назе і з'елі ў час самага лютага голаду.
І сказаў стары:
— Цяжка мне развітвацца з вамі, але яшчэ горш бачыць, як вы галадаеце. Ідзіце і шукайце сабе шчасця ў іншых краях.
Сказаў так і памёр. Пагаравалі-пагаравалі сыны, а потым падумалі і вырашылі з'есць бацьку, пакуль не сапсаваўся.
Насмажылі свежыны і сталі ў дарогу збірацца. Пакуль малодшы сын з імем Брутал спаў, старэйшыя браты сышлі. Але, паколькі Яны былі з адной нагой, Брутал хутка іх дагнаў, выламаў па дарозе дубіну і разбіў ім галовы. Затым хуткім крокам накіраваўся, куды бачаць вочы. І прывяла zго сцежка да Грындовага возера. Небарака вельмі стаміўся ў шляху, сеў і заплакаў:
— Браты мае, навошты вы пайшлі ранней? Я б вас тады не збіваў…
Поты ён лёг на траву і заснуў. Усё гэта чуў маньяк-чарадзей Грындовага возера, які стаяў за дрэвам. Ён падышоў да Брутала і пабудзіў яго пінкамі, разбіўшы яму нос.
— Я, — кажа, — маньяк-чарадзей Грындовага возера і я выканаю тры любыя твае жаданні.
— О-о-о, першае жаданне ты ўжо выканаў, — адказаў Брутал, — язаўжды жадаў убачыць маньяка-чарадзея.
— Ну, тады ў цябе засталося яшчэ два.
— Калі я ўбачыў чарадзея, то і жаданне маё будзе як у казцы: у дзяцінстве мне на ноч чыталі крымінальную хроніку, таму я заўжды марыў стаць маньякам-патрашыцелем. Таму, мне партэбна, па-першае, сякера, па-другое, чароўны мяшок для трупаў.
— Добра, — сказаў чарадзей і ўдарыў сваім скіпетрам сядзеўшую на галінцы вавёрку, якая выцягнула з дупла чароўнага дрэва сякеру і мяшок. Потым ён яшчэ нешта мямліў пра тое, што яшчэ б пабалбатаў, ды яго шукае паліцыя.
У гэты час Брутала нагналі браты і запіналі ботамі да паўсмерці. Потым яны падыйшлі бліжэй да вады і ўбачылі човен, у якім месца было толькі на дзесяцёх. Аднаму месца не хапала. Тады і кажа старэйшы брат з імём Слотар, звяртаючыся да адного з братоў:
— Давай, Кіллер, мы паплывем у краіну Трунію, дзе грошы самі ў рукі просяцца, а за табой я вярнуся пазней.
— Я ведаю, вы хочаце кінуць мяне тут, як Брутала, — адказаў Кіллер і развараціў вялізным камянём твар брату з імём Грындзер. Затым сам сеў у човен.
І толькі браты адплылі, як паднялася навальніца, разбіла човен аб бераг, а братоў размазала па скалах.
Зранку навальніца супакоілася. Прачнуўся Брутал з моцным галаўным болеем і без трох зубоў і вырашыў ісці ў падарожжа па гарадах і сёлах.
Ці доўга, ці коратка ішоў ён, ды прыйшоў у адзін горад, дзе панаваў паўнейшы грайндкор, таму што ўвесь муніцыпалітэт прайграў усю гарадскую казну ў косткі.
Зайшоў Брутал у бліжэйшы сарцір, а на выхадзе касірша кажа яму:
— Шкада мне, сынок, губляць такога кліента, як ты, ды хутчэй спраўляй справы і ўцякай з гораду.
— А ці не гурт «Пілігрым» у горадзе? – спытаў Брутал.
— «Пілігрым» не «Пілігрым», ды не лепш за «Пілігрым». Дзесяць чыноўнікаў, паслухмяных мэру, як ягняты, прайгралі ўсю гарадскую казну ў казіно.
— Хех, відаць знайдзецца ў гэтым горадзе справа для маіх сякеры і мяшэчка, — падумаў Брутал.
Крыху адпачыўшы, Брутал папрасіў ў мяшка вопратку з самага багатага нябожчыка і грошай з патануўшага скарба, а затым накіраваўся да казіно. Навошта яму былі грошы, ніхто з супрацоўнікаў казіно не ведаў і так ніколі і не даведаецца. Хлопец выцягнуў сякеру і адрубіў вартаўніку рукі, затым прадзіравіў чэрап круп'е і на смачнае вырашыў пакінуць гаспадара. Гаспадару пашанцавала болей – ён зарэзаўся брытвай яшчэ дома.
Дабраўшыся да сейфа, Брутал выцягнуў адтуль усе грошы і вырашыў зматвацца ў родную вёску, пакуль не аб'явілі пагоню.
У які бок ісці ен не ведаў. Па дарозе ён сустрэў чалавека, які быў такі ж адзінокі, як і Брутал, і яны вырашылі ісці разам куды бачаць вочы. Настала ноч. Давялося ісці праз могілкі. Ім сустрэліся мясцовыя сатаністы, развесіўшыя толькі што асвежаваную кошку на суку сушыцца. Затым на могілках на выпадковага знаёмага Брутала накінуліся мясцовыя галодныя сабакі, разарвалі яго на кавалкі і расцягнулі па кустах. На наступны дзень было пахаванне. Побач з раднёй памёрлага прабег сабака з косткай у зубах:
— Да, трэба было ўчора закапваць глыбей, — разважаў адзін з магільшчыкаў.
Брутал выратоўваўся як мог. Ён бег, бег, бег, і вось цуд! Родная вёска. Голад тут стаў яшчэ больш нязносны. Тады хлопец вырашыў адчыніць карчму, якая б карміла сытна, а грошай не патрабавала. Дзеля гэтага Брутал вылавіў у акрузе спачатку ўсіх кошак і сабак, а потым стаў падазрона часта наведваць мясцовыя могілкі. За гэтай справай яго і застукалі аднойчы, калі ён з умельствам майстра зразаў лепшыя кавалкі мяса з нябожчыкаў, а лепшыя косткі пакідаў на суп.
Яго прывалаклі ў вёску і вырашылі ладзіць самасуд.
— Што мы з ім зробім? – пытаў стараста вёскі
— Засмажым жывым на павольным агні! – крычалі адныя.
— Павольна чвартуем! – гарлапанілі іншыя.
Так бы яны і ўчынілі з бедным Бруталам, але ён успомніў пра чароўныя сякеру і мяшок. Штосьці загуло ў паветры. Гэта ляцела сякера, каб раскраіць драўляныя бошкі сялян. Пачалася сапраўдная масакра ў вёсцы Масакраўцы: крывішча запырскала фантанам, заліваючы мірныя вуліцы, адсечаныя канечнасці з чвяканнем падалі на зямлю. Брутал загадаў чароўнаму мяшку для трупаў сабраць усё гэта і падаць у лепшым выглядзе англійскай каралеве. На наступны дзень было пахаванне каралевы…
Ішлі гады. Брутал усе так жа хадзіў па дарогах і наладжваў забойствы і разню. Аднойчы ён пачуў цяжкія крокі за спіной. Яго даганяла Смерць, якая была такая старая, як стары свет.
— Ну, што ж, — сказала Смерць, — ты прайшоў шмат шляхоў, пара збірацца ў апошні.
— Так, але ў мяне засталіся справы і мне патрэбра іх вырашыць.
— Э-э-э, ты, падаецца, гандлюеш, — прахрыпела Смерць і пацягнула да Брутала свае кастлявыя рукі.
Але Брутал апынуўся больш спрытны і аперазаў Смерць сякерай па галаве. Затым засунуў яе ў мяшок разам з касой і накіраваўся да Грындовага возера. Прыйшоўшы на месца ен крыкнуў:
— Маньяк-чарадзей, пакажыся!!!
З дупла вылезла вавёрка і сказала:
— Не крычы, Яго ўжо месяц як расстралялі.
— Я прыйшоў вярнуць яму яго падарункі, таму што мяне каля дрэва вунь там чакае Смерць.
— Яму яны ўжо не патрэбны, тым больш таму што ён корміць рыбаў. Развядзі вогнішча і спалі сякеру і мяшок, — сказала так вавёрка і схавалася ў дупле.
Брутал назбіраў хворасту, развёў вогнішча і кінуў у яго сякеру і мяшок. Тут ён пачуў немы лямант: ён жа зусім забыў выпусціць з мяшка Смерць. Але Смерць касой разрэзала мяшок і спрытным ударам з прыжка знесла Бруталу палову галавы.
Заняўся світанак. Пачаўся новы дзень, Але Брутал яго ўжо не ўбачыў…
Схілы ўзгорка, дзе размяшчаецца вёска Масакраўка, мелі зусім неўраджайную глебу. Прырода зусім не давала дажджу, і калі на зямлю і падалі кроплі вільгаці, то гэта была кроў мясцовых сялян, якія ад безнадзейнасці рэзалі сабе вены.
Горш за ўсіх прыходзілася старому селяніну, які меў 12 сыноў і ні кавалка мяса ў запасе. Усе гэтыя сыны, акрамя малодшага, былі без адной нагі. Тром з іх адрэзала нагу бензапілой пры зарыхтоўцы лесу, шесць з іх нарадзілася просто з адной нагой, а дваім адрэзалі па назе і з'елі ў час самага лютага голаду.
І сказаў стары:
— Цяжка мне развітвацца з вамі, але яшчэ горш бачыць, як вы галадаеце. Ідзіце і шукайце сабе шчасця ў іншых краях.
Сказаў так і памёр. Пагаравалі-пагаравалі сыны, а потым падумалі і вырашылі з'есць бацьку, пакуль не сапсаваўся.
Насмажылі свежыны і сталі ў дарогу збірацца. Пакуль малодшы сын з імем Брутал спаў, старэйшыя браты сышлі. Але, паколькі Яны былі з адной нагой, Брутал хутка іх дагнаў, выламаў па дарозе дубіну і разбіў ім галовы. Затым хуткім крокам накіраваўся, куды бачаць вочы. І прывяла zго сцежка да Грындовага возера. Небарака вельмі стаміўся ў шляху, сеў і заплакаў:
— Браты мае, навошты вы пайшлі ранней? Я б вас тады не збіваў…
Поты ён лёг на траву і заснуў. Усё гэта чуў маньяк-чарадзей Грындовага возера, які стаяў за дрэвам. Ён падышоў да Брутала і пабудзіў яго пінкамі, разбіўшы яму нос.
— Я, — кажа, — маньяк-чарадзей Грындовага возера і я выканаю тры любыя твае жаданні.
— О-о-о, першае жаданне ты ўжо выканаў, — адказаў Брутал, — язаўжды жадаў убачыць маньяка-чарадзея.
— Ну, тады ў цябе засталося яшчэ два.
— Калі я ўбачыў чарадзея, то і жаданне маё будзе як у казцы: у дзяцінстве мне на ноч чыталі крымінальную хроніку, таму я заўжды марыў стаць маньякам-патрашыцелем. Таму, мне партэбна, па-першае, сякера, па-другое, чароўны мяшок для трупаў.
— Добра, — сказаў чарадзей і ўдарыў сваім скіпетрам сядзеўшую на галінцы вавёрку, якая выцягнула з дупла чароўнага дрэва сякеру і мяшок. Потым ён яшчэ нешта мямліў пра тое, што яшчэ б пабалбатаў, ды яго шукае паліцыя.
У гэты час Брутала нагналі браты і запіналі ботамі да паўсмерці. Потым яны падыйшлі бліжэй да вады і ўбачылі човен, у якім месца было толькі на дзесяцёх. Аднаму месца не хапала. Тады і кажа старэйшы брат з імём Слотар, звяртаючыся да адного з братоў:
— Давай, Кіллер, мы паплывем у краіну Трунію, дзе грошы самі ў рукі просяцца, а за табой я вярнуся пазней.
— Я ведаю, вы хочаце кінуць мяне тут, як Брутала, — адказаў Кіллер і развараціў вялізным камянём твар брату з імём Грындзер. Затым сам сеў у човен.
І толькі браты адплылі, як паднялася навальніца, разбіла човен аб бераг, а братоў размазала па скалах.
Зранку навальніца супакоілася. Прачнуўся Брутал з моцным галаўным болеем і без трох зубоў і вырашыў ісці ў падарожжа па гарадах і сёлах.
Ці доўга, ці коратка ішоў ён, ды прыйшоў у адзін горад, дзе панаваў паўнейшы грайндкор, таму што ўвесь муніцыпалітэт прайграў усю гарадскую казну ў косткі.
Зайшоў Брутал у бліжэйшы сарцір, а на выхадзе касірша кажа яму:
— Шкада мне, сынок, губляць такога кліента, як ты, ды хутчэй спраўляй справы і ўцякай з гораду.
— А ці не гурт «Пілігрым» у горадзе? – спытаў Брутал.
— «Пілігрым» не «Пілігрым», ды не лепш за «Пілігрым». Дзесяць чыноўнікаў, паслухмяных мэру, як ягняты, прайгралі ўсю гарадскую казну ў казіно.
— Хех, відаць знайдзецца ў гэтым горадзе справа для маіх сякеры і мяшэчка, — падумаў Брутал.
Крыху адпачыўшы, Брутал папрасіў ў мяшка вопратку з самага багатага нябожчыка і грошай з патануўшага скарба, а затым накіраваўся да казіно. Навошта яму былі грошы, ніхто з супрацоўнікаў казіно не ведаў і так ніколі і не даведаецца. Хлопец выцягнуў сякеру і адрубіў вартаўніку рукі, затым прадзіравіў чэрап круп'е і на смачнае вырашыў пакінуць гаспадара. Гаспадару пашанцавала болей – ён зарэзаўся брытвай яшчэ дома.
Дабраўшыся да сейфа, Брутал выцягнуў адтуль усе грошы і вырашыў зматвацца ў родную вёску, пакуль не аб'явілі пагоню.
У які бок ісці ен не ведаў. Па дарозе ён сустрэў чалавека, які быў такі ж адзінокі, як і Брутал, і яны вырашылі ісці разам куды бачаць вочы. Настала ноч. Давялося ісці праз могілкі. Ім сустрэліся мясцовыя сатаністы, развесіўшыя толькі што асвежаваную кошку на суку сушыцца. Затым на могілках на выпадковага знаёмага Брутала накінуліся мясцовыя галодныя сабакі, разарвалі яго на кавалкі і расцягнулі па кустах. На наступны дзень было пахаванне. Побач з раднёй памёрлага прабег сабака з косткай у зубах:
— Да, трэба было ўчора закапваць глыбей, — разважаў адзін з магільшчыкаў.
Брутал выратоўваўся як мог. Ён бег, бег, бег, і вось цуд! Родная вёска. Голад тут стаў яшчэ больш нязносны. Тады хлопец вырашыў адчыніць карчму, якая б карміла сытна, а грошай не патрабавала. Дзеля гэтага Брутал вылавіў у акрузе спачатку ўсіх кошак і сабак, а потым стаў падазрона часта наведваць мясцовыя могілкі. За гэтай справай яго і застукалі аднойчы, калі ён з умельствам майстра зразаў лепшыя кавалкі мяса з нябожчыкаў, а лепшыя косткі пакідаў на суп.
Яго прывалаклі ў вёску і вырашылі ладзіць самасуд.
— Што мы з ім зробім? – пытаў стараста вёскі
— Засмажым жывым на павольным агні! – крычалі адныя.
— Павольна чвартуем! – гарлапанілі іншыя.
Так бы яны і ўчынілі з бедным Бруталам, але ён успомніў пра чароўныя сякеру і мяшок. Штосьці загуло ў паветры. Гэта ляцела сякера, каб раскраіць драўляныя бошкі сялян. Пачалася сапраўдная масакра ў вёсцы Масакраўцы: крывішча запырскала фантанам, заліваючы мірныя вуліцы, адсечаныя канечнасці з чвяканнем падалі на зямлю. Брутал загадаў чароўнаму мяшку для трупаў сабраць усё гэта і падаць у лепшым выглядзе англійскай каралеве. На наступны дзень было пахаванне каралевы…
Ішлі гады. Брутал усе так жа хадзіў па дарогах і наладжваў забойствы і разню. Аднойчы ён пачуў цяжкія крокі за спіной. Яго даганяла Смерць, якая была такая старая, як стары свет.
— Ну, што ж, — сказала Смерць, — ты прайшоў шмат шляхоў, пара збірацца ў апошні.
— Так, але ў мяне засталіся справы і мне патрэбра іх вырашыць.
— Э-э-э, ты, падаецца, гандлюеш, — прахрыпела Смерць і пацягнула да Брутала свае кастлявыя рукі.
Але Брутал апынуўся больш спрытны і аперазаў Смерць сякерай па галаве. Затым засунуў яе ў мяшок разам з касой і накіраваўся да Грындовага возера. Прыйшоўшы на месца ен крыкнуў:
— Маньяк-чарадзей, пакажыся!!!
З дупла вылезла вавёрка і сказала:
— Не крычы, Яго ўжо месяц як расстралялі.
— Я прыйшоў вярнуць яму яго падарункі, таму што мяне каля дрэва вунь там чакае Смерць.
— Яму яны ўжо не патрэбны, тым больш таму што ён корміць рыбаў. Развядзі вогнішча і спалі сякеру і мяшок, — сказала так вавёрка і схавалася ў дупле.
Брутал назбіраў хворасту, развёў вогнішча і кінуў у яго сякеру і мяшок. Тут ён пачуў немы лямант: ён жа зусім забыў выпусціць з мяшка Смерць. Але Смерць касой разрэзала мяшок і спрытным ударам з прыжка знесла Бруталу палову галавы.
Заняўся світанак. Пачаўся новы дзень, Але Брутал яго ўжо не ўбачыў…
4 каментара
Пра пару дзён чакайце блэк-метал казку, мне яе перакласці толькі трэба — яна покуль існуе у расейскамоўным варыянце, як, уласна, і яшчэ 8 маіх брутальных казак.