Максiм Танк
Апублікавана
у
Беларусь
Аб гэтым чалавеке сёння гаварылі вельмi шмат. Але асабіста мая цікавасць нават не ў тым, што ён пісаў выдатныя творы, а ў тым, што ён з маёй малой радзімы… Дзядзька, я цябе ня бачыў ніколі, але сумую як па родным…Яўген, вiншую…
I да тэмы:
Мой родны кут…
Мне радасна, што на каменні
Знаёмай прызбы, з сосен новых,
Пастаўлен дом.
Зары праменні,
Прарваўшыся праз сад вішнёвы,
На шыбах, быццам зайчаняты,
Гуляюць, скачуць.
Сярод хаты — Стол для частунку, для бяседы,
А на сцяне — рог паляўнічы
І стрэльбіна старога дзеда,
І побач — з кнігамі паліца.
Я ўзяў адну, без пераплёту,
Відаць, шмат па руках хадзіла,
Відаць, чыталася з ахвотай…
«Мой родны кут, як ты мне мілы..»
І ўспомніў я зіму з вятрамі,
Што галасіла над палямі,
Калі мы з дзедам тралявалі
Настыўшыя, цяжкія шпалы.
— Нарэшце дома, дзякуй богу! — Гаворыць дзед і снег страсае
З паўкажушка свайго старога.
Спаць ідучы ў мяне пытае:
— А ты зноў не кладзешся разам?
Кнот укруціўшы, каб шмат газы
Не выгарала, я за кнігай
Сяджу гадзінку, две… адліга,
Чуваць, за окнамі хлюпоча.
І дзеду нешта да паўночы
Не спіцца сёння.
Мо шкадуе,
Што я святло і час марную,
Ці мо ў запечку на памосце
Разныліся старыя косці.
І, кашляючы, ён пытае:
— Цікава, што ты там чытаеш,
Што там цябе запаланіла?
— Ну, што ж, паслухай, калі хочаш:
«Мой родны кут, як ты мне мілы...»
— Чакай! Папраў святло, каб вочы
Лепш кнігу бачылі. Вось гэтак!
Цяпер чытай!..
О, як шкада мне,
Што ты, араты, сейбіт слаўны,
Пакінуў рана свой палетак,
Што больш табе не прачытаю
Я гэтых слоў аб нашым краі,
Які нам воля азарыла,
Які нам стаў яшчэ больш мілы.
2 каментара